امپراتوری ایران حبشی‌ها را از یمن بیرون کرد

دومین هفته ماه می‌ سال ۵۷۰ میلادی یک سپاه ارتش امپراتوری ایران به فرماندهی ژنرال «وهرز دیلمی» از خلیج فارس و با کشتی به یمن رسید. افراد این نیرو و عموما کرمانی و سیستانی به درخواست سران قبایل یمن، به تصمیم شاه وقت دولت ساسانی ایران- ‌خسرو انوشیروان به یمن فرستاده شده بودند تا ارتش اشغالگر حبشه (اتیوپی) را از آنجا برانند.
سپهبد «وهرز» پس از پیاده شدن در یمن متوجه شد شمار نیروی اشغالگر حبشی (به فرماندهی ابرهه) بیش از سه برابر رزمندگان او است. وی پس از کسب اطلاع از شمار نیروی حبشی‌ها خطاب به سربازان خود گفت: ما به اینجا آمده‌ایم تا متجاوز را بشکنیم و برانیم. ما برای شکست خوردن، به اسارت درآمدن، شکنجه و تحقیر شدن و به صورت برده در بازار به فروش رفتن نیامده‌ایم. برای یک سرباز، مردن در میدان نبرد به مراتب بهتر از اسارت و تحقیر و عمری بردگی است. نیاکان ما این را می دانستند که تسلیم شدن سرباز ایرانی را منع اکید کرده‌اند. برای احترام به این قانون مقدس نیاکان، من دستور می‌دهم همین امروز کشتی‌هایی را که با آنها آمده‌ایم آتش بزنند تا در برابرمان تنها دو راه داشته باشیم؛ پیروزی و یا مرگ. ما از حمایت مردم یمن برخوردار هستیم که امتیازی است بزرگ. ما با تاکتیک تازه‌ای وارد جنگ می‌شویم که آن را طرح کرده‌ام و این تاکتیک با آنچه که شما تجربه کرده‌اید تفاوت دارد. از فیل‌های جنگی نظامیان حبشی نهراسید؛ فیل از شتر می‌ترسد و ما با دواندن گله شتر به سوی فیل‌ها، آنها را فراری می‌دهیم و سپس پیاده حبشه را ازجای بر‌می‌کنیم و به دریا می‌ریزیم.
اسپهبد «وهرز دیلمی» پس از ایراد این نطق برای افرادش [که در تاریخ آورده شده است]، دستور داد کشتی‌های نیروبر را آتش بزنند و غرق کنند تا سربازان خیال عقب‌نشینی و بازگشت را به ذهن خود نیاورند. مورخان نظامی همین ابتکار و هرز را عامل پیروزی نوشته و افزوده‌اند که باید درسی برای هر فرمانده در حالت جنگ (در منطقه جنگ) باشد.
در جنگ یمن نیروهای اعزامی ایران پیروز شدند ، سپاه ابرهه با کشته شدن پسر او ـ مسروق ـ فراری شد و یمن تا زمان گسترش اسلام در جزیره العرب تحت‌الحمایه ایران بود.