جانستون: همون‌طور که سلام کردیم

پویی سه ساله است که بر تخت امپراتوری چین می‌نشیند اما فقط تا سال ۱۹۱۱ و پس از آن تا سال ۱۹۲۴ پویی امپراتور شهر ممنوعه است و بس. امپراتور شهری که در آن زندانی است، او تاریخ‌ساز نیست و شخصیت فاعلی ندارد و به شکل یک قربانی است تا یک امپراتور. از همان کودکی نمی‌تواند کودکی کند و مجبور است آنچه را بگوید که اطرافیانش لازم می‌دانند‌، در نوجوانی برای استفاده از دوچرخه و عینک هم منع می‌شود. معلم اسکاتلندی در او تغییرات جدی پدید می‌آورد و او شیفته غرب و آکسفورد می‌شود. بعد از خروج از شهر ممنوعه او باز هم بازیچه دست دیگران می‌شود و اما این بار ژاپنی‌ها در جهت توسعه‌طلبی خود در منچوری از او سوء‌استفاده می‌کنند.
این داستان فیلمی است که در سال ۱۹۸۷ برنده ۹ جایزه اسکار شده و ظهر دیروز خبر رسید که کارگردان ایتالیایی‌اش در ۷۷ سالگی قربانی سرطان شده است.
برتولوچی اما پیش از آخرین تانگو در پاریس چهار فیلم دیگر ساخته بود. او با فیلم «آخرین تانگو» در ایران معروف شد فیلمی که نمایشش به دلیل صحنه‌های نامتعارف جنسی در بعضی کشورها ممنوع شده بود. کار به جایی رسید که دولت ایتالیا دستور داد تمام نسخه‌های فیلم را نابود کنند و دادگاه عالی ایتالیا برای برتولوچی چهار ماه زندان تعلیقی بربد. ماریا اشنایدر جوان که آن زمان ۱۹ ساله بوده مقابل مارلون براندو نقشی غیر متعارف را بازی می‌کند که وی را همزمان به شهرت و بیزاری از سینما می‌ر‌‌ساند. اشنایدر بعدها براندو را به تجاوز متهم می‌کند و برتولوچی را گانگستر می‌خواند. برتولوچی هم اعتراف می‌کند که پیش از فیلمبرداری جزییات را برای اشنایدر توضیح نداده بود‌ تا بتواند ترس و شوک واقعی برای سینما را از بازیگرش دریافت کند. در دنیا اما این فیلم «دنباله‌رو» بود که در سال ۱۹۷۰ نخستین بار نام او را در میان نامزدهای جایزه اسکار مطرح کرد. او با این فیلم نامزد جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی شده بود. برتولوچی فیلمنامه «دنباله‌رو» را با اقتباس از کتاب آلبرتو موراویا نوشته بود. دنباله‌رو که فیلمبرداری آن را ویتوریو استورارو برعهده داشت اکنون به عنوان شاهکاری یاد می‌شود که بر جمعی از فیلمسازان آنچه «هالیوود نوین‌» خوانده می‌شود؛ از مارتین اسکورسیزی تا استیون اسپیلبرگ و فرانسیس فوردکاپولا، تاثیر گذاشته است. بالاخره او در سال ۱۹۸۷ توانست برای فیلم امپراتور برنده نه جایزه اسکار شود. این فیلم در جشنواره‌های گلدن‌گلوب و بفتا هم جایزه بهترین فیلم و بهترین موسیقی فیلم را از آن خودش کرد. آخرین امپراتور برتولوچی نیز اقتباسی از یک کتاب بود. کتاب «گرگ میش در شهر ممنوعه» به نویسندگی رجینالد جانستون و کتاب دیگری با نام «از امپراتور تا شهروند» منابع او برای ساختن این فیلم مهم بودند. او آخرین امپراتور را به تهیه‌کنندگی جرمی تامس ساخت و موفق شد دوربین را داخل شهر ممنوعه پکن ببرد. داستان فیلم زندگی پر‌فراز و نشیب آخرین امپراتور چین، «ایزن جورو پوپی (جان لون)» و اوضاع حاکم بر چین بین سال‌های ۱۹۰۸ تا بعد از جنگ جهانی دوم را بررسی می‌کند؛ از دوران بچگی تا سرنوشت دردناک پویی در خیابان‌های پکن در مقام یک باغبان غیرماهر در طول ماجراهای فیلم‌، چشمان مخاطب را به جشنی پرشکوه و دیدنی میهمان می‌کند و همزمان با تماشای صحنه‌هایی بدیع‌، وارد دنیای احساسی شخصیت‌ها می‌شود. تصاویر فیلم که با ذکر جزئیات به نمایش درمی‌آیند غنی و باشکوه هستند. آخرین امپراتور با ورود قطار به ایستگاهی در شهر «منچوری» شروع می‌شود؛ اتفاقات مهمی که در این شهر مرزی رخ می‌دهد از نخستین سکانس تقابل با چین کمونیستی آغاز می‌شود و در این اثر بیننده را با اتفاقات جنگ جهانی دوم نیز درگیر و توجه را از زندگی آخرین پادشاه چین به کل کشور و حتی روابطش با کشور‌های دیگر معطوف می‌کند. موفقیت این فیلم شروعی برای همکاری برتولوچی و تامس بود که بعد از آن فیلم‌های «آسمان سرپناه» ، «زیبایی ربوده شده» و «رویاپردازان» را باهم ساختند.
برتولوچی از اوایل دهه ۱۹۶۰ وارد عرصه سینما شد و کنار بزرگان موج نوی سینمای ایتالیا از جمله پیرپائولو پازولینی، میکل‌آنجلو آنتونیونی و فدریکو فلینی جایگاهی شایسته داشت. پدرش آتیلیو شاعر، مورخ هنر و منتقد فیلم و از دوستان پازولینی بود. این دوستی باعث شد برتولوچی ۲۰ ساله دستیار پازولینی در اولین فیلمش که سال ۱۹۶۱ساخت، باشد. خود او نیز سه سال بعد رسما کارگردان شد و «پیش از انقلاب» را ساخت. او در پانزده سالگی شروع به نوشتن کرد و پس از مدتی برای نوشتن اولین کتابش و چندین جایزه معتبر دریافت کرد.گاردین نوشته است برناردو برتولوچی سال ۲۰۰۳ یک عمل جراحی ناموفق روی دیسک کمر انجام داد و پس از آن دیگر نتوانست از روی صندلی چرخدار بلند شود. با این حال همچنان در عرصه سینما فعال بود و فیلم می‌ساخت آخرین فیلمی که او کارگردانی کرده است «من و تو» بر اساس رمانی از نیکولو آمانیتی بود که سال ۲۰۱۲ در بخش خارج از مسابقه جشنواره کن نمایش داده شد و برای بسیاری از منتقدان ناامیدکننده بود.