تقوی عزیز، این سرمایه باارزش از میان ما رفت

دکتر محمد ستار‌ی‌فر*
* عضو بازنشسته هیات علمی دانشکده اقتصاد
دانشگاه علامه طباطبایی
تقوی، معلمی بود خردمند، آگاه، دلسوز، پرتلاش، خستگی‌ناپذیر، وقت‌شناس و… .تقوی دانشمندی بود همه‌جانبه‌نگر، مشارکت‌جویی همه‌جانبه در عرصه‌های دانشگاهی و کارشناسی داشت، توام با علم و دانش و خرد.
تقوی در محیط دانشکده همچو باغبانی بود دلسوز که با دلسوزی تمام، آنچه را که در خود داشت، با روح، جسم و جان خود تلاش داشت که به جوانان و دانشجویانش منتقل کند.نگاه تقوی به دانشجویان این بود که آنها را ثروت و دارایی این مرز و بوم می‌دانست، از این رو تلاش همه‌جانبه‌ای در تمام فصول و در تمام روزهای هفته از خود داشت که این دارایی‌ها را تبدیل به سرمایه بالنده کند و این کار را نیز همیشه و با تمام وجود انجام می‌داد.نگاه تقوی به همکاران خود، دانشجویان و کارکنان دانشگاه، نگاهی بود توام با مهر و محبت، منصفانه و برابر با همراهی، همیاری و… همه را بدون منزلت اداری و اجتماعی، در احترام و تکریم به صورت برابر رفتار داشت.
چون خود عزت نفس والا داشت، به کرامت همه انسان‌ها از همه اقوام، ادیان، جنسیت‌ها و… احترام عمیق روا می‌داشت و به همین سبب بود که در اتاقش همیشه روی همگان بدون توجه به منزلت‌های اقتصادی و اجتماعی باز بود. او به همگان خوشامد می‌گفت.در فراز و نشیب‌های سیاسی کشور طی سالیان گذشته (چه از نوع تند، خشن، آرام و…) از اول انقلاب تا موقعی که در دانشکده فعال بود، تقوی شخصیتی صاحب‌قدم و استوار بود. در رفتارها و کردارهای توام با انسانیت، احترام، علمی و کارشناسانه نمونه بود. این رفتارها و کردارهای تقوی، این نکته را در خود داشت که او مصالح کشور و منافع ملی و منزلت دانشگاه و تکریم علم و دانش را بر همه چیز و همه‌کس و همه جناح‌ها و… والاتر می‌دانست و بدان پایبندی سختی نیز داشت.تقوی بدون ترس از مقررات اداری و دانشگاهی، در تمام ایام سال و هفته و در هر روز و شب، چون عاشق ایران، عاشق مردم، عاشق نسل جوان و عاشق علم و دانش بود، تعطیلی را بر خود روا نمی‌دانست و می‌خواست هر چه در خود اندوخته است، آن را به زمان حال و نسل فعلی منتقل کند و نگران از این بود که نکند در این کار و مرام خود، قصوری داشته باشد.
تقوی تمام ارزش‌هایی که در کارها، آموزش‌ها و پژوهش‌ها طی سالیان طولانی برای کشور و دانشگاه داشت، بدون چشم‌داشت و تکریم، با صبوری، حوصله، بردباری، متانت، دلسوزی و… و بدون خودنمایی، این میراث گرانبها را برای کشور نگاه داشت.من از تقوی بزرگ و کریم، طلب بخشش دارم که طی حدود ۴۰‌سال دوستی با این سرمایه باارزش کشور، از او بسیار بسیار هم یادگیری داشتم و هم قطره‌ای از بزرگی‌های او را چشیده‌ام، اما افسوس که نتوانستم در حد لازم از این بزرگی بینش، روش و منش‌های او در عرصه‌های مختلف، برای خود دستاوردی داشته باشم.بعضی اوقات چون در اتاق او همیشه باز بود، توتون یا پیپ او را سرقت می‌کردم که فورا در اتاق کار من حاضر می‌شد و پی از خوشرویی و مزاح آن را طلب می‌کرد. اکنون که او از میان ما رفته است، بزرگی او، میراث گرانبهایی‌ است بر ضمه دانشکده و ما که باید آن را صیانت کرده و بدان ارج‌گذاری کنیم.