15 - 12 - 2019
تاج‌گذاری شاگردان گواردیولا در جزیره
پس از شکست منچستریونایتد در هفته سی و چهارم لیگ جزیره، قهرمانی منچسترسیتی مسجل شد.
منچسترسیتی که در این فصل لیگ جزیره ماه‌ها صدرنشین بود، سرانجام توانست قهرمانی خود را در این رقابت‌ها مسجل کند. سیتیزن‌ها با پیروزی یکشنبه شب گذشته در مقابل تاتنهام اختلاف خود را با منچستریونایتد رده دومی به ۱۶ امتیاز افزایش دادند و با توجه به شکست شاگردان مورینیو در مقابل وست برومویچ در فاصله پنج دیدار مانده به پایان لیگ برتر قهرمانی خود را قطعی کردند.
شاگردان گواردیولا در این فصل از ۳۳ دیدار خود ۲۸ پیروزی، ۳ تساوی و تنها ۲ شکست را در کارنامه دارند. این پنجمین قهرمانی سیتیزن‌ها در تاریخ لیگ جزیره محسوب می‌شود و این تیم با این قهرمانی به رکورد سریع‌ترین قهرمانی منچستریونایتد در لیگ جزیره دست یافت و دو تیم شهر منچستر از این حیث در تاریخ لیگ برتر رکورددار شدند. پیش از این شیاطین سرخ در فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ در فاصله پنج هفته مانده به پایان فصل به مقام قهرمانی رسیده بودند. پپ گواردیولا در ۹ سال سابقه سرمربی‌گری خود توانسته تیم‌های تحت هدایتش را هفت بار به قهرمانی در لیگ داخلی برساند. منچسترسیتی در پنج دیدار باقی مانده تنها برای کسب رکورد بیشترین گل زده در تاریخ لیگ جزیره به میدان خواهد رفت.
ورود سیتی گواردیولا به تالار افتخارات فوتبال جزیره
آمار بخشی از بزرگی تیم پپ گواردیولا را بیان می‌کنند. منچسترسیتی یک ماه مانده به پایان لیگ برتر قهرمانی‌اش را قطعی کرد و حالا امکان ثبت رکورد بالاترین امتیاز و بیشترین گل زده در تاریخ این لیگ را پیش رو می‌بیند. این موفقیت در دورانی که حداقل در تئوری «بیگ سیکس» وجود دارد فوق‌العاده است.
اما آمار تنها بخشی از این موفقیت را بیان می‌کنند، نه بخش مهمش را. بله نیازی نیست حتما ژوزه مورینیو، یا یکی از همدستانش باشیم تا از پولی که سیتی در دو سال حضور گواردیولا خرج کرده آگاه باشیم. قطعا با این هزینه نبودن در کورس قهرمانی شکستی بزرگ محسوب می‌شد. اما مساله، چگونگی خرج این قهرمانی بوده است.
سیتی در دو سال اخیر ۳۶۰ میلیون پوند صرف خرید بازیکنان جدید کرده. اما گرانقیمت‌ترین بازیکن آنها آیمریک لاپورت است؛ (۵۷ میلیون پوند). این تفاوت رویکرد سیتی نسبت به پاری‌سن‌ژرمن، یا حتی منچستریونایتد را نشان می‌دهد؛ باشگاه‌هایی که تمام بودجه هنگفت‌شان را صرف خرید دو بازیکن نامدار می‌کنند. سیتی در نقطه مقابل پولی که در بازار نقل و انتقالات خرج می‌کند را با هوشی بالا صرف تقویت بخش‌های مختلف تیمش می‌کند. پس وقتی مورینیو از قیمت بالای مدافعین کناری آنها با کنایه حرف می‌زد، این کنایه به خودش بازمی‌گشت که دو فول‌بک اصلی‌اش وینگرهای تغییر پست پیدا کرده بالای ۳۰ سال هستند.
تابستان پیش جوکی در محافل فوتبالی ساخته شده بود که در آن گواردیولا به شیخ منصور، مالک سیتی، قول می‌دهد تیمش را با زیباترین فوتبال ممکن قهرمان لیگ برتر کند و تنها چیزی که در راه رسیدن به این هدف نیاز دارد بهترین بازیکنان جهان در تمام پست‌ها بود. اتفاقی که در واقع افتاد هم تا حدی شبیه همین سناریو بود، اما نکته اینجاست که گواردیولا باعث پیشرفت بازیکنانش هم شده و بودجه‌ای که داشته را درست خرج کرده و از این بازیکنان واقعا یک تیم درجه یک ساخته است.
