بحران استقلال و آینده منصوریان

رضا فراهانی- اولین قدم برای رسیدن به فوتبال حرفه‌ای شاید نگاهی به تیم‌های بزرگ جهان و مقایسه تیم‌های کشورمان با کشورهای اروپایی است. پیش از این هم صحبت از این بود که در صورتی که آبی‌های پایتخت نتیجه مناسبی از آخرین بازی‌های خود نگیرند، وارد بحران خواهند شد. این اتفاق نیز به دلیل نتیجه نگرفتن استقلال شکل گرفت.
آنچه بعد از نتیجه نگرفتن تیم استقلال بر سر زبان‌ها افتاد، استعفای علیرضا منصوریان بود. در پی این گمانه‌زنی‌ها اما به دور از تایید این استعفا یا تایید نتایج ناخوشایند این تیم، باید مقایسه‌ای ساده با مربی‌های بزرگ دنیا در چنین شرایطی داشته باشیم. بحث این است که در بهترین شرایط هم ممکن است همه مربی‌ها چنین نتایجی داشته باشند.
این در حالی است که فرگوسن هم در برهه‌ای از زمان چنین ماجراهایی را داشت اما در نهایت اعتماد به مربی و زمان دادن به او مشکلات تیم را حل کرد. نگاه به تیم‌های بزرگ ایرانی نیز چنین چیزی را نشان می‌دهد. برای مثال سپاهان با وجود اینکه اوایل فصل در پایین‌ترین شرایط ممکن قرار داشت اما به دلیل مدیریت درست و اعتماد هواداران و همچنین هیات‌مدیره توانست صعود قابل توجهی داشته باشد.
روش منطقی برای بررسی موقعیت فعلی منصوریان آنالیز وضعیت تیم در فصل جاری و فصل قبل است. قابل توجه این است که استقلال در پنج بازی لیگ شانزدهم هیچ بردی نداشت و نتیجه نهایی آن سه مساوی و دو باخت بوده است. حال آنکه در پنج بازی این فصل توانست یک برد هم به دست آورد و در نهایت سه باخت و یک تساوی داشته است. همچنین سال گذشته هفت گل خورده داشته و در فصل کنونی فقط چهار گل خورده. همچنین جایگاهی برابر با سال گذشته در جدول دارد. از همین رو است که رفتار هواداران بسیار غیرمنطقی به نظر می‌رسد.
چنین برخوردی با مربی یک تیم بیشتر شبیه رفتارهای احساسی مدیران و هواداران در باشگاه‌های حوزه خلیج‌فارس است. هرچند این موضوع خوشایند نیست و تاکنون رفتاری بسیار متفاوت با فوتبال حوزه خلیج‌فارس داشته‌ایم اما در نهایت امروز حتی چنین رفتارهای هیجانی در این منطقه هم کاهش پیدا کرده است.
مردم در فوتبال باید بسیار داناتر از هواداران کشورهای حوزه خلیج‌فارس عمل کنند که گاهی حتی از مدافع انتظار گلزنی دارند. با نگاهی به تیم‌های مطرح اروپا شاهد عملکرد حرفه‌ای در باشگاه منچستر‌یونایتد هستیم که با همه عظمت این تیم، برهه‌ای شاهد سرمایه‌گذاری‌شان روی سال بعد و فصل‌های بعدی بوده‌ایم.
این نکته مهم را فراموش نکنیم که منصوریان سال گذشته توانست تیم رتبه ۱۴ جدول را به نایب‌قهرمانی برساند. حال آنکه اگر تیم پرسپولیس دچار کوچک‌ترین لغزشی در عملکرد خود می‌شد، به طور قطع استقلال جام قهرمانی را به دست می‌آورد. به هر روی منصوریان در فصل جاری هم به دلیل خرید‌های خوبی که داشته، پتانسیل تیم را چند برابر کرده است. بازیکن‌های این فصل تیم استقلال هر یک به تنهایی بر چند بازیکن سال گذشته سنگینی می‌کنند و این به معنی توانایی برای کسب نتایج بهتر است.
همه این مسایل در حالی است که دو موضوع مهم، ترمزی است بر رشد مدیریت و عملکرد نهایی تیم. در وهله اول عده‌ای بیزینس‌من بودن منصوریان را عاملی بر نداشتن زمان کافی در جهت رسیدگی به تیم می‌دانند. اما این موضوع در حالی است که علی دایی نیز بسیار گسترده‌تر از او مشغول کارهای تجاری است و می‌تواند الگوی مناسبی برای او باشد. چنین شرایطی اما با استفاده از چند مشاور در امور مدیریتی حل خواهد شد. از سویی دیگر عده‌ای معتقدند منصوریان نمی‌تواند به اندازه برانکو مقتدر و صریح عمل کند. همین شرایط موجب می‌شود برخی از بازیکنانی که هم‌دوره او بوده‌اند، از تیم خارج نشوند. این مساله در شرایطی حل خواهد شد که منصوریان کاریزمای کافی را برای برخورد با بازیکنان تیم خود داشته باشد. اما هیات‌مدیره و هواداران تیم باید صبر کافی داشته باشند.
در پایان باید به این مطلب اشاره کنیم که اگرچه خیلی‌ها معتقد بودند مربیگری در استقلال برای علی‌منصور خیلی زود است و این مربی جوان نیاز به تجربه بیشتر برای حضور روی نیمکت دارد اما حالا که او پا به چنین عرصه دشواری گذاشته است یک مربی جوان و باپتانسیل را دلسرد و سرخورده نکنیم و اجازه دهیم این تهدید برایش به فرصتی دوباره تبدیل شود.
yahoo.com1@r_f60