تورم با اراده سیاسی مهار نمی‌شود

الهه بیگی* – مدیران سیاسی ایران علاقه‌مندند برای اینکه بتوانند همچنان محبوب بمانند اقتصاد را تحت فشار قرار دهند تا از یک‌سو بتوانند نرخ تورم را کاهش دهند و از سوی دیگر بتوانند توانایی لازم برای رودررویی با شوک‌های بیرونی را تحمل کنند. تجربه اما نشان می‌دهد این دو خواسته سیاستمداران با راه‌های غیراقتصادی و غیرکارشناسانه به دست نمی‌آید. مهار نرخ تورم در دنیای امروز یک راه علمی دارد و کافی است حاکمیت یک کشور این راه علمی را بیاموزد و بر آن راه و الزاماتش وفادار باشد. براساس آموزه‌های علم اقتصاد رایج در جهان که فراز و فرود نرخ تورم را تابعی از رشد نقدینگی در یک دوره مشخص می‌داند در ایران نیز باید این دانش و آموزه‌های آن در دستور کار قرار گیرد تا جلوی تورم لجام‌گسیخته گرفته شود.
واقعیت اما این است که گام نهادن و سپری كردن زمان در این راه در حرف و در نظر آسان است اما در اجرا با دیوارهای بلند و سربه‌فلک‌کشیده روبه‌رو خواهیم شد. بزرگ‌ترین دیوارهای کشیده شده بر سر راه به‌کارگیری دانش اقتصاد برای مهار تورم در ایران دگرگون‌سازی ذهنیت‌هاست. به این معنا که سیاستمداران ایرانی دانش اقتصاد را چون به زیان هدف‌های آنهاست قبول نمی‌کنند. سیاستمداران ایرانی در 70سال تازه‌سپری‌شده هم به ویژه پس از رسیدن به درآمدهای صادرات نفت تصور می‌کنند می‌توانند نرخ تورم را با اراده سیاسی مهار کرد و هرگز رضایت نمی‌دهند که دانش اقتصاد آنها را از هدف‌های سیاسی دور کند. به‌طور مثال سیاستمداران از راه بودجه هزینه‌هایی را برای هدف‌های سیاسی تحمیل می‌کنند تا برای خود در داخل و خارج از کشور حامی داشته باشند. این یک مساله بسیار غامض شده است و راه‌های مهار تورم را می‌بندد. سیاستمداران ایران حاضر نیستند واقعیت‌های علمی را قبول کنند و به آموزه‌های دانش تن دهند چون هراس دارند که بخشی از قدرت را از دست بدهند.
*سردبیر