انتقال پایتخت ایران به شهر نیشابور

۲۱ آگوست سال ۴۴۱ میلادی (۳۰ اَمُردادماه)، یزدگرد دوم شاه وقت ایران از سلسله ساسانی تصمیم گرفت برای نزدیک بودن به شمال خاوری کشور و جلوگیری از ورود باقیمانده هون‌ها به فرارود (بخش شمال شرقی خراسان بزرگ‌تر) موقتا پایتخت را از تیسفون (نزدیک بغداد) به نیشابور (از شهرهای خراسان) منتقل کند. شهرهای بزرگ و معروف دیگر خراسان وقت عبارت بودند از سمرقند، بخارا، مرو، خجند، بلخ و هرات.
یزدگرد دوم که ۱۸ سال حکومت کرد در سال ۴۳۸ میلادی پس از مرگ پدرش، بهرام گور، شاه شده بود. همین هون‌های رانده شده به اروپا، کشور هونگری (هنگری- مجارستان) را به وجود آوردند که «آتیلا» یکی از رهبران‌شان بود.
رنگ پوست و قیافه هون‌ها بر حسب دوری و نزدیکی‌شان از سرزمین مغول‌ها با هم تفاوت داشت و آن دسته که به دریای مازندران نزدیک‌تر بودند پوستی سفیدتر داشتند و ایرانیان ایشان را هون سفید خطاب می‌کردند.
ایرانیان همه هون‌ها را «بدقیافه‌ها» می‌خواندند و این، برای هون‌ها عُقده شده بود‌ به گونه‌ای که پس از رسیدن به اروپا و فتوحات متعدد، بر هر نقطه اروپا، از روسیه امروز و سواحل دانوب تا آلمان و فرانسه که استیلا می‌یافتند زنان زیبا را به ازدواج خود در‌می‌آوردند تا فرزندان‌شان تغییر قیافه بدهند و زیبا شوند و زیبایی نسبی مردم مجارستان به همین سبب است.
شماری از هون‌های سفید در فنلاند و استونی امروز و مناطق مجاور مستقر و با مردم این نواحی مخلوط شدند. مشابهت زبان مردم این مناطق با مجارستانی‌ها به همین سبب است. هون‌ها پس از همسایه شدن با ایرانیان شیفته رعایت حق و قانون و نظام قضایی ایران شدند و به همین دلیل در مناطق متصرفی خود، کمتر به کشتار مغلوبان و تسلیم‌شدگان و تجاوز به عنف به زنان دست می‌زدند.