باباگوریو

اونوره دو بالزاک بیستم ماه می‌سال ۱۷۹۹- روزی چون امروز- به دنیا آمد و ۵۱ سال عمر کرد. او با این عمر کوتاه ۳۷ داستان، نمایشنامه و … نوشت. همین کار زیاد او را بیمار و عمر او را کوتاه کرد و ۱۸ آگوست ۱۸۵۰ درگذشت. او پنج ماه پیش از درگذشت ازدواج کرده بود.
اونوره دو بالزاک از بنیادگذاران رئالیسم در ادبیات اروپاست و نوشته‌هایش انعکاس واقعیات زندگانی مردم. او در یک مجموعه داستان‌های کوتاهِ هم- زمینه که عنوان «کمدی انسانی» بر آن گذارده است زندگی فرانسویان پس از سقوط ناپلئون بناپارت را منعکس کرده است.
او نیز مانند ژان لویی دو بالزاک (۱۶۵۴- ۱۵۹۷) ساده‌نگار بود و نوشته‌هایش حاوی مسایل جامعه، انسان، مشاهدات خود او، نظر و راه حل (مشابه سبک روزنامه‌نگاری). بسیاری از نویسندگان و داستان‌نگاران روش او را اقتباس کرده‌اند ازجمله چارلز دیکنز، ادگار‌آلن پو و ویلیام فاکنر. اصحاب فرضیه ازجمله کارل مارکس از مسایل مطرح در نوشته‌های اونوره دو بالزاک الهام گرفته‌اند. بسیاری از داستان‌های او که انعکاس واقعیات بوده‌اند در قرن ۲۰ فیلم سینمایی شده‌اند.
تا زمان بالزاک، نویسندگان در پیچیده‌نویسی و به کار بردن واژه‌های سخت و نامانوس و… با هم کورس رقابت می‌گذاشتند و به همین سبب مخاطبان تالیفات‌شان کم و طبقه تحصیلکرده بود.
بالزاک در نوشتن بیشتر مطالب، زبان مردم کوچه و بازار را به کار می‌برد و عینا به همان صورت محاوره، روان و ساده و بدون تکلف. اونوره دو بالزاک در جوانی در‌صدد تحصیل حقوق برآمده بود ولی مشاهده مسایل جامعه و کارهای غیر‌انسانی او را به نویسندگی کشاند.

ثروت سریع مساله‌ای است که امروزه پنجاه هزار جوان قصد دارند حلش کنند، جوان‌هایی که همه در وضعیت شما هستند. شما یک واحد این رقم‌اید. خودتان حساب کنید چه تقلایی باید بکنید و مبارزه چقدر وحشیانه است. باید مثل عنکبوت‌های زندانی همدیگر را بخورید چون بدیهی است که پنجاه هزار سِمَتِ خوب موجود نیست. می‌دانید در این مملکت چطور باید ترقی کرد؟ یا با درخششِ نبوغ یا با شگرد فساد. یا باید مثل یک گلوله توپ میان این توده آدم راه باز کنید‌ یا اینکه مثل طاعون به جان‌شان بیفتید. شرافت به هیچ دردی نمی‌خورد. همه در مقابل قدرت نابغه کمر خم می‌کنند. البته ازش متنفرند، سعی می‌کنند بدنامش کنند، چون همه را برای خودش برمی‌دارد و به کسی چیزی نمی‌دهد‌ اما اگر پایداری کند بالاخره جلوش زانو می‌زنند؛ در یک کلمه، اگر نتوانند زیر لجن دفنش کنند زانو می‌زنند و می‌پرستندش.