بهانه‌ پنهان کردن رانت‌خواری

سختگیری همیشه مشکل‌آفرین است اما آیا سختگیری‌ها می‌تواند ناکارآمدی‌ها را توجیه کند؟ بسیاری از صنعتگران یا دست‌اندرکاران صنعت در ایران به مجرد گفت‌وگو درباره آنچه در فضای کسب‌وکار می‌گذرد با صدایی آهسته و در گوشی از سختگیری‌ها و اینکه چنین رفتارهایی تا چه حد به بازار و فضای کسب‌وکار آسیب رسانده، سخن می‌گویند. معلوم نیست که نجوا کردن در این‌باره، آیا با هدف سر به مهر ماندن مطلب صورت می‌گیرد یا اینکه گوینده خود به نادرستی حرفش واقف است و از شنیده شدن سخنانش توسط دیگران و مورد انتقاد قرار گرفتن می‌هراسد.

سختگیری‌ها هرچه قدرتمند و هرچه محدودکننده‌تر باشد تنها تبادلات با کشورهای خارجی را هدف قرار می‌دهد و از این بابت آن دسته از تبادلاتی که ایرانیان میان خود انجام می‌دهند نباید تاثیر زیادی از این سختگیری‌ها بپذیرد. نکته‌ای که در این‌باره گفته می‌شود آن است که سختگیری‌ها بر ورود تجهیزات تاثیر می‌گذارد و در نهایت فرآیند تبادلات را مختل می‌سازد اما به جهت گوناگون این دفاع بهانه‌ای غیرقابل درک و البته غیرقابل قبول است چراکه طی سال‌ها صنعتی شدن ایران چرا صنعت کشور همچنان متکی به نفت و رانتیر باقی مانده تا جایی که اکنون از تامین نیازهای متعارف خودش هم ناتوان است.

انتظار آن است که بالاخره روزی فرا برسد تا چنین بهانه‌هایی نتواند پناهگاه رانت‌خواری، تنبلی و توسعه‌نیافتگی فکری صنعتگران و دست‌اندرکاران صنعت در ایران باشد، این روز ممکن است خیلی دور نباشد اگر راهبران ایران این ادعا که درصدد ایجاد اقتصاد مقاومتی هستند را باور داشته باشند و در جهت اجرای اصولی آن تلاش کنند اما این روز ممکن است نه فقط خیلی دور که آمدنش محال باشد اگر ادعای راهبران ایرانی تنها یک بلوف باشد.