بدشانسی‌های تاریخی قند و شکر در ایران

علاوه بر این صنعت قند و شکر با سیاست‌های صنعتی نیز سروکار دارد و وزارتخانه متولی صنعت نیز باید برنامه‌های خود را اعلام کند. جدای از همه اینها شکر یکی از کالاهای اساسی است که شهروندان ایرانی به شکل‌های گوناگون، مستقیم یا غیرمستقیم آن را مصرف می‌کنند. پس فعالان صنعت قند و شکر براساس تجربه دهه‌های سپری‌شده باید برای سیاسیون نیز جایی باز کنند که آیا آنها قصد دارند از تولید داخل حمایت کنند یا بازار را به دست واردات بدهند و به بهانه حمایت از مصرف‌کننده واردات ارزان را در دستور کار قرار دهند.
واقعیت تلخ این است که در وضعیتی که قرار است وزارت بازرگانی تاسیس شود همه چشم به راه این هستند که این نهاد با کدام کیفیت و با چه شرایطی تاسیس و با اندیشه کدام وزیر اداره خواهد شد. بلاتکلیفی در این باره با توجه به اینکه قانون‌های مرتبط با واردات و نیز حمایت از تولید داخل و استفاده کارآمد از قانون انتزاع بر صحنه حاکم است فعالان صنعت قند و شکر نمی‌دانند که آینده نزدیک چگونه خواهد شد. از سوی دیگر وزارت صمت که بخش صنعت آن باید از کارخانه‌های شکر در برابر مسائل پرشمار حمایت کند نیز به دلیل عدم رای اعتماد دوباره به وزیر، بدون وزیر مانده است و نیک می‌دانیم سرپرست وزارتخانه نمی‌تواند با قاطعیت درباره مسائل صنعتی تصمیم بگیرد. سرانجام اینکه شوربختانه وزارت جهاد کشاورزی نیز بلاتکلیفی نسبی را تجربه می‌کند و در غیاب وزیر نمی‌تواند تصمیم‌های مهم اتخاذ کند.
در بخش‌های غیرتولیدی نیز مسائل، مبهم و گنگ است. تکلیف برنامه مهار تورم به دلیل اینکه هنوز تصمیم تازه‌ای گرفته نشده است ناروشن است و نمی‌دانیم قرار است مهار تورم همانند گذشته بر دوش تولید سوار شود یا اینکه قرار است دولت برنامه کارآمدی تدوین کند. سیاست دولت چه خواهد بود؟ تشدید فشار بر کارخانه‌ها برای تثبیت قیمت دستوری یا پذیرش واقعیت‌های تولید در شرایط سخت سیاست ارزی نیز همچنان با وجود توصیه‌ رییس بانک مرکزی مبنی بر تثبیت قیمت ارزهای معتبر در دامنه‌ای ویژه اما هنوز ناآرام است. قانون، عرف و منطق اقتصادی فرمان می‌دهند انجام هر فعالیت اقتصادی در سطح کسب‌و‌کارهای انفرادی، بنگاه‌ها و سازمان‌ها و نیز در سطح ملی نیاز به ثبات در محیط دارد. بدون ثبات در سیاستگذاری‌ها و بدون اینکه چشم‌انداز روشنی از مدیریت باثبات دیده شود همه فعالیت‌ها با شرایط دشوار شروع می‌شود. در کشورهایی که اقتصاد آنها کمتر به تصمیم‌های همه‌جانبه و روزانه و با شدت عمل دولت‌ها وابسته است تا اندازه قابل اعتنایی محیط ملی قابل پیش‌بینی است اما در ایران چنین چیزی دیده نمی‌شود. دولت‌های ایران در هر کاری دخالت می‌کنند و اقتصاد، پیش‌بینی‌ناپذیر شده است. بلاتکلیفی یقه صنعت قند و شکر را هم در مشت دارد.