آرای سرنوشت‌ساز

فاطمه رحیمی- اکونومیست این هفته جلد نخست خود را به انتخابات آمریکا و روند طولانی شمارش آرا اختصاص داده و با ارزیابی دو حزب جمهوریخواه و دموکرات بر این باور است که جو بایدن اکنون باید بر کشوری تقسیم‌شده و دوپاره و به شدت دوقطبی حکومت کند.
پس از ماه‌ها انتخابات پر از عصبانیت، ۹/۱۳ میلیارد دلار هزینه تبلیغات انتخاباتی، یک پاندمی توفانی و اعتراضات گسترده مردم بر سر رقابت و باوجود همه مشقت‌ها و سختی‌ها، آمریکا هنوز درباره اینکه آیا رییس‌جمهور بعدی آن جو بایدن خواهد بود یا اینکه دونالد ترامپ ممکن است به نوعی برای دوره دوم کار را به نزاع بکشاند، در حال تصمیم‌گیری است. کنگره احتمالا بین مجلس دموکرات و سنا جمهوریخواه تقسیم خواهد شد (هرچند حتی ممکن است این نتیجه تا آغاز دور دوم ریاست‌جمهوری در ژانویه در تردید باقی بماند).
در روزهای آینده سیاستمداران باید ادامه راه خود را از طریق رای‌دهندگان بشناسند، کسانی که با قدرت بیشتری نسبت به هر سال از سال ۱۹۰۰ ظاهر شده و بدون خشونت انتخاب خود را انجام داده‌اند. شمارش آرا باید روند خود را طی کند و اختلافات بین این دو کمپین بر اساس روح قانون حل‌و‌فصل شود. بزرگ‌ترین تهدید این مساله از طرف ترامپ این است که با استفاده از حزب متبوع خود شبانه ادعای دروغین خود مبنی بر پیروزی را مطرح کرده و با اخطار درباره دزدیدن پیروزی‌اش آتش خشم طرفداران خود را شعله‌ور کرده است. چنین تحریکی یادآوری می‌کند که چرا بسیاری از مردم، از جمله این روزنامه، از رای‌دهندگان خواسته بودند که ترامپ را به طور عمده رد کنند؛ مردی که برای حفاظت از قانون اساسی آمریکا قسم خورده است.
با پیروزی بایدن، آنها اولین قدم اساسی را در این مسیر برمی‌دارند. در ۴۰ سال گذشته فقط یک بار رییس‌جمهور از دوره دوم محروم شده است. به نظر این نشریه، آقای ترامپ رای مردم را با ۵۲ تا ۴۷ درصد از دست خواهد داد – فقط تعصب کالج انتخاباتی نسبت به رای‌دهندگان روستایی او را از یک شکست سخت نجات داد.
کاخ سفید بایدن نیز لحن کاملا جدیدی ایجاد می‌کند. توئیت‌های با حروف بزرگ و آزار مداوم تقسیمات حزبی از سوی ترامپ از بین می‌رود. زد و بند، دروغ گفتن عادی و استفاده از ادارات دولتی برای پیگیری انتقام شخصی نیز چنین خواهد بود. بایدن مرد شایسته‌ای است که پس از پایان رای‌گیری، قول داد در راستای اتحاد حکومت کند. پیروزی وی سیاست آمریکا را در مناطقی از تغییرات اقلیمی تا مهاجرت تغییر خواهد داد.
و با این حال نزدیکی غیرمنتظره آرا به معنای ادامه یافتن پوپولیسم در آمریکاست. با این انتخابات مشخص شد که پیروزی حیرت‌انگیز ترامپ در سال ۲۰۱۶ یک انحراف نبوده بلکه آغاز یک تغییر ایدئولوژیک عمیق در حزب او بوده است. او با سرپیچی از انتظارات و کووید ۱۹، میلیون‌ها رای بیشتر در مشارکت گسترده در سال ۲۰۲۰ نسبت به متوسط سال ۲۰۱۶ کسب کرده است. جمهوریخواهان جدا از اینکه در این موج آبی غرق شوند، کرسی‌هایی را در مجلس نمایندگان به دست آورده‌اند و به نظر می‌رسد که کنترل سنا را نیز در دست خواهند داشت. حزب جمهوریخواه، که در زمان حضور ترامپ تحت طلسم او قرار گرفت، اکنون قرار نیست خودش را از این خلسه بیرون کند. حتی می‌توان تصور کرد که ترامپ یا یکی از اعضای خانواده وی بتواند در سال ۲۰۲۴ نامزد کاخ سفید شود.
دنیای خارج که این رقابت را با دقت تماشا می‌کند، از عدم موفقیت قاطع ترامپیسم در آمریکا دو نتیجه خواهد گرفت: اولین مورد در میان ملی‌گرایان پوپولیست خواهد بود که از ترامپ الهام می‌گیرند و اکنون گمان می‌کنند که برند سیاسی آنها آینده درخشان‌تری در خارج از آمریکا نیز دارد. شکست شدید ترامپ ممکن است سیاستمدارانی مانند جائر بولسونارو در برزیل و مارین لوپن در فرانسه را به دردسر بیندازد. در عوض نایجل فاراژ، رهبر سابق حزب برگزیت، مشغول برنامه‌ریزی برای بازگشت است. پافشاری بر حمایت از ترامپ حاکی از آن است که عدم پذیرش مهاجرت، نخبگان شهری و جهانی‌سازی که پس از بحران مالی ۲۰۰۹ در حال از بین رفتن بود، هنوز ادامه دارد.
