این سرهم‌بندی شوخی با افکار عمومی است

خواهرزاده جلال آل‌احمد با بیان اینکه خانه- موزه «جلال و سیمین» هنوز آماده افتتاح نیست، می‌گوید: باید از تجربه‌های گذشته استفاده کنیم تا به خاطر اهداف جزیی و حرکات نمایشی، این پروژه به صورت ناقص و ناتمام افتتاح نشود.
محمدحسین دانایی در واکنش به خبر افتتاح خانه‌-موزه «جلال آل‌احمد و سیمین دانشور در ۱۸ اسفندماه همزمان با سالروز گرامیداشت یاد و خاطره سیمین دانشور گفت: بدون شک همه فعالان و علاقه‌مندان به حوزه‌های فرهنگی از شنیدن این خبر و این وعده خوشحال می‌شوند، ولی به شرط اینکه اولا مثل وعده‌های قبلی توخالی نباشد، ثانیا به شرط اینکه کار درست و کامل انجام شده باشد و شاهد یک افتتاحیه واقعی باشیم، نه یک حرکت نمایشی و صوری.
او در ادامه افزود: خانه مرحوم جلال آل‌احمد و مرحوم سیمین دانشور در اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۹۳ برای تعمیرات سه تا شش‌ماهه در اختیار شهرداری منطقه یک و از طریق شهرداری در اختیار شرکت توسعه فضاهای فرهنگی قرار گرفت تا این خانه را به یک مرکز فرهنگی به نام خانه‌- موزه «جلال و سیمین» تبدیل کنند اما این پروژه که قرار بود سه تا شش‌ماهه باشد، بالغ بر ۴۵ ماه طول کشیده است.
او با اشاره به طولانی بودن روند بازسازی این خانه بیان کرد: بعد از این همه وقت و هزینه اصلا شایسته نیست که یک پروژه نیمه‌تمام، ناقص، سرهم‌بندی‌شده و ابتر را به اسم خانه- موزه جلال و سیمین تحویل بدهند و پرونده‌اش را ببندند. جامعه فرهنگی کشور نیز چنین چیزی را نمی‌پذیرد. به علاوه، این کار شایسته شرکت توسعه فضاهای فرهنگی هم نیست. این شرکت که وظیفه توسعه فضاهای فرهنگی شهر تهران را بر عهده دارد، باید رفتار و عملکردش نیز فرهنگی باشد، یعنی اصول اخلاقی و وجدان حرفه‌ای را رعایت کند و وظیفه‌ای را که به عهده گرفته، به طور صحیح و کامل انجام بدهد.
دانایی سپس با بیان اینکه ما ملت بزرگی هستیم و تاریخ غنی‌ای داریم، گفت: اما عیب بزرگی که ما داریم، این است که حافظه تاریخی‌مان ضعیف است و به همین علت نمی‌توانیم از تجربه‌های تاریخی و دانش تجربی خودمان استفاده کنیم.
او ادامه داد: راه دور نمی‌رویم؛ در همین دوره معاصر چقدر پروژه‌های ناقص، ناتمام، بی‌فایده و حتی پرضرر داشته‌ایم که یا در مرحله مطالعه ضعیف بوده‌اند و یا در مرحله اجرا. نمونه‌اش سد گتوند است که الان به یک مشکل جدی زیست‌محیطی تبدیل شده، یا طرح مسکن مهر که همه از سرنوشتش آگاهیم. شرکت توسعه فضاهای فرهنگی هم تا‌کنون پروژه‌های متعددی داشته است، پروژه‌هایی بزرگ‌تر از خانه جلال آل‌احمد و سیمین دانشور، اما کافی است سری به این پروژه‌ها بزنید تا ببینید که حتی ۱۰ درصد از اهداف اولیه این خانه‌ها هم محقق نشده است؛ مانند پروژه خانه مرحوم شهید بهشتی، مرحوم شهید مطهری، مرحوم دکتر شریعتی، استاد انتظامی و…
به اعتماد مردم ضربه نزنید
خواهرزاده جلال آل‌احمد که با ایسنا گفت‌وگو می‌کرد، درباره مراحل مختلف پروژه خانه- موزه جلال آل‌احمد و سیمین دانشور بیان کرد: «این پروژه مطابق معمول سه مرحله دارد؛ مرحله اول مرمت است که شامل مرمت ساختمان و اثاثیه می‌شود. مرحله دوم بازسازی است؛ یعنی چیدمان اثاثیه و لوازم و تبدیل کردن این‌جا به چیزی که اسمش «خانه» است. مرحله سوم هم مرحله احیا و یا زنده کردن مجدد این نهاد فرهنگی است، به نحوی که تا حد امکان به شکوه و رونق دوره اولیه خودش برگردد.»
او درباره اجرای این مراحل بیان کرد: «آن‌چه تا‌کنون انجام شده و در قسمت‌هایی هم قابل تقدیر است، انجام مرحله اول، یعنی تعمیرات ساختمانی است که البته خرده‌کاری‌هایی از آن باقی مانده و اگر آنها را هم انجام بدهند، می‌توان گفت مرمت ساختمانی این پروژه انجام شده است‌ اما بخش دیگر مرمت شامل مرمت اسباب و اثاثیه شامل فرش‌ها، پرده‌ها، مبلمان، تابلوها، لوسترها و سایر اسباب و اثاثیه‌ای است که طی ۶۰ سال بهره‌برداری در این خانه بوده‌ و به شهرداری تحویل داده شده‌اند.»
