3 - 12 - 2022
بدهی ۴ میلیارد تومانی صدا و سیما به شبکه ورزش!
فرهاد کریمی- «اوه اوه، این دیگه چیه اومد روی تصویر؟ رسیور کیه؟» این جمله عادل فردوسی‌پور در خلال گزارش بازی آرسنال لیورپول بود که به صورت مستقیم از شبکه ورزش پخش می‌شد. بازی البته از شبکه الجزیره اسپورت در اصطلاح قاپیده شده بود و البته این قاپیدن به این صورت بوده که رسانه ملی یک رسیور مدل بالای یک و نیم میلیون تومانی را خریداری کرده و بازی‌ها را از این شبکه‌های پلاس‌دار الجزیره اسپورت دریافت و پخش می‌کنند. البته نه پولی برای حق پخش بازی‌های خارجی می‌دهند و نه اینکه حتی کارت‌های ۳۰۰ دلاری سالانه الجزیره را خریداری می‌کنند. بلکه مثل یک کاربر عادی که در داخل خانه‌اش نشسته و سیم اینترنت وایمکس یا ای‌دی‌اس‌ال را به رسیورش زده تا داده‌ها را به‌روز کند و کدهای محرمانه توسط رسیور باز شود، عمل می‌کند و این یعنی یک گاف بزرگ برای رسانه یک کشور! قاپیدن از شبکه‌های خارجی کاری است که رسانه ملی سال‌هاست انجام می‌دهد و خیلی راحت لوگوی شبکه مبدا را می‌پوشاند. اوایل شاید برای مخاطبان این کار زیاد غیرمعمول نبود اما در حال حاضر عادی شده است و البته رسانه‌ها، بارها و بارها در این‌باره مطالبی نوشته‌اند. بخش حقوقی رسانه ملی پر از پرونده شکایات شبکه‌های خارجی مخصوصا الجزیره اسپورت از صدا و سیمای ایران است که بعضی وقت‌ها هم حتی علیه ایران احکامی صادر شده و برخی شبکه‌های ایران از ماهواره‌های هات‌برد و عرب‌ست موقتا اخراج شده‌اند و بعد هم ایران پس از مدتی تعهد می‌دهد که این کارها تکرار نشود اما بازهم تکرار می‌شود. لحظه‌ای که عادل فردوسی‌پور با گفتن «اوه اوه» نگاهش به صفحه عدم دریافت سیگنال افتاد، مطمئنا مدیران رسانه ملی و شبکه ورزش و شبکه سه که اکثر تصاویر ورزشی‌شان را از شبکه‌های ماهواره‌ای می‌قاپند، فکر نمی‌کردند که مخاطبان رسانه ملی از این لحظه و از قطع شدن سیگنال‌های الجزیره پلاس ۱۰ عکس بگیرند و در شبکه‌های اجتماعی منتشر کنند. لوگوی شبکه ورزش را ببینید! ببینید چقدر این صحنه طول کشیده که مخاطب توانسته از آن عکس هم بگیرد!
وضعیت بسیار بد رسانه ملی
در این‌باره با هیچ‌کدام از مدیران سازمان عریض و طویل صداوسیما نمی‌توان حرف زد. معمولا مدیران رسانه ملی در این‌باره صحبت نمی‌کنند و پاسخگو نیستند. سازمانی که البته از همه نهادها و ارگان‌ها پاسخ می‌خواهد معمولا در این‌باره سکوت اختیار می‌کند. باید به دنبال اخبار مخفیانه و پشت پرده رفت. اخباری که البته به صورت مستند درز نمی‌کند اما وجود دارد و نمودش دیده می‌شود. چندی پیش مزدک میرزایی، گزارشگر و تهیه‌کننده برنامه‌های ورزشی یک مصاحبه کوتاه با روزنامه خبرورزشی انجام داده بود که سازمان به برنامه‌های ورزشی پول نداده است و مثل اینکه برای مزدک میرزایی این مصاحبه دردسرساز هم شده و حتی این گزارشگر تلویزیون مجبور شده بود حرف‌هایش را تکذیب هم بکند. البته او حقیقت را گفته است، چندی پیش هم یکی از مجریان تلویزیونی در یک برنامه زنده برای سازمان صداوسیما آرزو کرد تا پولدار شود و روی آنتن زنده گفت: «خدایا، رسانه ملی را پولدار کن که پول