اعزام نخستین دانشجویان ایرانی به انگلستان

هفتم ژوئیه سال ۱۸۱۱ دولت وقت ایران (دوران فتحعلی‌شاه قاجار) دو ایرانی را به عنوان دانشجو روانه انگلستان کرد. این تصمیم که از سوی عباس‌میرزا ولیعهد وقت گرفته شده بود به تایید وزیر اعظم هم رسیده بود و سبب اتخاذ این تصمیم افزایش رفت و آمد فرستادگان انگلستان به ایران و نیاز مبرم به مترجم ماهر و مورد اعتماد بود و نیز کسانی بود که انگلستان را دیده و از اوضاع واقعی آن و زندگانی مردمش آگاه باشند.
سه سال بعد (سال ۱۸۱۴)) به همین ترتیب پنج دانشجوی دیگر از سوی عباس‌میرزا به انگلستان فرستاده شدند.
مروری بر تاریخ قاجاریه نشان می دهد که عباس‌میرزا بیش از هر شاه و شاهزاده این دودمان نگران وطن، منافع آن و آینده‌اش بود. خاطرات ژنرال گاردان فرستاده ناپلئون به ایران که برای مدتی همنشین عباس‌میرزا بود حکایت از وطن‌دوستی و علاقه عمیق ولیعهد فتحعلی‌شاه به پیشرفت وطن و حفظ تمامیت و حاکمیت آن می‌کند.
گاردان نوشته است که عباس‌میرزا به خوبی می‌دانست که تا اکثریت مردم باسواد، روشن و خواستار ترقی نشوند کشور پیشرفت نخواهد کرد. به نوشته گاردان، عباس‌میرزا بارها گفته بود که مردم کشورش به همان اندازه که در اندیشه خانواده خود هستند باید به وطن و جامعه ملی نیز بیندیشند. گاردان نوشته است که یک بار عباس‌میرزا از او پرسید که چه بکند تا ایرانیان به پای اروپاییان برسند، آیا خواب و خوراک در پیشرفت انسان نقش دارد؟.
عباس‌میرزا پیش از پدر خود درگذشت و نتوانست شاه شود و به آرزوهایش جامه‌عمل بپوشاند.