بازی چین با کارت کره‌شمالی

مهران محقق- تصویب تحریم‌های جدید اقتصادی علیه کره‌شمالی که می‌توان با عنوان کم‌نظیر از آن نام برد، یک‌بار دیگر بر این واقعیت صحه گذاشت که اعضای صاحب وتو در شورای امنیت، در چنین مواردی کمتر دچار اختلاف می‌شوند، به عنوان مثال هنگام وضع تحریم‌ها علیه ایران با وجود اینکه مسکو و پکن، از شرکای استراتژیک تهران در منطقه به حساب می‌آیند، در تمام موارد رای مثبت دادند یا در همین مورد آخر پکن با وجود اینکه همراه با مسکو- البته به میزان خیلی کمتر- از حامیان اصلی پیونگ یانگ به حساب می‌آیند، با پیشنهاد آمریکا برای تحریم کره‌شمالی که اقتصاد ویران و شرایط دردناک زندگی مردم این کشور را نشانه رفته است، مخالفت کردند. در اینکه ماجراجویی‌های کره‌شمالی صلح جهان را با خطر روبه‌رو می‌کند، تردیدی وجود ندارد اما اگر حمایت آشکار و پنهان پکن و تا حدودی مسکو از سیاست‌های پیونگ یانگ ‌نبود، هرگز توان ساخت موشک و یارای بحران‌آفرینی را نداشت، به عبارت بهتر سیاست دوگانه پکن و مسکو، حکایت هویج و چماق را معنا می‌کند، چراکه از سویی با حمایت از کره‌شمالی اجازه ماجراجویی به دیکتاتور این کشور را می‌دهند و از سویی با سیاست‌های همچنان ناموفق تحریم غرب، به‌طور خاص واشنگتن در حل و فصل بحران کره همراهی می‌کنند‌.
بی‌تردید، تحریم اخیر شورای امنیت، بیش از آنکه دست و بال کیم جونگ اون را ببندد، مردم فلک زده کره‌شمالی را به سوی بدبختی بیشتر پیش می‌راند، اما از آنجایی که بازی دوگانه به ویژه از سوی پکن، یعنی استفاده از «برگ کره‌شمالی» امری بی‌سابقه نیست، می‌توان به این نتیجه رسید که ادامه شرایط نه صلح و نه جنگ در شبه‌جزیره کره، نه تنها به سود پکن و مسکو نیست حتی نمی‌تواند به سود ژاپن هم باشد، گام گذاشتن در راه دیپلماسی آن هم با توجه به آنچه در کره‌شمالی می‌گذرد، در نهایت باید دست‌کم به تحدید قدرت اتمی این کشور بینجامد، چراکه پیونگ یانگ هرگز حاضر نمی‌شود تنها ابزار ابراز وجود خود در صحنه بین‌المللی – یعنی موشک بازی- را کنار بگذارد، در واقع اگر سخن از دیپلماسی در بحران شبه‌جزیره کره به میان می‌آید، در واقع نوعی عوام‌فریبی بین‌المللی خواهد بود، نه رسیدن به نتیجه‌ای که به سود مردم کره‌شمالی باشد‌.
آخر اینکه پکن، به راحتی راضی نمی‌شود، بحران شبه‌جزیره کره یک بار برای همیشه حل و فصل شود، چراکه در آن صورت دیگر کره‌شمالی و جنوبی وجود نخواهد داشت و کره متحد خود به عنوان یک خطر جدی دست‌کم رقیب، برای همسایگانش، خودنمایی خواهد کرد‌.
بدون تردید منظور پکن از دیپلماسی، یعنی حفظ وضعیت فعلی نه صلح و نه جنگ، و در نتیجه ادامه ترک مخاصمه‌ای که ۶۴ سال از عمرش می‌گذرد، منتهی با این شرط که از شدت و خطر موشک بازی‌های پیونگ یانگ کاسته شود، وگرنه این تصور که دیپلماسی یعنی محو دیکتاتوری و آغاز زندگی جدید برای مردم کره باشد، قطعا تصور باطلی است‌.