نتیجه‌گیری بعدی این است که باید درباره اعتماد به آمریکا هشیار بود. ترامپ یک فرد تفرقه‌افکن، یک نیروی معاملاتی در امور خارجی، که اتحادها و چند‌جانبه‌گرایی را تحقیرکرده، بوده است. برعکس، بایدن از دوران حضور خود در سنا در ارزش‌های سنتی دیپلماسی آمریکا غوطه‌ور است.
او بدون شک تلاش خواهد کرد روابط نزدیک با متحدان را بازگرداند و حکومت جهانی را تقویت کند، به عنوان مثال با ماندن در سازمان بهداشت جهانی و پیوستن دوباره به توافقنامه پاریس در مورد تغییرات اقلیمی. اما پس از اینکه چنین نتیجه‌ای در انتخابات رقم خورد، همه می‌دانند که همه آنچه پشت سر گذاشته می‌شود، ممکن است در سال ۲۰۲۴ دوباره بازگردد.
در داخل آمریکا این تصویر پیچیده‌تر است، اما شامل درس‌هایی برای هر دو طرف می‌شود (و همچنین برای سرپرستی آنها از آمریکا). عدم موفقیت دموکرات‌ها در سنا سخت‌ترین پیام برای آنها و به این معنی است که بایدن برای تصویب لوایح یا تعیین قضات تلاش زیادی خواهد کرد. لایحه زیرساخت‌ها، اصلاحات در بهداشت و درمان و قوانین زیست‌محیطی همه می‌توانند توسط کنگره مسدود شوند.
این شکست تا حدودی نشان‌دهنده ناتوانی دموکرات‌ها در جذب رای‌دهندگان سفیدپوست و غیر تحصیلات دانشگاهی به ویژه در مناطق روستایی آمریکاست. آنها همچنین در مردان جوان آفریقایی- آمریکایی و رای‌دهندگان اسپانیایی‌تبار در فلوریدا و تگزاس کمتر از آنچه انتظار می‌رفت، ظاهر شدند. این باخت‌ها این فرض دموکرات‌ها که کاهش جمعیت سفیدپوست و افزایش جمعیت روستانشین باعث پیروزی آنها در انتخابات می‌شود را تضعیف می‌کند. در عوض، آنها باید با مقابله با ادعاهای جمهوریخواهان مبنی بر اینکه آنها مخالف بنگاه‌داری آزاد هستند و وسواس‌های حاشیه‌ای درباره سیاست هویت در حال تبدیل شدن به یک ارتدوکسی ظالمانه دموکرات هستند، از آنها حمایت کنند.
جمهوریخواهان نیز با درس‌هایی روبه‌رو می‌شوند. ترامپیسم محدودیت‌هایی دارد. اگر آنها از کلیه قوانین در سنا جلوگیری کنند تا بایدن را بی‌اعتبار کنند، این یک چرخه انتخاباتی دیگر است که در آن گره‌گشایی و منطق جمع‌بندی صفر حزب‌گرایی مانع از درگیری آمریکا با مشکلات خود می‌شود. جمهوریخواهان به خود خواهند گفت که بی‌اعتبار کردن دستگاه واشنگتن به حزبی که ادعا می‌کند به عنوان یک دولت محدود ایستاده است، کمک می‌کند- هرچند دولت ترامپ وجود یک باتلاق را ثابت کرد. این دیدگاه همانقدر کوته‌فکرانه است که بدبینانه است.
روز درس قرمز
آن دسته از رای‌دهندگان سیاهپوست و اسپانیایی‌تبار که این هفته متمایل به جمهوریخواهان شدند، به این معناست که آنها می‌توانند حمایت اقلیت‌ها را به دست آورند و گروه‌های قومی یکپارچه نیستند. جمهوریخواهان فریب سیاست هویتی خطرناک خود را می‌خورند که بیم سفیدپوست‌های یک کشور چند نژادی را برانگیخته است. چه بهتر اگر آنها برای حزب خود پرونده مثبتی ایجاد کنند و تلاش کنند پایگاه خود را با کسب سهم خود از اعتبار، مثلا برای لایحه اصلاح عدالت کیفری یا به‌روزرسانی زیرساخت‌های ترسناک آمریکا، گسترش دهند.
این انتخابات بار دیگر نشان داد که آمریکا کشوری تقسیم شده و دو قطبی است. بسیاری از سیاستمداران این کشور برای تقویت این شکاف تلاش کرده‌اند و هیچ‌یک بیشتر از ترامپ به این اختلافات و شکاف دامن نزد. ما امیدواریم که شکست او درسی باشد که همیشه ایجاد دوقطبی جواب نمی‌دهد.