امری، ونگری پشت نقاب؟

در حساس‌ترین دیدار هفته دوم لیگ برتر انگلیس، چلسی در خانه خود پذیرای آرسنال بود که آبی‌های لندن موفق شدند دربی را با نتیجه سه بر دو پیروز و ۶ امتیازی شوند‌.
از همان ابتدا مشخص بود آرسنال شروع سختی در فصل جدید خواهد داشت‌. بازی خانگی مقابل منچسترسیتی و بعد سفر به استمفوردبریج برای اولین دربی لندن، اونای امری به هیچ وجه برنامه مطلوب مربی جدید توپچی‌ها نبود اما حداقل فرصتی برای گرفتن نتیجه‌ای درخشان برای شروع این دوران نو فراهم می‌کرد‌؛ اتفاقی که البته رخ نداد‌.
امری حالا هر دو بازی اولش در لیگ را با آرسنال باخته، بلایی که حتی یک بار هم سر آرسن ونگر در ۲۲ سال حضورش روی نیمکت این تیم نیامد‌. در واقع آخرین باری که یک مربی آرسنال دو بازی اولش را در لیگ باخت به سال ۱۹۸۶ و استیو برتنشاو بازمی‌گردد‌. این تغییری نبود که هواداران آرسنال دنبالش بودند‌.
البته شکست در استمفوردبریج برای آرسنال اتفاقی تازه نیست‌. آرسنالی‌ها در شش بازی قبلی‌شان در این زمین پنج بار باخته بودند و به یک تساوی بدون گل رسیده بودند و در مجموع این شش بازی فقط دو گل زده بودند‌. آرسنال شنبه‌شب گذشته هم دو بار دروازه چلسی را باز کرد در حالی که به راحتی در همان نیمه اول می‌توانست تعداد گل‌هایش را حداقل دو برابر کند‌.
تیم امری در نیمه اول ۱۲ ضربه به دروازه چلسی زد، بالاترین آمار این فصل در یک ۴۵ دقیقه‌. از این ۱۲ ضربه چهارتایشان فرصت صد درصد گلزنی بودند، باز هم بالاترین آمار فصل‌. پی‌یر امریک اوبامیانگ و هنریک میخیتاریان هر کدام یک فرصت عالی و ساده گلزنی را از دست دادند، پیش از اینکه خود میخیتاریان و بعد الکس ایووبی بالاخره از موقعیت‌هایشان استفاده کنند‌. آرسنال در نیمه اول توسط هفت بازیکن مختلفش فرصت گلزنی ساخت و تازه هیچ کدام از آنها هم مسوت اوزیل نبودند‌.
نمایش هجومی آرسنال در نیمه اول برای هواداران‌شان امیدوارکننده بود اما در نقطه مقابل در بعد دفاعی تیم امری نه‌تنها نسبت به بازی هفته قبل پیشرفت نکرده بود بلکه نمایشی ضعیف‌تر هم داشت‌. با وضعیت دفاعی آرسنال همین که بازی در نیمه اول به تساوی کشیده شد خودش تعجب‌آور بود‌. آرسنالی‌ها با خط دفاعی بسیار بالا بازی می‌کردند در حالی که نه شکوردان موستافی، نه ناچو مونرئال و نه سوکراتیس سرعت لازم برای اجرای این نوع بازی را ندارند‌. هکتور بلرین هم به قدری جلو بازی می‌کرد که فاصله‌ای جبران‌ناشدنی با خط دفاعی‌اش پیدا می‌کرد‌. درست است که گل اول چلسی روی پاس عالی جورجینیو پایه‌گذاری شد اما فضایی که مارکوس آلونسو برای فرار پشت خط دفاعی آرسنال داشت به هیچ وجه از منظر آنها قابل قبول نیست‌. گل دوم حتی عجیب‌تر هم بود؛ جایی که پاس بلند سزار آزپلیکوئتا به آلوارو موراتا رسید در حالی که موستافی تلاش کرده بود مهاجم اسپانیایی را در تله آفساید بیندازد، غافل از اینکه او در نیمه زمین خودشان قرار داشت‌. چلسی در این بازی نشانه‌های بیشتری از فوتبال «ساری بال» نشان داد اما این گل یک پاس بلند ساده بود که خط دفاع آرسنال توانایی مقابله با آن را نداشت‌.
امری قرار بود مقداری عملگرایی با خودش به آرسنال آورد، اما فعلا با ایده‌آل‌گرایی خودش همان راه ونگر را پیش رفت‌. بنابراین عجیب نبود بخشی از هواداران چلسی سرودی در بریج سر دادند چنین: «تو ونگری پشت نقاب هستی؟»
امری قصد دارد فوتبال پرفشار و با پرس بالا را در تیمش جا بیندازد؛ تیمی که بازی‌سازی‌اش از دروازه‌بان شروع می‌شود‌. مشکل اینجاست که این سبک بازی پتر چک نیست‌. اوزیل و گرانیت ژاکا هم هنوز به این سبک عادت نکرده‌اند و شاید هرگز صددرصد موفق به اجرای آن نشوند چون فوتبال طبیعی‌شان نیست‌.
تماشاگران آرسنال امیدوار بودند با حضور همزمان اوبامیانگ و لاکازت در زمین تیم‌شان بعد جدیدی در خط حمله پیدا کند اما دقیقا این خود لاکازت بود که با پاس رو به عقب عجیبش فرصت گل سوم و نهایی را به چلسی داد‌.
برای این هواداران اما هنوز امیدهایی باقی است‌. بازگشت لوران کوشلنی قطعا کمک بزرگی به خط دفاعی آرسنال می‌کند‌.
آمادگی کامل لوکاس توریرا برای ۹۰ دقیقه بازی کردن هم قدرت بیشتری به خط میانی آنها می‌بخشد‌. شاید حتی اشتفان لیش‌اشتاینر با شخصیت رهبر خودش در زمین بتواند آرسنال را از این آشفتگی در آورد‌. اما امری به شهادت همین دو هفته راهی بسیار سخت و دشوار در پیش دارد؛ راهی که البته با پیروزی احتمالی در سه بازی آینده مقابل وستهام، کاردیف و نیوکاسل می‌تواند کمی هموارتر شود‌.