بهانه‌هایی برای تبدیل این اجرا به یک اتفاق موسیقایی

گروه فرهنگ و هنر- در روزهای آینده قرار است پروژه‌ای روی صحنه برود که فضایی شبیه به یک کنسرت نمایش دارد اما کارگردان آن معتقد است که این اجرا متفاوت از یک کنسرت نمایش است و ایده‌ای برای اجرای موسیقی است و قرار است داستان چند قطعه موسیقی را برای مخاطب به نمایش بگذارد. نشست خبری کنسرت نمایش «صخره‌ای در میان رودخانه» با حضور رضا موسوی (نویسنده، طراح و کارگردان)، بهنام ابوالقاسم (آهنگساز)، مازیار مرتاضیه (تهیه‌کننده)، دیبا زاهدی (بازیگر) و سروش کریمی‌نژاد (بازیگر و طراح صحنه) برگزار شد. در ابتدای این نشست رضا موسوی درباره پروژه‌ «صخره‌ای در میان رودخانه» گفت: این پروژه را انجام می‌دهیم چون از صفر تا ۱۰۰ آن ایده‌های خودمان بوده و دستمان برای پیاده کردن ایده‌های هنری بازتر است. در این پروژه قرار نیست یک کار از پیش برنامه‌ریزی شده را پیش ببریم. از طرفی هم بالاخره باید ایده‌هایی که سال‌ها خاک خورده بود را اجرا می‌کردیم. او ادامه داد: انجام این پروژه برای این بود که تصمیم گرفتیم کاری را انجام دهیم که متفاوت‌تر از کارهایی باشد که خودمان با آنها برخورد کرده‌ایم یا در چند سال گذشته توسط افراد دیگر اجرا شده است. این هنرمند تصریح کرد: به تازگی موضوعی به لحاظ ایده‌ در حال مطرح شدن در سطح جهانی است که ترجمه آن به فارسی می‌شود، «ایده‌هایی برای اجرای موسیقی» که در آن از تئاتر، سینما، پرفورمنس، هنرهای تجسمی و … می‌توان استفاده کرد. در نتیجه این اجرا، کنسرت نمایش نیست، صرفا دراین کار به دنبال سوژه‌ای می‌گردیم که تعدادی قطعه موسیقی را اجرا کنیم. قرار است این کار را آرام آرام پیش ببریم که از تئاتر فاصله بگیرد و به کنسرت نمایش تبدیل نشود، البته که نمی‌توان قصه را از آن حذف کرد. موسوی درباره شکل کلی این پروژه گفت: در این اجرا قرار است ۳قسمت بی‌ربط به یکدیگر بهانه‌هایی باشند برای تبدیل شدن این اجرا به یک اتفاق موسیقایی. در این کار قرار نیست درام در شکل واقعی خود در تئاتر اتفاق بیفتد زیرا اگر قرار بود یک جریان خیلی دراماتیک سیال در پروژه داشته باشیم، بهترین راه این بود که یک نمایشنامه معروف را انتخاب کنیم و جریان موسیقی را در کار شکل دهیم. حال در این اجرا با یک قطعه چند خطی ساده مواجه هستیم که هر بار به داستان دیگری می‌رسد و در نهایت ۳قصه کل کار را تشکیل می‌دهند که با هم پیوند دارند. شاید اجرا در نگاه اول تاریخی به نظر برسد ولی اصلا تاریخی نیست چون تاریخ‌ داستان‌ها به هم ربط ندارند.
در حقیقت قصه شامل پیدایش ساز پیانو، نوازندگی و آهنگسازی موتزیو کلمنتی و جنگ ناپلئون با ایتالیایی‌هاست که هر کدام ۶۰ تا ۷۰ سال با هم فاصله زمانی دارند و در نهایت یک قصه کلی را شکل می‌دهند.
موسوی درباره انتخاب بهانم ابوالقاسم به عنوان آهنگساز این پروژه گفت: در ابتدا فکر می‌کردم با هیچ آهنگسازی نمی‌توان کار کرد چون وارد چنین کارهایی نمی‌شوند و اگر هم شوند، می‌خواهند ایده خودشان را پیاده کنند. تنها کسی که فکر کردم خیلی به من نزدیک است، می‌توانیم درباره این ایده با هم حرف بزنیم، مدام از من توضیح بیشتر نخواهد خواست و در‌نهایت همان کاری را انجام می‌دهد که از او خواسته شده، بهنام بود. به هر جهت، درباره آنچه در ذهن داشتم با او صحبت کردم و او نیز همان کار را انجام داد. موسوی در ادامه به توضیحاتی درباره مسائل مالی این پروژه پرداخت و گفت: آقای مرتاضیه در کنار خانم فروزان تهیه‌کننده این اجرا هستند.
ایشان تولید آلبوم‌های موسیقی زیادی را برعهده داشته و در این عرصه فرد موفقی است ولی یک کارخانه‌دار یا تاجر نیست اما دلیل همکاری با او این است که ذهن اقتصادی جالبی دارد و از او خواستم مسائل مالی پروژه را حل کند. این هنرمند همچنین درباره تاریخ برگزاری این اجرا و علت انتخاب سالن حافظ گفت: هنرمند باید بداند که اجرایش برای چه سالنی مناسب است و صرفا برای کسب درآمد کار خود را به یک سالن بزرگ نبرد. این اجرا برای سالن بزرگ نیست و باید در سالن کوچک روی صحنه می‌رفت به همین دلیل حافظ را انتخاب کردیم اگرچه بسیاری به ما گفتند به تالار وحدت برویم و اگر می‌خواستیم می‌توانستیم در تالار وحدت اجرا را برگزار کنیم. قرار بود این اجرا از ۹ خرداد شروع شود ولی احتمالا اجرای آن چند روز به تعویق بیفتد.