با باغستان‌های سیب کشور را به خشکستان تبدیل نکنید!

دکتر امیرهوشنگ امینی- به نظر می‌رسد پیش از ورود به اصل مطلب که در واقع گفتاری کوتاه درباره رفتار اقتصادیِ اگر نه کل، اما برخی کارآفرین‌هایی است که دانسته یا ندانسته سود خویش را در زیان کشور می‌جویند، از این‌رو بنا به اشاره، دانسته یا ندانسته، در حال تخریب محیط‌زیست، منابع آب و تبدیل کشور به خشکستان هستند که در طول تاریخ چند هزارساله کشور در هیچ تاختی نزدیک به آن هم وجود نداشته است. از این‌رو نگارنده به حکم وظیفه و خرد رایج‌، خود را ملزم به ادای هشدار و یادآوری این معنا می‌دانم که بگویم‌ در چند دهه اخیر به دلیل نبود برنامه نظارت بر فعالیت‌های اقتصادی به ویژه تولیدی، اعم از کشاورزی و صنعتی‌ و به نقل از دکتر محمدعلی حامدی کارشناس برجسته بخش آب و سر دادن شعارهای پوپولیستی از جمله «گندم بکارید‌، استقلال درو کنید» آزادسازی فعالیت‌های زراعی، باغداری صنعتی و افزایش جمعیت و چندین برابر شدن آب شرب مصرف شهری، شوربختانه کشور به آب‌کشی تمام‌عیار و خشکستانی که مردم و دولت در برقراری آن سهیم بودند تبدیل شده است‌. هر چند در این ماجرای اسفناک تاریخی، دولت و کارگزاران اداره امور مربوط به لحاظ جایگاه قانونی خود بیشترین سهم را داشته‌اند. در حالی بنا به دلایل مورد اشاره و بیشتر سودجویانه، تیشه به ریشه محیط‌زیست، اکوسیستم و اقتصاد کشور زده شده که به نظر نمی‌رسد به سادگی و به‌طور کلی بتوان آن را جبران کرد، با نهایت تاسف گفته می‌شود که در حال حاضر برخی کارآفرینان به نام کشور دانسته یا ندانسته که چندان تفاوتی هم بر آن مترتب نیست‌، در وضعیتی که گفته شد به چه دلیل ایجاد شده است و به سبب کاستی‌های جبران‌ناپذیر آب و منابع مربوط که خشکستان شدن کشور را سبب شده‌، به درستی گفته می‌شود که بدون تردید، دولت با تکیه بر اصول و مبانی دانش اداره امور مکلف خواهد بود دهانه کلیه چاه‌های فاقد مجوز و دست کم سه‌چهارم چاه‌های حفر‌شده قانونی را که رقم آن در سال‌های اخیر به بیش از یک میلیون حلقه افزایش یافته‌- آن هم در برابر ۴۵۰۰۰ حلقه چاه تامین‌کننده آب مورد نیاز کشور در سال‌های قبل از انقلاب- را مسدود کند و صد‌البته با ارائه فوری الگوی ویژهِ زراعت و باغداری و آبیاری قطره‌ای متناسب با شرایط حاکم.
در چنین شرایطی گفته می‌شود که برخی کارآفرینان بخش خصوصیِ آگاه از واقعیت‌های زنده و ملموس برقرار در این زمینه و زیان‌های متوجه کشور، تنها به دنبال سود خود و زیان کشور در برخی استان‌های از جمله آذربایجان‌شرقی، گیلان و مازندران با خرید و تجمیع اراضی زراعی برخی خرده‌مالکان مستاصل به دنبال برپایی باغستان‌های چند‌صد هکتاری تولید سیب هستند، زیرا در برابر صادرات سیب تولیدی می‌توانند موز وارد کنند، بنابراین روشن است که ایجاد باغستان‌های چند‌صد هکتاری سیب برای آنها سود فراوان و دوسویه دارد، اما به جرات به تخریب و نابودی کشور منجر خواهد شد. بنابراین به عنوان سخن پایانی، هیچ استدلالی مخالف با این نظر که در تاریخ تحولات اقتصادی کشور ثبت و بجا خواهد ماند، نه پذیرفتنی است و نه حتی درخور شنیدن. صدور مجوز باغداری و تولید سیب و تولیداتی از این نوع مستلزم حفر چاه و مصرف دو‌چندان آب خواهد بود، که بنا به اشاره منجر به خشکستان شدن مطلق کشور خواهد شد.