برنامه‌های سازمان را بدهد، به خدا ما مجریان و برنامه‌سازها دل داریم و دوست داریم وقتی بیرون می‌رویم برای خودمان و زن و بچه‌مان لباس و خوراکی بخریم!» در هر حال خبر رسیده که برخی برنامه‌های ورزشی سازمان یک سال است پول نگرفته‌اند و چک‌هایشان هنوز پاس نشده است و در این میان سهم شبکه ورزش رقم قابل توجهی است. براساس اخباری که به دست آمده است و البته هیچ منبع رسمی نه حاضر به تایید است و نه جرات تایید دارد، رسانه ملی یک‌هزار میلیارد تومان بدهی دارد که از این یک‌هزار میلیارد تومان، ۴۰۰ میلیارد تومان بدهی سررسیددار است که محل پرداختش مشخص شده و سازمان پول ندارد تا آن را پرداخت کند. سهم شبکه ورزش در این میان، چیزی حدود چهار میلیارد تومان است. یک منبع آگاه این خبر را به «جهان‌صنعت» داده و آن را تایید هم کرده است و البته که هیچ تمایلی به افشای نامش ندارد. در هر حال برنامه‌های تلویزیونی شبکه ورزش مدت‌هاست بدون پرداخت به برنامه‌سازان روی آنتن می‌رود. به عنوان مثال شنیده شده که رضا جاودانی، تهیه‌کننده برنامه زمین ورزش که هفت ماه و نیم است برنامه‌اش را هر شب روی آنتن می‌برد هنوز پولی دریافت نکرده است و این ماجرا در مورد تهیه‌کنندگان قبلی برنامه میدان که آن هم هر شب پخش می‌شد، صدق می‌کند و آنها هم پول شش ماه آخر کارشان را دریافت نکرده‌اند. این درحالی است که برنامه میدان دوباره بازگشته و البته هفته‌ای یک بار روی آنتن می‌رود و هنوز هم پولی نگرفته‌اند و بسیاری از عوامل این برنامه به خاطر داشتن بدهی‌های سنگین چند میلیون تومانی از همکاری با برنامه‌های شبکه ورزش و در کل رسانه ملی انصراف داده‌اند. برنامه فوتبال ۱۲۰ عادل فردوسی‌پور هم چنین شرایطی دارد و شنیده شده از اولین برنامه‌اش تاکنون یک ریال هم دریافت نکرده است. در شبکه سوم رسانه ملی برنامه «۹۰» هم سه ماه به سه ماه یا چهار ماه به چهار ماه پول می‌گیرند و البته کمی وضعیت شبکه سه به دلیل اینکه مخاطبان بسیاری دارد از شبکه ورزش بهتر است. اما در کل سهم چهار میلیارد تومانی شبکه ورزش از بدهی یک‌هزار میلیارد تومانی که ۴۰۰ میلیارد تومانش سررسیددار است، چیزی نیست که نخواهند آن را پرداخت کنند.
سریال‌ها در اولویت پرداخت
البته رسانه ملی به مقوله ورزش در پخش برنامه‌ها اهمیت ویژه‌ای می‌دهد و می‌بینید که از زیر سنگ هم که شده فوتبال‌های خارجی را پخش می‌کنند و از شبکه‌های خارجی می‌قاپند اما بد نیست بدانید که گزارشگران فوتبال‌های داخلی و خارجی شبکه‌های سه و ورزش، یک‌سال تا یک‌سال و نیم است پول گزارش‌هایشان را نگرفته‌اند. گزارش‌هایی که در قیمت‌هایی بین ۳۰ تا ۴۰ هزار تومان داشته باشند و این هم باور کردنی نیست که رسانه ملی نتواند آن را پرداخت کند و این در حالی است که برای سریال‌هایی چون کلاه پهلوی، مختارنامه و در چشم باد و دیگر سریال‌های تاریخی هزینه‌های چند ده میلیاردی شده است و البته مخاطبان این سریال‌ها به اندازه بینندگان بازی‌های پخش مستقیم یا برنامه‌ای مثل «۹۰» نیستند. اینکه چرا سریال‌ها و برنامه‌های مربوط به خانواده‌ها و در کل برنامه‌های منهای ورزش پول‌هایشان را می‌گیرند و ورزشی‌ها نمی‌گیرند را باید از شخص آقای ضرغامی پرسید.