او را کشتم، خودم را می‌گویم

این روزها داغ‌ترین خبر در شبکه‌های اجتماعی، خبر قتل همسر محمدعلی نجفی، شهردار سابق، رییس سابق سازمان میراث فرهنگی، وزیر سابق آموزش و پرورش ایران است. خبری که همه را در شوک فرو برد، به ویژه پس از آنکه نجفی اعتراف کرد همسر خود را به قتل رسانده است. این خبر کاربران شبکه‌های اجتماعی را بیشتر از خود نجفی شوکه کرد. او به اندازه‌ای آرام، خونسرد و با آرامش جلوی دوربین ظاهر شده که بسیاری او را با فیلم ۷ مقایسه کرده‌اند. نجفی البته چنین فردی نیست، او بسیار باهوش و خونسرد است. به همین دلیل کاربران گفته‌اند اگر او توانست آدم بکشد، همه ما می‌توانیم. از سوی دیگر کاربران همچنان در ناباوری به سر می‌برند و حتی اعتراف نجفی و نامه‌ای که او نوشته است نیز موجب نشد قاتل بودن او را باور کنند. بسیاری نیز از این امر تاسف خورده‌اند.
الیف شافاک می‌نویسد: راستش را بخواهید برای همه، بدون استثنا، لحظه‌ای می‌رسد که می‌توانند یکی را بکشند، اما این را اکثر آدم‌ها نمی‌دانند. نمی‌خواهند بپذیرند. تا وقتی حادثه‌ای غیرمنتظره باعث می‌شود خون جلو چشم‌شان را بگیرد. چقدر هم مطمئنند که دستشان هیچ‌وقت به خون آلوده نمی‌شود و جان کسی را نمی‌گیرند. حال آنکه همه‌چیز به تصادفی بند است. گاهی حرکت چشم و ابرو کافی است تا خون کسی به جوش بیاید. از کاه، کوهی بسازد و سر هیچ و پوچ دعوا و کتک‌کاری راه بیندازد. راستش حتی در زمان و مکان اشتباه بودن کافی است برای آنکه حیوان درون آدم‌های پاک و تمیز و باشرف یک‌دفعه آشکار شود. همه می‌توانند آدم بکشند.
در ادامه یکی از شعرهای شاملو شرح حال نجفی است که بسیار در توئیتر دست به دست می چرخد: هرگز کسی این‌گونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم.