تنزل سلیقه مخاطب با برنامه‌های سطحی در تلویزیون

کاهش یا تعطیلی برنامه‌های طنز فاخر و عمومی در رسانه ملی، ضعف بزرگی است که نتیجه آن در روی آوردن مخاطب به آثار طنز سطحی در سینماها، مشاهده می‌شود.
همه می‌دانیم و بارها شنیده‌ایم و خوانده‌ایم که مخاطب امروز به شادی نیاز دارد و وظیفه رسانه ملی است که این نیاز و مطالبه مردم را در سریال‌ها و برنامه‌های کمدی و طنز جدی بگیرد. البته در چند سال گذشته اتفاقات خوبی در این رابطه اتفاق افتاد و برنامه‌های کمدی خوبی به خصوص در شبکه نسیم ساخته و پخش شد. انتظار می‌رفت تا این مسیر، از لحاظ کمی و کیفی روندی رو به پیشرفت داشته و کارهای بیشتری با کیفیت بهتری به مخاطب عرضه شود، اما رسانه ملی به ویژه در دو سال اخیر چه از لحاظ کمیت و چه از لحاظ کیفیت با عقبگرد و پسرفت جدی روبه‌رو شده است. تلویزیون برنامه طنز قابل‌ملاحظه‌ای ندارد و سریال خوبی هم در این حوزه ساخته نشده است.در روزهای گذشته خبری منتشر شد مبنی بر اینکه قرار است فصل دوم یکی از برنامه‌های طنز سیما که با روی کار آمدن تیم جدید صدا و سیما تولید و پخش شده است، ساخته شود؛ برنامه «سید‌خندان» با اجرای محمدرضا شهبازی! «سید‌خندان» در بهترین زمان و به اصطلاح در پیک زمانی مخاطب روی آنتن رفت؛ چه از نظر ایامی که این برنامه پخش می‌شد که مصادف بود با ماه رمضان و چه از نظر ساعت که یکی از بهترین ساعت‌ها و زمان پخش به آن اختصاص داده شد، اما آن‌طور که باید و شاید نتوانست مورد استقبال قرار بگیرد. یکی از دلایل این عدم‌استقبال به این برمی‌گردد که برنامه طنز و کمدی باید ویژگی‌هایی داشته باشد تا بتواند مورد اقبال عمومی قرار بگیرد و «سیدخندان» این ویژگی‌ها را نداشت. مهم‌ترین این ویژگی این است که همانطور که از مفهوم طنز برمی‌آید، باید تمامی آیتم‌های این نوع برنامه‌ها با طنازی و ظرافت خاصی مطرح شود، اما اگر قرار باشد همه چیز مستقیم به خورد مخاطب داده شود، نه‌تنها نمی‌تواند تاثیرگذار باشد بلکه بیننده آن را پس می‌زند. یکی از شخصیت‌های محبوب در برنامه‌های کمدی چند سال اخیر، «جناب‌خان» بود. عروسکی که با طنازی خودش را در دل مخاطب جا داده بود و تمامی حرف‌هایش را که برخی‌هایش انتقادهای جدی هم بود، کاملا غیرمستقیم و در قالب حرف‌هایی شیرین و دلنشین به مخاطب ارائه می‌داد.
مهم نیست که از یک برنامه، یک فصل ساخته شود یا ۱۰ فصل؛ مهم این است که پیش از ساخت فصل جدید یک برنامه، اتاق‌های فکری تشکیل شده و در آنها این موضوع کارشناسی و ریشه‌یابی شود که چرا یک برنامه با استقبال مواجه شده است یا بالعکس چرا فلان برنامه که تبلیغات زیادی را هم دنبال خود داشته، نتوانسته مورد اقبال عمومی قرار بگیرد؟!
باید مراقب باشیم که ساخت یک برنامه و صرفا پر کردن آنتن‌ نه تنها مزیت نیست بلکه اگر کارهایی ضعیف به مخاطب ارائه دهیم، بدون شک سطح سلیقه مردم را به شدت تنزل خواهیم داد و پس از مدتی بدون شک نمی‌توانیم گلایه کنیم که چرا مخاطب تا این حد بدسلیقه شده که فلان فیلم قوی اجتماعی یا فلان کمدی قوی را در سینما نمی‌پسندد و سراغ کارهای ضعیف و سطحی می‌رود.