بیماری حداقلی

نوشین علی‌پور- این روزها همگی دچار بیماری شده‌ایم و نمی‌دانیم این سرطانی است که به ناتوانی می‌انجامد و زمینگیرمان می‌کند؛ بیمار شده‌ایم، بیماری حداقلی. مگر می‌شود؟ جل‌الخالق هر روز چیز‌های جدیدتری می‌‌شنویم. بیماری حداقلی چیست؟
بیماری حداقلی یعنی حداقل کاری که باید انجام بدهم تا حقوقم را بگیرم چقدر است؟
حداقل درسی که باید بخوانم تا نمره بگیرم چقدر؟
حداقل خرجی که باید بکنم تا حقوقم به سر ماه برسد چقدر؟
اصلا حداقل هزینه‌هایم باید چقدر باشد؟
و کلی حداقل‌‌های دیگر….
در چاه حداقل‌ها گیر افتاده‌ایم و راهی برای فرار نیست؟
اتفاقا راه بسیار ساده‌ای وجود دارد با عنوان میزان مناسب:
– میزان مناسب کاری که می‌توانم انجام دهم‌؟
– مقدار یا میزان مناسبی که باید درس بخوانم چقدر است؟
– تعداد مناسبی که باید مهمان دعوت کنم چقدر است؟
– مقدار مناسب هزینه‌های جاری‌ام چقدر است یا چقدر باید باشد؟
کلمه مناسب و کلمه مقدار یا میزان به ما کمک می‌کند تا حس منفی و کم‌کاری و حال بد نداشته باشیم و هر کاری را به بهترین نحو با رضایت خاطر انجام دهیم. واژه اجبار از بین می‌رود و ما به راحتی با طناب میزان مناسب از چاه حداقل‌‌ها خارج می‌شویم.
انسان‌های حداقلی همیشه دچار کسالت و بی‌حالی‌اند و همیشه از واژه حداقل استفاده می‌کنند و رضایت خاطر ندارند و برای حداقل نیاز به تلاش و آموزش و‌ یادگیری هم ندارند پس مانند آب یک‌جا مانده دچار گندیدگی می‌شوند و آهسته‌آهسته دوستان خود را نیز از دست می‌دهند و تجمیع می‌شوند در جمع حداقلی‌ها. اما میزان مناسب همیشه با رضایت خاطر و حال خوب همراه است چون مستمر در جریان است و به مثابه رودخانه‌ای روان جریان دارد که همین جریان مسبب حال خوب و تجمیع انرژی‌های بسیار است که خود گره‌گشای بسیاری از مشکلات می‌باشد.
حداقلی‌ها یک راه‌حل هم دارند آن هم قانون «۴۰-۲۱-۷» است یعنی قانون تغییر. هر کار حداقلی را با استمرار در بازه‌های زمانی هفت یا ۲۱ یا ۴۰روز می‌توان کنار گذاشت و کار صحیح را انجام داد.
از امروز با حداقل‌هایمان یکی‌یکی خداحافظی و مقدار مناسب را با حال خوب جایگزین کنیم.