آموختن ادب از بی‌ادبان

آخرین روزهای سال را نباید حرف‌های تلخ زد اما وقوع رویدادها اجازه بیان حرف‌های شیرین را نمی‌دهد. لطفا اجازه دهید خاطرات سال‌های ۸۳ و ۸۴ و وعده‌هایی که آن موقع با حرارت تمام به مردم داده شد را مرور کنیم. گیر ندادن به حجاب دختران و پوشش پسران، آوردن نفت بر سر سفره‌های مردم، به صفر رساندن تورم و بیکاری، حذف کنکور و این وعده‌ها به چه سرانجامی رسیده است؟ به نظرم مادران و پدران می‌توانند این وعده‌ها را برای کودکان خویش- که حالا به سن دبستان رسیده‌اند- به عنوان قصه‌هایی پندآموز حکایت کنند تا کودکان ما یاد بگیرند که وعده‌های عجیب ندهند. « ادب از که آموختی، از بی‌ادبان» البته این هم کارکردی است اما برای نویسنده روشن نیست که چرا ظرفیت اندکی برای آموختن ادب از بی‌ادبان وجود دارد. چنانکه کمابیش دوباره ایراد وعده‌های عجیب و احتمالا دست نیافتنی از جانب داوطلبان نامزدی ریاست‌جمهوری شنیده می‌شود.
نکته جالب آن است که در ایران تنها وعده‌ها نیست که بی‌سرانجام رها می‌شود و به کتاب تاریخ می‌پیوندد.
برنامه‌ها و اسناد هم به همین سرنوشت دچار می‌شوند. نگاهی به میزان پیشرفت برنامه پنج ساله پنجم که برای اولین بار امسال گزارش پیشرفت آن هم قرائت نشد، سند خصوصی‌سازی و آزادسازی اقتصاد ایران که هیچ اطلاع رسمی از اهداف و میزان حصول آن اهداف منتشر نمی‌شود، سند چشم‌انداز ۲۰ ساله کشور که بجز چند محور انتزاعی در محورهایی مانند توسعه اقتصادی، توسعه اجتماعی و… دستاورد امیدبخشی نداشته و برنامه‌ها و اسناد دیگر تقریبا به همان سرنوشت وعده‌های انتخاباتی دچار می‌شوند، جای شکر دارد که دوره ریاست‌جمهوری به هشت سال محدود می‌شود و فرد نمی‌تواند مانند هوگو چاوز برای تمام عمر قدرت را در دست داشته باشد. در این میان ابتکار مقام معظم رهبری برای نام‌گذاری سال‌ها نیز مظلوم واقع شده چراکه پس از نام‌گذاری بلافاصله و ظرف یک ماه کتاب تبیین نام با بودجه‌های کلان و حق‌التالیف‌ها به چاپ می‌رسد اما قوانین اجرایی نام‌گذاری در ماه‌های آخر سال تدوین و در اسفندماه به تصویب می‌رسد. روشن نیست که اگر قرار بود نام برای هر سال از اسفندماه آن سال عملیاتی شود، چرا نام را در ابتدای فروردین اعلام می‌کنند.
اما اینکه چرا از بی‌ادبان، ادب آموخته نمی‌شود و از ناکامی‌های گذشته پند گرفته نمی‌شود، پرسشی است بی‌پاسخ و مبهم. شاید همه با ادب شده‌اند و دیگر بی‌ادبی نمانده تا از او ادب آموخته شود. «خفته، خفته را کی کند بیدار».