وقتی عادل فردوسی‌پور روی آنتن زنده «۹۰» و در حالی که به خبر درآمد میلیاردی خودش و برنامه «۹۰» از آگهی‌ها و پیامک‌ها اعلام می‌کند همه می‌دانند که وضعیت مالی سازمان خوب نیست و ما هم پولی نگرفته‌ایم باید به عمق ماجرا پی برد. وقتی پیمان یوسفی، مجری و تهیه‌کننده برنامه‌های ورزشی شبکه‌های سه و ورزش برای اجرای برنامه ورزش از نگاه دو به شبکه رقیب که اتفاقا ورزش در اولویت‌های چندم شبکه دو است می‌رود و برنامه اجرا می‌کند، یعنی اینکه می‌خواهد جایی برنامه اجرا کند که پولش را سروقت بدهند و البته شنیده شده که تهیه‌کنندگان این برنامه با توجه به اسپانسری که دارند (حسین هدایتی و استیل آذین ایرانیان) و همچنین حمایت‌های پشت‌پرده علیرضا دبیر، عضو شورای شهر تهران از رسانه ملی بابت برنامه‌سازی هیچ پولی دریافت نمی‌کنند. در هر حال این تبعیض آشکار بین برنامه‌های ورزشی و منهای ورزشی نشان می‌دهد که نگاه سازمان به ورزش، نگاه درآمدزایانه نیست وگرنه برنامه‌های ورزشی بینندگان چندده میلیونی دارند که برنامه«۹۰» (طبق نظرسنجی سازمان) با ۵۰ میلیون نفر بیننده همه چیز را نشان می‌دهد آن وقت شنیده شده برخی اوقات فردوسی‌پور برای اینکه پول عواملش عقب نیفتد از جیب به کارکنانش حقوق می‌دهد. کاری که البته در برنامه فوتبال ۱۲۰ شبکه ورزش انجام می‌دهد و مطمئنا پیمان یوسفی و رضا جاودانی شاید نتوانند آن را انجام دهند. در هر حال مقایسه کوچکی بین برنامه‌های شبکه‌های ورزشی منطقه از الجزیره اسپورت و دوبی اسپورت و ابوظبی اسپورت گرفته تا بحرین اسپورت و عربستان اسپورت و کویت اسپورت و حتی عمان اسپورت و عراق اسپورت و برنامه‌های ورزشی رسانه ملی در شبکه‌های ایران نشان می‌دهد که عرب‌ها چقدر در درآمدزایی موفق هستند و چه پول‌هایی به شبکه‌ها و برنامه‌هایشان سرازیر است اما برنامه‌های ورزشی ایران نه‌تنها همه بدهکارند بلکه از این شبکه‌های عربی هم برنامه و وله و صحنه‌های مختلف می‌قاپند و آخر سر با قطع یک سیگنال در حین پخش مستقیم فوتبال، ممکن است چه آبروریزی پیش بیاید. یک بار دیگر به عکس یک گزارش نگاه کنید، این اتفاق نشان می‌دهد که رسانه ملی دیگر نمی‌تواند به این راحتی‌ها از آب کره بگیرد. آقای ضرغامی و مدیران زیرمجموعه، باور کنید ممکن است این سیگنال‌ها یک روز قطع شوند. آن وقت باید برای پخش یک‌های لایت دو، سه دقیقه‌ای مجبور باشید میلیون‌ها میلیون تومان پول پرداخت کنید! فکری به حال این وضعیت بکنید لطفا، اگر وقت می‌شود! روز پنجشنبه یکی از مدیران ورزشی کشور اعلام کرده بود که این روزها برنامه‌های ورزشی برای رسانه ملی هزینه‌ای ندارند و مفت ساخته می‌شوند و بازیکنان و مدیران و پیشکسوتان فوتبال و ورزش هنرپیشه‌های بی‌جیره و مواجب تلویزیون هستند که برایشان هیچ هزینه‌ای نمی‌شود. البته بدهی دولت احمدی‌نژاد به رسانه ملی آنقدر سنگین بوده که همان زمان گفته شد نمایشگاه‌های بین‌المللی به صدا و سیما داده شده است اما مثل اینکه دولت روحانی قصد دارد نمایشگاه‌های بین‌المللی را از صداوسیما پس بگیرد!
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد