بررسی تاثیر اتفاقات اجتماعی و سیاسی «با خشم به گذشته نگاه کن»

کارگردان، بازیگر و دراماتورژ نمایش «با خشم به گذشته نگاه کن» معتقدند که این نمایش نشانگر تاثیر اتفاقات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بر روابط عاطفی و انسانی است. نمایش «با خشم به گذشته نگاه کن» نوشته محمد زارعی و کار فضل‌اله عمرانی این روزها آخرین مراحل تمرین و آماده‌سازی خود را برای اجرای عمومی سپری می‌کند. مازیار سیدی که اخیرا اجرای نمایش «سیمبلین» را به پایان رسانده، به عنوان دراماتورژ‌، مشاور کارگردان و بازیگر با اجرای این اثر نمایشی همکاری دارد.
تهیه‌کنندگی این نمایش بر عهده سعید روستایی و مجری طرح آن امیرسپهر تقی‌لو است. به بهانه اجرای این اثر نمایشی با مازیار سیدی و فضل‌اله عمرانی گفت‌وگو شد. سیدی در ابتدای سخنان خود، درباره حضور و پیوستنش به ‌عنوان دراماتورژ در این اثر نمایشی گفت: اساسا این پرسش در کمپانی‌های تئاتر همه ‌جای دنیا بالعکس اتفاق می‌افتد، این دراماتورژ نیست که به یک تجربه‌ نمایشی می‌پیوندد، بلکه دراماتورژ با توجه به شرایط و فاکتورهایی از زمانه و جغرافیای زیستی‌اش یک نمایشنامه را پیشنهاد داده و آن را در برنامه اجرایی کمپانی قرار می‌دهد. او ادامه داد: اینجا هم نه به آن شکل کمپانی‌های تئاتری بزرگ، اما در اشل کوچک‌تر، من به ‌عنوان دراماتورژ براساس شرایط موجود و رابطه‌اش با آنچه در ذهن کارگردان بود این نمایشنامه را به او پیشنهاد کردم. سیدی در ادامه از تعاملش با نویسنده اثر توضیح داد: موضوع مدنظر را براساس صحبت‌ها در این نمایشنامه پیدا کردیم اما فرم این محتوا یا بهتر بگویم فرم این نمایشنامه نیاز به بازنویسی داشت، پس من از محمد زارعی دعوت کردم که برای بازنویسی اثر به ما ملحق شود و خودم را بین نویسنده اثر بازنویسی شده و کارگردان قرار دادم. همچنین ترجیح به این دادم که مرجع اصلی را البته با نگاهی به نمایشنامه انگلیسی، ترجمه‌ای جدید از این متن قرار بدهم که توسط سام دولتی و سارا صابری چند سال پیش انجام‌ شده بود که اجرایی هم از این ترجمه‌ها وجود ندارد اما از ترجمه قدیمی این اثر در گذشته اجرایی وجود داشته است. این بازیگر و کارگردان تئاتر با اشاره به ویژگی‌های متن این نمایش افزود: مساله‌ متن حول مسائل زناشویی یک زن و شوهر جوان از دو طبقه‌ اجتماعی مختلف می‌چرخد که این دستمایه‌ای بود برای کار. نمایشنامه متعلق به دهه‌۶۰ انگلیس است و تمامی مناسبات و چارچوب‌ها و حتی فرم دیالوگ‌نویسی نمایشنامه متعلق به همان دوران بود. جمله‌ای از جان آزبورن در توضیحات صحنه شروع نمایشنامه شد نقطه‌ای برای شروع دراماتورژی و بازنویسی متن و آن جمله این بود، در زمان اجرا شود. پس تصمیم گرفتیم متن و تمام تعلقاتش را به زمان حال منتقل کنیم و این نیاز به تغییرات عدیده داشت، چه در فرم و چه در محتوا.
سیدی درباره ضرورت اجرای این نمایش در این بازه زمانی گفت: مشخصا در دنیا مسائل اجتماعی- سیاسی و در نتیجه تاثیراتش روی اقتصاد و فرهنگ، چه در سطح جهانی و چه در سطح یک جغرافیای کوچک می‌تواند روابط عاطفی را متاثر کند، می‌تواند در گذشته آدمی تاثیر بگذارد و نتایج روحی و روانی تا آینده‌ انسان کشیده شود و این تاثیرات بعد از ایجاد رابطه از سطح فردی به سطح خانواده و از یک نفر به افراد مقابل منتقل می‌شود و حتی گریبانگیر بچه‌ها و آیندگان آن افراد هم می‌شود. در واقع انگار گذشته را به آینده می‌دوزد و مثل آنچه در یک کارخانه‌ صنعتی اتفاق می‌افتد، پسماندش دوباره به جامعه برمی‌گردد و از سطح خرد، سطح کلان را نیز متاثر می‌کند و این چرخه‌ پیوسته بحرانی‌تر و بحرانی‌تر ادامه پیدا می‌کند. این کارگردان تئاتر با اشاره به سبک اجرایی این اثر نمایشی گفت: این نمایشنامه از جمله نمایشنامه‌هایی است که در مکتب kitchen Sink Realism یا kitchen Sink Drama که مکتب ظرف‌شویی ترجمه‌اش کرده‌اند، قرار دارد که یک مکتب رئالیستی انگلیسی است و اواخر دهه‌ 50 و 60 در انگلستان در گونه‌های مختلف هنر از نقاشی و ادبیات تا هنرهای نمایشی و سینما را دربر می‌گیرد. سیدی ادامه داد: اساسا این مکتب یک نگاه انتقادی تندوتیز به مسائل اجتماعی دارد و با نشان دادن لحظات کراهت‌آمیز و رقت‌بار زندگی روزمره به ‌نقد مسائل اجتماعی می‌پردازد. اغلب کارکتری در این مکتب وجود دارد به نام مرد عصبانی که ابزار موثری برای نقد تندوتیز این مکتب است.