تاوان رفتارهایمان با جامعه جهانی را می‌دهیم

مجیدرضا حریری*- ما چه سوئیفت داشته باشیم و چه نداشته باشیم، دسترسی‌مان به بانک‌های بزرگ غیرممکن است‌ کما‌اینکه حتی بعد از امضای برجام هم به این هدف دست نیافتیم. اما هرچند استفاده از راه‌های فرعی می‌تواند یاری‌دهنده باشد‌ ولی قطع به یقین استفاده از چنین ابزارهایی، هم محدودیت دارد، هم هزینه‌بر است و هم به دلیل غیرمعتبر بودن آن، ریسک مالی بالایی را بر طرف‌های معامله تحمیل خواهد کرد.
به بیانی دیگر نه نمی‌توان گفت ایجاد واسطه‌های مالی و ارتباط مالی بانک‌های کوچک اروپایی بر بستر آن با ایران خوب نیست و نه می‌توان به کل آن را نفی کرد‌ اما آنچه روشن است، این است که استفاده از چنین ابزارهایی نمی‌تواند دسترسی ایران به سیستم بانکداری بین‌المللی را ممکن سازد‌ زیرا بانک‌های بزرگی همچون HSBC و بانک‌های آلمانی به دلیل تجربه قبلی‌شان با آمریکا و به دلایل جرایم مالی سنگینی که به دلیل مبادله مالی‌شان با ایران پرداخت کردند، به ارتباط مالی با ایران نخواهند پرداخت.
بنابراین هرچند ایجاد بستر مالی با اروپا برای ایران خوب است‌ اما چنین موضوعی چندان هم از اهمیت بالایی برخوردار نیست؛ چه آنکه اصل قضیه این است که بعد از برقراری روابط مالی قادر نخواهیم بود با بنگاه‌های بزرگ اروپایی کار کنیم، چه آنکه چنین بنگاه‌های بزرگی یا با آمریکا ارتباط دارند یا سهام‌شان در بورس‌های آمریکا خرید و فروش می‌شود بنابراین چنین بنگاه‌هایی حاضر نیستند در بازار کوچکی همچون بازار ایران سرمایه‌گذاری کنند که مجموع واردات آن در سال تنها ۵۰ میلیارد است!
بنابراین از آنجا که ما نه عضو هیچ یک از پیمان‌های جامعه جهانی همچون WTO هستیم و نه مورد حمایت هیچ‌یک از نهادهای مردمی و سازمان‌های تجاری در دنیا قرار داریم و از آنجا که همواره در حال دیوار‌کشی دور خودمان بوده‌ایم و حتی بعد از برجام نیز به صورت ایزوله زندگی کردیم. اکنون محکوم به کار کردن با بنگاه‌های کوچک و متوسط هستیم و باید تاوان چنین رفتارهایی را با انزوا در جامعه جهانی بدهیم!
*نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین