اصالت را دفن کرده‌اند تا مدرن باشند

شیدا ملکی- خیابان‌های پایتخت بیشتر از یک خیابان ارزشمند هستند. ارزش این خیابان‌ها به وسعت خاطرات مشترک سه نسل و شاید هم بیشتر از آن است. چهارراه ولیعصر و تئاترشهر زیبا نیز در همین گروه قرار دارند. ساختمان‌های این خیابان تا کفپوش پیاده‌راه‌ها و سردر مغازه‌ها قدم به قدم هویت، اصالت و خاطره است.
هویت این تقاطع را مدتی است به زنجیر کشیده‌اند. این تقاطع که هیچ، هویت تهران را به زنجیر کشیده‌اند. زنجیری که در لباس نرده‌های تفکیک‌کننده خیابان و پیاده‌راه خودنمایی می‌کند. اما این نرده‌ها فقط این تقاطع را از آنچه بود دور نکرده‌اند؛ نرده‌های تفکیک‌کننده شبیه یک ویروس در تمام مسیر خیابان ولیعصر به سمت شمال و جنوب گسترش پیدا کرده‌اند.
گویا یک مدیر شهری به دور از دانش جامعه‌شناسی یک ماژیک قرمز در دست گرفته، بی‌آنکه اصالت تهران ارزشی در ذهن او داشته باشد آدم‌ها و ماشین‌ها را تفکیک کرده است. به راستی فلسفه این تفکیک‌های نابخردانه و دستوری چیست؟ کدام شهروند را می‌توان بر اساس قوانین مدیریت شهری از قدم زدن آزادانه در شهر محروم کرد؟
از نرده‌های سرد و بی‌ریشه که بگذریم از نوع ساختمان‌سازی‌های بی‌قواره و خالی از رنگ و بو نمی‌توان گذشت. آلومینیوم و کامپوزیت این روزها نمای ساختمان‌هایی شده است که همه تلاش خود را می‌کنند تا شبیه ساختمان‌های شهر‌های مدرن به چشم آیند. شهرهای مدرنی که همه اصالت ظاهری خود را حفظ کرده‌اند تا به توریست‌ها تلقین کنند که سالیان سال زندگی در آنها جریان داشته است.
حوالی صبح و نیمه‌های عصر اگر کنار حوض روبه‌روی تئاتر شهر دمی استراحت کنید، در یک زاویه ۳۶۰ درجه به واقع ۳۶۰ درجه تفاوت را در این تقاطع خواهید دید، ساختمان‌های یخ‌زده که از سرمای بی‌هویت سربرآورده‌اند در ضلع شمالی و شیروانی‌هایی با رگه‌های قرمز که هرچند کهنسال شده‌اند اما تلاش می‌کنند تهران را آن‌طور که پیش از این بود به نمایش بگذارند.
باور فراموشی هویت و اصالت تهران کار ساده‌ای نیست که به سادگی پذیرفته شود. حال آنکه مدیران شهری گذشته از آن که این شهر را به درستی نمی‌شناختند، نابودی این فهم مشترک از زندگی شهری نیز در ذهن آنها خالی از اهمیت بوده است. اما شهروندان این شهر فراموش شده هنوز هم امیدوارند قدم‌هایی محکم در راستای بازگشت این هویت از‌دست‌رفته برداشته شود.
sheidamaleki.journalist@gmail.com