دانایی در ادامه گفت: «مرحله بازسازی، یعنی چیدن لوازم خانه از جمله هزاران جلد کتاب موجود در کتابخانه آل‌احمد و مرحوم دانشور هم فاز بعدی است که تا جایی که من خبر دارم، یا اصلا انجام نشده یا به طور ناقص انجام شده است. باید توجه داشت که این قسمت برخلاف قسمت تعمیرات ساختمانی، کار خیلی ظریف و به اصطلاح مینیاتوری و محتاج کمک گرفتن از افراد مطلع و صاحب‌نظر است، چون در این مرحله است که باید عناصر معنوی تشکیل‌دهنده این بنای تاریخی ذره ذره و با دقت و امانتداری کامل در جای خودشان قرار بگیرند تا به تدریج روح و زندگی به این خانه بازگردد.»
دانایی بیان کرد:‌ «این خانه محل سکونت دو، سه نفر بوده است اما حالا به یک نهاد عمومی عام‌المنفعه که شاید هر روز ۲۰ تا ۵۰ نفر به آن‌جا رفت‌و‌آمد خواهند کرد، تبدیل می‌شود. بنابراین، این واحد فرهنگی جدید باید با توجه به کاربری بعدی خود به لحاظ روشنایی، گرمایش و سرمایش، لوازم صوتی و تصویری، ایمنی و حفاظت در برابر حریق و دزدی و… تجهیز شود. به نظر من تا این امکانات فراهم نشده‌اند، هرگونه صحبت درباره پایان عملیات و یا تحویل و تحول و برگزاری مراسم افتتاحیه نه درخور شأن والای پروژه است و نه با جایگاه اجتماعی و اداری شرکت توسعه فضای فرهنگی هم‌خوانی دارد و نه اینکه انتظارات جامعه را برآورده می‌کند.»
او تاکید کرد: معتقدم این‌گونه سرهم‌بندی‌کردن‌ها، نوعی شوخی کردن و یا دست‌کم گرفتن افکار عمومی است و نه‌تنها هیچ فایده‌ای برای هیچ‌کس ندارد، بلکه ضربه‌ای است به اعتماد عمومی مردم نسبت به مسوولان و افزایش ناامیدی و نارضایتی و موج انتقادات مردمی.
خواهرزاده جلال آل‌احمد با بیان اینکه در زمینه چیدن لوازم خانه جلال آل‌احمد و سیمین دانشور از آنها هیچ کمکی خواسته نشده است، گفت: من با کسانی که با این خانه مرتبط هستند، ارتباط دارم. هیچ‌‌کدام از بازماندگان در جریان این قضایا نیستند و نمی‌دانند با این خانه چه کرده‌اند و وسایل را چگونه تعمیر کرده و چیده‌اند، در حالی‌که همان‌طور که گفتم، مرحله چیدمان وسایل مرحله مهمی است و باید از دانش و اطلاعات بازماندگان و اقوام و دوستان استفاده شود. همه ما هم حاضر هستیم اطلاعات‌مان را بی‌دریغ در اختیار آقایان قرار بدهیم.
مسوولان صادقانه عمل کنند
او درباره پیش‌بینی زمان احتمالی آماده شدن پروژه بیان کرد: «من با افرادی که کاربلد هستند، صحبت کرده‌ام. طبق نظر آنها فقط آماده‌سازی کتابخانه مرحوم آل‌احمد به صورت اولیه سه ماه زمان می‌برد. این کتاب‌ها با توجه به اینکه بعضا فرسوده و پاره شده‌اند،‌ یا جلدشان جدا شده است، یا روی آنها لک افتاده، باید تعمیر شوند. صحافی و چیدن دقیق این کتاب‌ها سه ماه زمان می‌برد. از طرف دیگر کتابخانه خانم سیمین هم هست. در آخرین بازدیدی هم که من از این خانه داشتم، دیدم که در آشپزخانه هنوز کار قابل توجهی صورت نگرفته و تقریبا به همان صورت اولیه باقی مانده است. عملیات تعمیر باید در تمامی اجزای این خانه انجام می‌شد.»
محمدحسین دانایی در پایان گفت: «توصیه من این است که مسوولان امر شفاف و صادقانه عمل کنند، یعنی اگر فکر می‌کنند که پروژه آماده است و می‌توانند آن را افتتاح کنند، از چند نفری که سابقه حضور در این خانه را دارند، به صورت خصوصی دعوت کنند تا بیایند و ضمن بازدید از پروژه اگر نقطه ضعفی به نظرشان رسید، بگویند تا کار به طور صحیح اصلاح و آماده شود.
آن وقت می‌توانند با خیال‌ راحت برنامه بگذارند و به سلامتی نوار سه رنگ بیاورند و خانه- موزه را به صورت رسمی افتتاح کنند. راه رفتن در تاریکی و با چشم‌ بسته معمولا خطرناک است.»