آزمون تازه برای امنیت داخلی آمریکا

بمب‌گذاری در مسیر ماراتن بوستون، درست در روزی که عنوان میهن‌پرستی را در تاریخ آمریکا یدک می‌کشید و درست در شرایطی که در دو طرف مسیر مسابقه و در میان شرکت‌کنندگان از همه رنگ، نژاد و کشور دیده می‌شد اثراتی را به دنبال خواهد داشت که می‌تواند، مرحله تازه‌ای در برنامه‌های امنیتی و مهاجرتی اتازونی بر جا بگذارد.با پیشینه زندگی برادران تارنایف، از دوران کودکی و جنگ روسیه- چچن، مهاجرت خانواده آنها، ابتدا به قرقیزستان و در نهایت به آمریکا گرفته تا دوران نوجوانی و جوانی آنها که در ظاهر با مشکل چندانی در این کشور روبه‌رو نبوده است، در نگاه نخست‌ ما را با یک علامت سوال بزرگ‌ مقابل چرایی اقدام آنها قرار می‌دهد.
نگاه دقیق‌تر در جزییات زندگی برادر بزرگ تامرلان، ما را به یک نقطه عطف می‌رساند، به عبارت روشن در ۲۰۰۹‌ واقعه‌ای رخ می‌دهد که زندگی او را دگرگون می‌سازد. تامرلان به عنوان یک بوکسور آماتور اما ورزیده در مسابقات منطقه‌ای در ایالت اوهایو با وجود برتری کامل مقابل حریف، داوران به گفته خودش با دزدیدن پیروزی‌اش، دست حریف را بالا می‌برند.
این بی‌عدالتی به نظر می‌رسد در ادامه راه بر نگاه او نسبت به آمریکا اثر منفی گذاشته باشد. جوان بی‌حرف و حدیث چچنی به دلیل خشونت در رفتار با دوست دخترش به اداره پلیس احضار می‌شود.
چندی بعد تامرلان‌ می‌نویسد: «من هیچ دوست آمریکایی ندارم، من قادر به درک آنها نیستم…»
برادر کوچک‌تر، جواهر که در سن کودکی به آمریکا آمده بود، برخلاف برادرش‌ بدون کمترین مشکلی با زندگی در اتازونی خود را تطبیق داده بود اما رفتار دو برادر به ویژه تامرلان، رفته‌رفته عوض می‌شود و آن‌گونه که از سایت‌های اجتماعی برمی‌آید، تمایل آنها به سمت‌و‌سوی رفتارهای افراطی و نزدیکی فکری به گروه‌های تندروی مذهبی آشکار می‌شود. آیا با بررسی کوتاه از زندگی تارنایف‌ها، کفایت می‌کند بتوان تصمیم آنها را به بمب‌گذاری و کشتن افراد بی‌گناه توجیه کرد. بدون تردید، پاسخ منفی خواهد بود و برای رسیدن به پاسخ درست و اینکه عملیات تروریستی فقط کار خودشان بوده یا توسط دیگران از داخل یا خارج رهبری شده، باید منتظر ماند تا اسناد و مدارک تازه‌ای در این رابطه به دست آید.
در این میان اما مساله مهم به پیامدهای حادثه بوستون در سیاست داخلی آمریکا از امنیت گرفته تا مهاجرت برمی‌گردد به عبارت دیگر پس از عملیات ۱۱ سپتامبر، امنیت داخلی آمریکا‌ هیچ‌گاه تا این اندازه‌ مقابل علامت سوال قرار نگرفته بود.
اگر عملیات بوستون را کنار چند عملیات تروریستی ناکام در سال‌های اخیر بگذاریم ما را به این واقعیت می‌رساند که پای تمام آنها، امضای کسانی دیده می‌شود که از سنین پایین به آمریکا آمده و به عنوان یک آمریکایی موفق در این کشور جا افتاده بودند. به عبارت دیگر، سیاست اختلاط فرهنگی موردنظر اوباما، دست‌کم در مورد عاملان چند عملیات تروریستی ناکام و این آخری در بوستون‌ با موفقیت همراه نبوده است.از سویی، با توجه به آنچه در یک هفته اخیر در آمریکا به وقوع پیوست از بمب‌گذاری در ماراتن بوستون و به دنبال آن تیراندازی در دانشگاه Mit تا انفجار در کارخانه تولید کود که هنوز دلایل آن اعلام نشده است در شرایطی که طرح رییس‌جمهور آمریکا برای محدودیت استفاده از سلاح برخلاف انتظار در سنا با مخالفت روبه‌رو شد، بدون تردید باراک اوباما را مقابل شرایط «سهل و ممتنع» قرار می‌دهد؛ از یکسو سختگیری‌های بیشتر در سیاست‌های امنیتی امری انکارناپذیر خواهد شد و از طرف دیگر رییس‌جمهور آمریکا با استناد به عملیات بوستون‌ می‌تواند طرح محدودیت سلاح را با توجیه‌پذیری بیشتری دنبال کند.
عملیات بمب‌گذاری بوستون این واقعیت را روشن کرد که شرایط مقابله با تروریسم دست‌کم در داخل آمریکا در قیاس با ۱۱ سپتامبر، از منظر تکنیکی و تکنولوژیکی‌ بسیار تفاوت کرده تا جایی که در عرض دو، سه روز ریز و درشت زندگی و عملیات تروریستی برادران تارنایف‌ برای پلیس و جهانیان مثل روز روشن شد.