به یاد‌ماندنی‌ترین ال‌کلاسیکوهای قرن۲۱

رئال‌مادرید و بارسلونا امشب در ال‌کلاسیکویی که می‌تواند سرنوشت قهرمانی این فصل لالیگا را تعیین کند، در سانتیاگو برنابئو مقابل هم قرار می‌گیرند. به این بهانه خبر ال‌کلاسیکوی محبوب در قرن بیست و یکم را مرور می‌کنیم.
۴ دیدار در ۳ هفته
رئال‌مادرید و بارسلونا در مقطع پایانی فصل
۲۰۱۱-۲۰۱۰ اول باید در لیگ مقابل هم قرار می‌گرفتند، بعد در فینال کوپا دل‌ری و بعد در دو بازی رفت و برگشت نیمه‌نهایی چمپیونز لیگ. از این چهار بازی رئال فقط یکی را برد؛ فینال کوپا دل‌ری را با ضربه سر کریستیانو رونالدو.
سرخیو راموس به قدری از این قهرمانی هیجان‌زده شده بود که در مراسم جشن سوار بر اتوبوس سرباز در خیابان‌های مادرید جام از دستش افتاد و زیر چرخ اتوبوس رفت. با اینکه مادرید این نبرد را برد اما در نهایت پیروز جنگ، بارسا بود. پیش از فینال جام حذفی دو تیم در لیگ، با دو پنالتی از لیونل مسی و رونالدو به تساوی یک- یک رسیدند؛ نتیجه‌ای که باعث شد هشت امتیاز اختلاف بارسا با رئال در صدر جدول لالیگا حفظ شود.
بعد نوبت به نیمه‌نهایی چمپیونز لیگ رسید. بارسا در بازی رفت در برنابئو با دو گل رئال را شکست داد؛ بازی‌ که پپه در آن اخراج شد و مسی آن گل به یادماندنی را با جا گذاشتن نصف رئالی‌ها زد. در بازی برگشت هم در نوکمپ بارسا گل اول را توسط پدرو زد تا گل تساوی مارسلو هیچ کمکی به رئالی‌ها برای رسیدن به فینال نکند.
تحقیر رئال در برنابئو (می ۲۰۰۹)
بارسا با پیروزی فراموش‌نشدنی شش بر دو در برنابئو عملا قهرمانی لالیگا را با ایجاد فاصله هفت امتیازی در فاصله تنها چهار هفته به پایان فصل از آن خود کرد. آنچه شاید درباره این بازی فراموش شده باشد، این است که پیروزی بزرگ بارسا در خانه رئال بین دو بازی رفت و برگشت مقابل چلسی در نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ به دست آمد؛ جایی که بارسا در نهایت به فینال صعود کرد و در آنجا در استادیوم المپیکوی رم منچستریونایتد را با دو گل شکست داد. تحقیر رئال در برنابئو قدمی بلند برای رسیدن به سه‌گانه رویایی پپ گواردیولا بود و کنار پیروزی پنج بر صفر در نوکمپ که نوامبر سال بعد رخ داد؛ بهترین نتیجه او در ال‌کلاسیکوهایش.
تشویق رونالدینیو در برنابئو (نوامبر ۲۰۰۵)
در نوامبر ۲۰۰۵ بارسا در برنابئو با سه گل رئال را شکست داد و رونالدینیو در بازی‌ که در آن مهارنشدنی بود و گل دوم را هم خودش زد توسط هوادارانِ رئال تشویق شد؛ تماشاگرانی که به افتخارش ایستادند و برایش دست زدند اما برخلاف باور عمومی، این اولین باری نبود که یک بازیکن بارسا در برنابئو توسط رئالی‌ها تشویق می‌شد. پیش از این اتفاقی مشابه برای دیگو مارادونا هم افتاده بود، با این تفاوت که در آن بازی حرکت رئالی‌ها بیشتر به منظور انتقاد از باشگاهِ خودشان بود تا احترام به بازیکن حریف.
بازگشت کابوس‌وار مورینیو به نوکمپ (نوامبر ۲۰۱۰)
در بازی‌ که قرار بود بازگشت بزرگ ژوزه مورینیو به نوکمپ لقب گیرد، بارسا در یکی از بهترین نمایش‌های تاریخ باشگاه با پنج گل رئال را در هم کوبید. ژاوی بعد از این بازی گفت این بهترین بازی عمرش بوده است. بارسا در این بازی حتی می‌توانست نتیجه سنگین‌تری هم رقم بزند. این بازی رابطه مورینیو و گواردیولا، یا فقدان آن، را تا پایان دوران حضور همزمان‌شان در لالیگا تعریف کرد.
دربی کله خوک (نوامبر ۲۰۰۲)
این بازی را به خاطر کیفیت فوتبالش انتخاب نکردم چون حقیقتا بازی چندان جذابی نبود و با تساوی بدون گل به پایان رسید. انتخاب من اما به خاطر بدنامی جهانگیر آن بود؛ بازی‌ که از آن به عنوان دربی شرم یاد شده بود و تمام توجه‌ها را متوجه لوییس فیگو، بعد از تصمیمش مبنی بر ترک بارسا و پیوستنش به رئال کرده بود.
در جریان این بازی اشیای زیادی به سمت فیگو پرتاب شد از جمله کله یک خوک. لوییس ون‌گال بعد از بازی ادعا کرد این رفتار هواداران بارسا تقصیر خود فیگو بوده چون این حق را به خودش داده که کاری که همیشه می‌کند یعنی زدن کرنرها را مقابل این هواداران انجام دهد.
گویا حرکت کردن به سوی بطری که به سمت او پرتاب شده بود، نیمه خودآگاه و نیمه ناخودآگاه هم حرکتی تحریک‌آمیز بوده؛ واقعا باورنکردنی است! در نهایت چیزی که این بازی ثابت کرد، اگر تا پیش از آن در موردش شک داشتیم، این بود: ال‌کلاسیکو مساله‌ای فراتر از فوتبال است.