آقایان خواننده دقیقا روی صحنه چه می‌کنید؟!

هر چندوقت یک‌بار ویدئویی عجیب از اجرای زنده خوانندگان موسیقی پاپ در فضای مجازی وایرال می‌شود؛ ویدئوهایی که اوضاع نه چندان درست موسیقی پاپ را به تصویر می‌کشند و نشان از ناتوانی برخی خوانندگان در عرصه اجرا و جای خالی خلاقیت دارند. در سال‌های گذشته اجراهای صحنه‌ای پاپ هر بار به‌صورت متفاوتی خبرساز بوده‌اند، گاه به علت پلی‌بک خوانندگان، گاه به علت انجام حرکات عجیب و غریب و گاه حتی به‌خاطر پلی‌پک نوازندگان! اما اخیرا گویا وضعیت تا حدی دستخوش تغییرات شده است؛ درحقیقت باتوجه به انتقادهایی که همواره بر نحوه اجرای خوانندگان و نوازندگان کنسرت‌های موسیقی پاپ وارد بود، گویا این افراد تصمیم گرفته‌اند به هر قیمتی که شده، روی صحنه اجرای زنده داشته باشند، حتی اگر این امر به معنای فالش و بد خواندن آنها باشد.
البته ممکن است طی یک کنسرت، بخش‌هایی هم باشد که کار خواننده خوب از آب در بیاید و لزوما کل کار خراب نشود اما مساله اینجاست که در چنین مواقعی اگر قرار است ویدئویی از اجرای این خواننده یا نوازندگان در فضای مجازی منتشر شود، قطعا آن ویدئو موجب آبروریزی آنها خواهد شد، نه اینکه نمایانگر آن بخش‌هایی باشد که خواننده تا حدی کار خود را خوب پیش می‌برد. نمونه این امر، اجراهای اخیر افرادی همچون میثم ابراهیمی، مجید رضوی، علیرضا طلیسچی، بهنام بانی و … است.
ماجرا از این قرار است که طی چند وقت اخیر مدام ویدئوهای یکی از کنسرت‌های میثم ابراهیمی به صورت طنز در فضای مجازی منتشر می‌شد. در این ویدئوها، این خواننده را می‌بینیم که در حال خواندن است ولی معلوم نیست که چه می‌خواند و حتی برخی بخشی از موزیک ویدئوی آهنگ را در کنار ویدئویی از اجرای زنده همان آهنگ، در کنار هم قرار داده و به تمسخر اجرای خواننده پرداخته‌اند.
ویدئویی از اجرای کنسرت مجید رضوی هم اخیرا دست به دست می‌شود که دقیقا همین مشکل را دارد چراکه اصلا مشخص نیست خواننده چه می‌خواند و حتی برخی کاربران فضای مجازی حال این افراد را طبیعی ندانسته‌اند.
در ویدئوهای دیگری هم شاهد آکروبات بازی علیرضا طلیسچی و بهنام بانی روی صحنه هستیم که معلوم نیست به چه دلیل اما به یک‌باره تصمیم به پرش‌های بلند روی صحنه می‌گیرند و با هر بار تکرار این امر، می‌توانند تشویق مخاطب را داشته باشند.
البته انجام حرکات موزون یا حتی پرش روی صحنه اجرای کنسرت در خارج از کشور هم امر غریبی نیست، اما فضا کاملا متفاوت است. به این صورت که خواننده مثلا در یک کنسرت پرشور و هیجان در حال نمایش یک اجرای واقعی است و در این میان به علت فضای حاکم در کنسرت و برای برانگیختن هیجان بیشتر تماشاچیان اقدام به پرش از یک ارتفاع می‌کند و این‌گونه فضای کنسرت را مهیج‌تر می‌سازد. درحقیقت این اقدامات بخشی از برنامه‌ریزی‌های تیم اجرایی برای کنسرت است نه اینکه خواننده به‌صورت فی‌البداهه اقدام به پرش کند! نمونه این نوع اقدامات را می‌توان پرش معروف لیدی گاگا در سوپربال دانست که هنرمند از بالای استادیوم روی استیج فرود آمد، حتی بندبازی‌های «پینک» روی صحنه یکی از این موارد است.
زمانی که مخاطب برای حضور در یک کنسرت هزینه می‌کند، حق دارد که از یک محصول خوب بهره‌مند شود و شاهد مناظری جذاب باشد. درحقیقت مخاطب هزینه می‌کند تا به تماشای کنسرت خواننده محبوب خود بنشیند و از اجرای زنده او لذت ببرد و بدین ترتیب یک ساعت و نیم از هیاهوی جامعه به دور باشد. با این وجود برگزاری کنسرت‌های این روزهای کشور به هر چیزی شباهت دارند جز کنسرت، خواننده و تیمش گویا به‌علت نداشتن توانایی همه کار می‌کنند تا مخاطب را سرگرم کنند و حتی بیشتر مایه خنده آنها می‌شوند تا اجرای یک کنسرت درست و حسابی. حال اگر این افراد استعداد بیشتری در خنداندن مخاطب دارند، پس چرا به‌سمت طنز نرفته‌اند و پیشه خوانندگی را در پیش گرفته‌اند؟ این افراد با هزینه‌های گزاف و تبلیغات سنگین، مخاطب را به سالن‌های کنسرت می‌کشانند و حتی حق افراد بااستعداد را پایمال می‌کنند، چه‌بسا خوانندگان و گروه‌های مستقل خوب موسیقی هم کم نداریم که به‌علت نداشتن حامی مالی یا فعالیت نمی‌کنند، یا به‌صورت زیرزمینی کار می‌کنند. تمامی این موارد اما، یک سوال تکراری را به ذهن متبادر می‌کند، آن‌هم اینکه سیستم مجوزدهی وزارت ارشاد دقیقا چه می‌کند؟ چگونه می‌شود که این افراد با این میزان از توانایی و استعداد سالن‌های کنسرت را تسخیر کرده‌اند، با آن وضعیت ترانه‌ها به‌راحتی مجوز می‌گیرند و حمایت می‌شوند؟ البته این امر بدین معنا نیست که وزارت فرهنگ مانع فعالیت این افراد شود، اما حداقل می‌تواند مسیر را برای افراد مستعد، هموارتر کند.