بزرگداشت سالروز تولد یدالله کابلی

«جهان صنعت»- روز استاد یدالله کابلی، هنرمند پیشکسوت خوشنویس به مناسبت هفتاد و دومین سالروز تولد او شامگاه پنجشنبه در سالن شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد. یدالله کابلی، هنرمند پیشکسوت خوشنویسی، در آیین هفتاد و دومین زادروز خود در خانه هنرمندان ایران گفت: ما هنرمان را مدیون مردم هستیم و آن‌ها ولی‌نعمتان ما و زاینده شور و شوق هر هنری هستند. امروز نام ایران و ایرانی اوراق زیادی از فرهنگستان هنر جهان را به خود اختصاص داده است.
وی ادامه داد: جامعیت در دنیای هر هنرمند این است که دلبستگی به سایر هنرها داشته باشد. مانوس بودن با نگارگری هم برای من اینطور بود. معلم من همیشه احساسم بود که در جریان مواجهه با لحظه‌های ناب زندگی پدید می‌آمد یا فضای آزاد نقاشی‌های چینی و آن پرواز پرنده‌ها و … در آن نیز این تاثیر را بر من گذاشتند و فکر کردم من هم باید آزادانه در صفحه حرکت کنم و اینکه گاهی به شوخی می‌گفتم دیگر چارپاره چلیپا پوسید و در صفحه هزاران نقطه برای شروع وجود دارد. بنابراین از هر گوشه کاغذ شروع به نوشتن کردم و نتیجه‌اش شیوه‌ای بود که امروز مقبولیت یافته و در ادامه شاهد درخشش بیشترش خواهیم بود. از دیگر مواهب زندگی من یاد کردن از هنرمندان بود. از استادم آسید حسن میرخانی یاد می‌کنم که در اواخر دهه ۴۰ می‌دید من تا پایان جلسه سر کلاسش می‌ماندم و بعد هم او را تا خانه دنبال می‌کردم و در همه مسیر با من گفت‌و‌گو می‌کرد. به او می‌گفتم پدری می‌خواهم که تمام عمر دنبال او حرکت کنم و آسید با قلم شیرین و دلپذیر خود که پل ارتباطی نسل گذشته و جدید بود، آثاری بی‌نظیر در روزگار خود ایجاد کرد.او در بخش دیگری از صحبت‌هایش بیان کرد: بارها حس کردم چقدر خوب است افراد در کوشش هنری خود ارتباط جهانی بیابند و رویکرد هنر ملی خود را در هر جایی جار بزنند. خدا را شکر می‌کنم افتخار این را داشتم در آمریکا و اروپا تنها از هنر ایران صحبت کنم و ماموریت خود را این می‌دانستم تا از هنر مملکتم بگویم نه از خودم؛ زیرا آنقدر سرقله‌های هنر خوشنویسی صاحب‌نام هستند که ما در روزگار معاصر تلاش می‌کنیم حفظ هویت کنیم. استادان هنر ما خورشیدهایی هستند که طلوع کرده‌اند و غروبی برایشان نیست. چه کسی می‌خواهد نام میرعماد بزرگ را که از هند و مصر شاگردانی هنرش را حفظ کرده‌اند و امروز با سیاست‌های غلط غرب، خوشنویسی را به نام ترکیه ثبت کرده‌اند، از یاد ببرد؟ در حالی که در آنکارا و سایر شهرهای ترکیه سایه‌های خوشنویسی ایرانی مشهود است. اینها را که تاریخ از یاد نمی‌برد.