تلویزیون پربیننده است اما باید خود را به‌روز کند

مهر- مجید پتکی، بازیگر سریال «فراری» با اشاره به تفاوت فیلمنامه‌ها و قصه‌ها در تلویزیون و شبکه خانگی بیان کرد که تلویزیون پربیننده است اما باید دائم خود را به‌روز کند. او که این روزها با سریال «فراری» در تلویزیون دیده می‌شود درباره حضورش در این مجموعه بیان کرد: فصل اول سریال «فراری» پیش از این ساخته شد و روی آنتن رفت. در حال حاضر همین فصل اول در حال پخش است و بعد در ادامه آن فصل جدید روی آنتن می‌رود. او با اشاره به بازخوردهایش از سریال و اینکه به نظرش مخاطب همچنان تلویزیون را دنبال می‌کند یا خیر؟ عنوان کرد: تلویزیون پربیننده است اما به نظرم خود تلویزیون باید دائم خود را به‌روز کند. وقتی پلتفرم‌های جدید می‌آیند و آثاری که توسط پلتفرم تولید می‌شوند با آثار تلویزیون متفاوت است مخاطب کمتر ارتباط می‌گیرد. امروزه آثاری که در سینما با مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد تولید می‌شوند، تفاوت‌هایی در فیلمنامه و بازیگر دارند. تلویزیون باید به نظر من به‌روزتر شود تا مخاطبش را از دست ندهد چون مخاطب تلویزیون را فقط به‌خاطر اخبار نمی‌بیند بلکه سریال‌ها و برنامه‌های سرگرم‌کننده هم برایش مهم است. پتکی اضافه کرد: این به‌روزبودن باید هم در فیلمنامه و هم در مدل ساخت و پرداخت باشد. حساسیت‌هایی وجود دارد که شاید می‌تواند کمتر شود و جالب است که همین حساسیت‌ها روی فیلمنامه، قصه و… در شبکه نمایش خانگی وجود ندارد. تلویزیون برای شبکه‌های سراسری خود محدودیت‌هایی در فیلمنامه و دیگر موارد ایجاد می‌کند اما ساترا که زیرمجموعه تلویزیون محسوب می‌شود، این محدودیت‌ها را در شبکه نمایش خانگی اعمال نمی‌کند. این بازیگر درباره آثار جدید خود در تلویزیون بیان کرد: با سریال «امیدوارها» به کارگردانی داریوش یاری قرارداد بستم که این روزها در یزد تصویربرداری می‌شود و برخی عوامل آنجا هستند. سریال دیگری هم با نام «دامون» دارم که از اردیبهشت به بعد از تلویزیون پخش می‌شود و بین ۲۶ تا ۳۰ قسمت دارد. بازیگر فیلم سینمایی «بازی خونی» درباره فیلم‌هایی که به دهه۶۰ می‌رود و ممکن است ذهن مخاطب را از این سوژه‌ها اشباع کند، بیان کرد: طی سال‌ها چنین فیلم‌هایی کمتر ساخته شدند اما شاید نحوه پرداخت این فیلم‌ها نیز مهم باشد. مهم این است که با همان ظرافت و حساسیت‌ها ساخته شود. او اضافه کرد: از طرفی وقتی به تماشاگران جشنواره نگاه می‌کنیم، سن و سال‌های مختلفی دارند. یعنی باید نوجوان را هم در نظر گرفت که در آن دهه نبوده است و باید مطلع باشد که در دهه۶۰ چه گذشته است. قصه «بازی خونی» را خود من می‌دانستم، پدرم، همسرم و هم‌سن‌وسال‌های ما نیز می‌دانند. آنها که یک دهه بعد از ما بوده‌اند نیز از طریق کتاب‌های تاریخ و مستندات فیلم‌های مستند از ماجرا باخبر می‌شوند. اما ما می‌خواهیم بچه‌هایمان بفهمند که چه اتفاقی افتاده است. وگرنه تکرار آن‌چیزی که خودمان می‌دانیم برای خودمان شاید فایده‌ای ندارد. پتکی با اشاره به لزوم تعامل با نوجوان برای تماشای این فیلم‌ها عنوان کرد: به نظرم می‌توان بعد از اکران این فیلم‌ها برای نوجوانان نظراتشان را جویا شد و با آنها گفت‌وگو کرد. سراغ بچه‌ها برویم و بپرسیم که متوجه این اتفاق تاریخی شده‌اند؟ یا حسی به آنها دست داده است؟