اصلاحات اداری داریوش بزرگ و قرار دادن مصر به عنوان یک ایالت ایران

۴ ژوئیه سال ۴۸۹ پیش از میلاد داریوش بزرگ – شاه شاهان – که بر تمرکز امور و ایرانی بودن هر کار تعصب می‌ورزید و پیدایش ناسیونالیسم نیرومند ایرانی را به او نسبت می‌دهند تصمیم گرفت که قلمرو ایران به ۳۰ ایالت تقسیم شود و هر ایالت را ساتراپی (که واژه‌ای مادی است) نامید (قانون، ایالت‌های فعلی ایران را «استان» خوانده است که اختصاص به ایالت ایران دارد و نمی‌توان ایالت کشور دیگر را «استان» ترجمه کرد). داریوش شرح این ساتراپی‌ها را در سنگ نبشته داده است که باقی مانده است و تاریخ‌نگاران جهان آن را «سند مالکیت ایران = دید» خوانده‌اند (هیچ کشوری در جهان چنین سندی را ندارد). مصر یکی از ساتراپی‌های ایران آن زمان بود که داریوش توجه خاصی به آباد کردن آن داشت. داریوش در همین روز دستور داد که با تاسیس پستخانه ارتباط مردم این ایالت‌ها با هم برقرار شود و داد و ستد با پول انجام گیرد (سکه‌هایی که ضرب کرده بود و در جهان به «داریک» معروف شده‌اند). داریوش همچنین دستور داد که میان شهرهای شوش و سارد (نزدیک مدیترانه) یک شاهراه ارابه‌رو ساخته شود (این راه به طول ۲۷۰۰ کیلومتر کشف شده است که در بسیاری از قسمت‌هایش، نوعی آسفالته بود) و … . داریوش سه سال بعد درگذشت و استخوانهای او، پس از دخمه گذاری، در گوری در «نقش رستم» که از قبل آماده کرده بود دفن شد.
به نوشته کارول میسلیویک باستان‌شناس در کتاب تاریک و روشن‌های مصر باستان، انتشارات دانشگاه کرنل (آمریکا)، صفحات ۱۳۵ تا ۱۹۱، ایرانیان از سال ۵۲۵ تا ۴۰۴ پیش از میلاد (تقریبا ۱۲۱ سال) بر مصر حکومت کردند و در تاریخ مصر سلسله بیست و هفتم خوانده می‌شوند، ولی روش مدیریت و فرهنگ ایرانی سه قرن در آن کشور باقی بود.