تقویم تاریخ

روز جهانی آزادی مطبوعات
مجمع عمومی سازمان ملل ضمن تصویب یک قطعنامه در سال ۱۹۹۳، سوم می‌(روزی چون امروز) در هر سال را «روزجهانی آزادی مطبوعات» اعلام کرد. از ۱۸۶ سال پیش از آن، روز اول می‌ «روز آزادی مطبوعات» بود. فرانسویان در سال ۱۸۱۹ یکم می ‌را روز آزادی مطبوعات اعلام کرده بودند که هر سال رعایت می‌شد. مجمع عمومی سازمان ملل به مناسبت تصویب این قطعنامه در اعلامیه‌ای چنین آورده بود: هدف مجمع از رسمیت دادن جهانی روز آزادی مطبوعات، عمدتا این بوده است که در این روز ضمن برگزاری مراسم و انتشار مقالات، اهمیت آزادی مطبوعات و نقش آن در تکامل و پیشرفت هر جامعه بشری یادآوری شود تا مقام‌های مربوط (دولت‌ها) خودرا مکلف به رعایت آن بدانند و اصل ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر را در اتخاذ هر گونه تصمیمی مد نظر گیرند.
اصل ۱۹: «هر انسان حق آزادی عقیده، بیان و ابراز نظر دارد و این «حق» شامل داشتن و نگه داشتن عقاید ـ بدون هرگونه مداخله (از سوی دیگران)، و نیز جست‌وجو کردن، دریافت، بهره‌گیری و بهره‌رسانی (انتشار) اطلاعات و عقاید از طریق رسانه‌ها، صرفنظر از مرزهای جغرافیایی است.»
مجمع عمومی سازمان ملل به خواست روزنامه‌نگاران قاره آفریقا و با توجه به قطعنامه‌ای که این روزنامه‌نگاران در نشست خود در سال ۱۹۹۱ در پایتخت نامیبیا صادر کرده بودند این قطعنامه را تصویب کرد. علت تغییر این روز از «اول» به «سوم» می‌ این بود که مراسم این روز با «روز جهانی کارگر» تداخل نکند. در پی اعلام این مصوبه، اتحادیه‌های صنفی مطبوعات تصمیم گرفتند به احترام اقدام تاریخی فرانسه و نیز مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل، کشورها را آزاد بگذارند که در طول نخستین هفته اول ماه می، در فرصت مناسب مراسم روز آزادی مطبوعات را برگزار کنند.
آزادی مطبوعات در چارچوب وظایف «یونسکو» قرار گرفته و از سال ۱۹۹۷ جایزه‌ای برای مدافعان آزادی مطبوعات منظور شده که تعیین برنده یا برندگان آن به یک هیات حرفه‌ای ۱۴ نفره واگذار شده است. این جایزه مهم به «گیرمو کانو عیسازا» روزنامه نگار کلمبیایی نام‌گذاری شده است زیرا «کانو» که یک گزارش تحقیقی (اینوستیگیتیو) و دنباله‌دار درباره کارتل‌های مواد مخدر می‌نوشت در سال ۱۹۸۶ به دست عوامل آنها کشته شد.
در دهه نخست قرن ۲۱، پوشش ندادن عمدی برخی رویدادها و نفرستادن خبرنگار به برخی صحنه‌ها و نادیده گرفتن وضعیت برخی از افراد نیز سانسور تلقی شده است. نزدیک به دو قرن است که مطبوعات به عنوان قوه چهارم دموکراسی پذیرفته شده‌اند.