بازارهای سنتی ایران

در زمان‌هایی که از مراکز خرید لوکس، مجتمع‌های تجاری و مال‌ها خبری نبود، هر شهری برای خودش بازاری داشت. بازارها از همان ابتدا در مکان‌های پررفت‌وآمد مردم، به خصوص کنار دروازه‌ها و میدان اصلی شهر شکل می‌گرفتند. از دوره اسلامی به بعد بازار تبدیل به یکی از عناصر مهم شهری در کنار مسجد و ارگ شد، به اندازه‌ای که شهر با بازارش معنا می‌گرفت. در واقع بازار جزئی از هسته مرکزی شهر بود و توسعه شهر در اطراف آن شکل می‌گرفت. بازارهای سنتی از معماری ویژه‌ای پیروی می‌کردند، با اینکه هر کدام‌شان با توجه به اقلیم و شاخص‌های فرهنگی منطقه خود ممکن بود ویژگی‌های خاص خود را داشته باشند. اما در کلیات بازار سنتی از یک معماری کلی پیروی می‌کردند که شامل: راسته اصلی، راسته‌های فرعی، چارسو، دالان، میدان و فضاهای ارتباطی در بازار است. بخش‌های دیگر عبارتند از دکان یا حجره، کاروانسرا، تیمچه، قیصریه، فضاهای خدماتی و فضاهای عمومی. بازار کلمه‌ای فارسی است و ریشه آن در زبان پهلوی بهاچار است. (به معنی مکان‌ قیمت‌ها) بازار محلی برای مبادله کالا بین خریداران و فروشندگان است. بازار چه در قدیم و چه امروز، بخش مهمی از اقتصاد کشور ما بوده و همیشه در بحران‌های سیاسی نقش مهمی داشته است. حتی تعطیلی بازار و رکود اقتصادی توانسته است جریان‌های سیاسی را تغییر بدهد. حال با چند نمونه از بازارهای سنتی ایران آشنا می‌شویم.