تحمیل سکوت به ساز کیوان ساکت

گروه فرهنگ و هنر- ماجرا نه از آخرین ساعت روز جمعه ۱۳ مرداد، که از سه روز قبل آغاز شد، زمانی که خبرگزاری‌ها خبری را با این تیتر منتشر کردند: «کیوان ساکت در تد تهران». در خبری به نقل از کیوان ساکت آمده بود که قرار است درباره «ساز کهن و شیوه‌های نو» صحبت کند.
ساکت در ادامه خبر گفته بود: «هم‌اکنون در تدارک و برنامه‌ریزی برای شرکت در برنامه «تد تهران» هستم که این برنامه روز جمعه ۱۳ مرداد در سالن همایش‌های برج میلاد برگزار می‌شود.»
مطابق برنامه تد در همه جای دنیا و در ایران، هر سخنران یا نوازنده فقط ۱۸ دقیقه فرصت ارائه برنامه دارد و برنامه کیوان ساکت برای آن ۱۸ دقیقه این بود‌: «در این برنامه درباره «ساز کهن و شیوه‌های نو» صحبت می‌کنم و بخش دیگر درباره این است که ساز کهن تار یا سه‌تار چه توانایی و امکاناتی دارد که بخشی از آن تا امروز پنهان مانده است.»
آنچه اتفاق افتاد
مطابق برنامه اعلام‌شده کیوان ساکت جزو اولین سخنرانان بود و قرار بر این بود تا ساعت ۱۱ سخنرانی خود را ارائه کند، اما مشکل از جای دیگری آغاز شد. به کیوان ساکت که استاد سازهای ایرانی است اجازه داده نمی‌شود تا تار خود را روی صحنه ببرد. بنا براین گزارش برگزارکنندگان تد تلاش می‌کنند با به تاخیر انداختن سخنرانی او مشکل را با مدیران مجموعه برج میلاد حل کنند، تا این سخنرانی مطابق آنچه وعده داده شده اجرا شود، اما در بر همان پاشنه می‌چرخد. سخنرانی به آخرین ساعت‌های اجرای برنامه موکول می‌شود و کیوان ساکت به احترام مخاطبی که برای او و شنیدن ساز او آمده می‌ماند و پژوهش را ارائه می‌دهد.
کیوان ساکت در گفت‌وگوی کوتاهی می‌گوید: به احترام مخاطبی که برای شنیدن ساز و دستاوردهای نو که وعده ارائه آن را داده بودم، هفت ساعت ماندم تا بلکه مشکل حل شود، اما این اتفاق نیفتاد.
وی می‌افزاید: برای آنکه ابهامی نباشد و مخاطب بداند من نمی‌خواستم وعده خودم را به‌جا نیاورم، پایه ساز را با خودم به روی صحنه بردم. من فقط پروانه و اجازه بردن پایه سازم را داشتم و آن را بردم. مخاطبان قطعا برای شنیدن صدای ساز و شنیدن دستاوردهای نو به آنجا آمده بودند، اما این امر محقق نشد و ناگزیر شدم بدون ساز مبحث دیگری را پیش بکشم و درباره وامدار بودن فرهنگ موسیقی جهان از فرهنگ موسیقایی کهن ایرانی بگویم. هرچند که این سرفصل نیازمند یک گستره زمانی بسیار بزرگ‌تری است، اما در حد همان زمان این امر مهم را بازگو کردم. اگرچه اثبات این مبحث نیازمند زمان بسیاری است.
درحالی ‌که سینما پس از پایان دهه اول، اکران فیلم‌های کمدی را آغاز کرده و رادیو و تلویزیون با پخش برنامه جدید در تلاش است تا جامعه را بانشاط کند، اجازه ندادن به استاد موسیقی‌ای که سازی اصیل را می‌نوازد جای تعجب دارد. اگر قرار نیست موسیقی باشد چرا صریح و واضح بازگو نمی‌شود و این برخوردهای سلیقه‌ای از کجا می‌آید.
این وضعیت وقتی پیچیده می‌شود که تا قبل از محرم در مجموعه برج میلاد خوانندگان پاپ و انواع موسیقی‌های دیگر می‌توانستند اجرا داشته باشند و سازهایشان را نشان دهند، اما بعد از رعایت همه جوانب و احترام به مناسبت‌ها یک استاد موسیقی اصیل ایرانی نمی‌تواند ساز کهن و ایرانی تار را روی صحنه بیاورد و شیوه نوین خود را ارائه کند.
این سرگردانی‌ها در حالی است که در همه جهان موسیقی‌هایی همچون پاپ و راک و… را مردم حمایت می‌کنند، اما حفظ و حمایت از موسیقی‌های اصیل هر کشوری کار دولتمردان و نهادهای عمومی همچون شهرداری‌هاست که از پول عوارض مردم وظیفه دارند در حفظ شکل اصیل هنر هر سرزمینی بهترین شرایط را برای هنرمندان آن عرصه به وجود بیاورند.
این بی‌سامانی اگر تعمدی نباشد قطعا نشان می‌دهد که هیچ مدیریت واحدی برای برنامه‌های فرهنگی وجود ندارد.
گفتنی است «تداکس تهران» مجموعه‌ای بومی، از رویدادها و کنفرانس‌هاست که به صورت مستقل از تد و دیگر تداکس‌ها برگزار می‌شود. این رویدادها تحت لیسانس سازمانTED و با احترام به ارزش‌های فرهنگی ایرانی و همچنین اسلامی و در چارچوب قوانین کشور برگزار می‌شوند. در این قالب، نوآوران و پیشوایان اندیشه و عمل در حوزه‌های گوناگون گرد‌هم فراخوانده می‌شوند تا ایده‌ها و ماجراهای خود را در قلب تهران به اشتراک بگذارند.