شگفت‌انگیزی سیتی در همین است، جنبه‌ای که صرفا آمار بیانگر کاملی از آن نیست. به هر سو سیتی می‌تواند رکورد کسب بیشترین امتیاز در یک فصل را که در اختیار چلسی ژوزه مورینیو در اولین فصل حضورش در جزیره بود (۹۵) را بشکند. چلسی فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۴ بدون شک تیم خوبی بود، اما آیا فوتبالی دلنواز بازی می‌کرد؟
شاید. زیبایی‌شناسی تا حد زیادی سلیقه‌ای است. شاید فوتبال فیزیکی چلسی همراه با خلاقیت بازیکنان تکنیکی‌ای چون آرین روبن، دیمین داف و جو کول زیبایی خاص خودش را داشت. منچستریونایتد قهرمان سه‌گانه در فصل ۱۹۹۹-۱۹۹۸ را هم می‌توانیم وارد این بحث کنیم، تیمی که بر اساس دو بالش، رایان گیگز و دیوید بکام، با فوتبالی کاملا متفاوت بنا شده بود و البته هارمونی بالای دو مهاجمش، اندی کول و دوایت یورک. آرسنالِ تسخیرناپذیرانِ فصل ۲۰۰۴-۲۰۰۳ هم به این بحث تعلق دارد. اگر عقب‌تر هم برویم هم به لیورپولِ ۱۹۸۸-۱۹۸۷ می‌رسیم، وقتی اضافه شدن جان بارنز، پیتر بیردزلی و ری‌هاوتون به جان آلدریج بعد جدیدی به این تیم داد. اما حتی سخت می‌توان گفت لیورپول این فصل بهتر از تیمی بود که سال ۱۹۸۴ سه‌گانه جام باشگاه‌های اروپا، لیگ و جام اتحادیه را فتح کرد، یا تیمی که سال ۱۹۷۷ جام باشگاه‌های اروپا و لیگ را فتح کرد و در فینال جام حذفی شکست خورد.
آیا تیم کنی دالگلیش با فوتبال شناوری که او به تیمش آورد و تا حدی از سبک کلاسیک لیورپول فاصله گرفت موفق می‌شد در جدالی رو در رو لیورپول قهرمان اروپا را شکست دهد؟ یونایتدِ ۹۹-۹۸ مقابل یونایتد ۲۰۰۸-۲۰۰۷ چطور؟ یونایتدی که درسته سه‌گانه نبرد اما خط حمله فوق‌العاده‌ای متشکل از کریستیانو رونالدو، کارلوس توز و وین رونی داشت و خط دفاعی‌اش تنها ۲۲ گل در لیگ خورد، ۱۵ گل کمتر از یونایتد فاتح سه‌گانه.
تیم‌های بزرگ تاریخ تیم‌هایی هستند که جذابیت را کنار نتیجه گرفتن دارند، تیم‌هایی که هم تماشایشان لذت‌بخش است و هم قادرند در بازی‌های سخت و نزدیک به هر شکلی شده پیروزی را از آن خودشان کنند. شاید سیتی این فصل بیش از حد قدرتمند بود و برای همین نمی‌توان به چند بازی کلیدی‌ای که عامل اصلی قهرمانی‌شان شد فکر کرد.
سیتی این فصل به سادگی و بدون رقیب لیگ را فتح کرد، با این حال این تیم هم نقطه ضعف خودش را دارد، نقطه ضعفی که البته انگار فقط لیورپول می‌تواند به آن ضربه بزند. این نقطه ضعف فقط محدود به سیتی گواردیولا نمی‌شود و تیم‌های گذشته او را هم شامل می‌شود، تیم‌هایی که وقتی مالکیت و کنترل جریان بازی را از دست می‌دهند به مشکل می‌خورند. پس بزرگی یک تیم، هر چقدر فوتبال زیبایی بازی کند و هر چقدر به سادگی لیگ را ببرد، تا چه حد است وقتی به محض اینکه جریان بازی به ضرر آنها می‌چرخد قدرت مقابله با آن را از دست می‌دهند؟
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد