جان کندن مدعیان قهرمانی

مدعیان بزرگ جام بیست‌و‌یکم دور اول را کاملا اسفناک آغاز کردند‌. فرانسه با چاشنی شانس پیروز شد و آرژانتین، برزیل، اسپانیا و پرتغال با تساوی بازی‌های خود را به پایان بردند‌. در این میان آلمان، مدافع عنوان قهرمانی در دیدار خود کاملا تحت‌تاثیر بازی مکزیک قرار گرفت تا این جام خبر از جام شگفتی‌ها دهد‌.
غرور یواخیم لو زیر چکمه‌های جیپسی‌ها
در جامی که مدعیان اصلی یکی پس از دیگری در روز اول رقابت‌های خود ناامید‌کننده ظاهر می‌شوند، آلمان نیز از صف مغلوبان خارج نشد تا با شکست کار خود را در جام بیست‌و‌یکم آغاز کند‌.
آلمان یواخیم لو عجیب‌ترین و خاص‌ترین شخصیت تهاجمی خود را در حداقل یک دهه اخیر به نمایش گذاشت‌. توفان حملات ژرمن‌ها پایان‌یافتنی نبود؛ موج اول از سوی آزتک‌ها دفع می‌شد اما موج بعدی با سرعتی وحشتناک‌تر به‌سوی دروازه اوچوا آغاز می‌شد تا مکزیکی‌ها به میهمانی فلفل‌های آلمان دعوت شوند و تند‌ترین‌ها را تحمل کنند‌.
در دوئل استقامت، قطعا این مکزیک بود که درجه افتخار را از آن خود کرده است‌. چنین شگفتی‌ای خارج از محدوده فوتبال قابل بررسی است، پالس‌های رد و بدل‌شده میان ۱۱ سرخپوست آزتک‌ها عملا حربه‌ای برای آلمانی‌ها ایجاد کرده بود که هیچ توپی نمی‌توانست از خط دروازه آنها عبور کند‌.
عشق به پیروزی و باور به برتری در رسوم سرخپوست‌ها همان چیزی است که آنها از کودکی با آن پرورش می‌یابند‌. آلمانِ ماشینی و یکدست فقط می‌تواند برنامه‌ها را به‌درستی بخواند‌. شاید باید از برنامه‌نویس تیم ملی آلمان ایراد گرفت چراکه نبوغ آنها همواره در گرو نقشه‌هایی است که در اتاق جنگ کشیده می‌شود؛ چرا نباید بلند‌پرواز‌ها بر سر قله جهان بایستند و فریاد شادی سر دهند؟ دنیا از آن مردانی است که بدون بال پرواز می‌کنند‌!
رقص پیروزی مکزیکی‌ها در برابر نسلی که خود را برتر می‌خواند، فقط یک پیغام دارد: در جام شگفتی‌ها، والاتر وجود ندارد‌! همه باید به جام زرین این رقابت‌ها تعظیم کنند، نمی‌توان فقط سخن از برتری گفت چراکه معشوقه ملل‌های بزرگ، گوشش از چنین حرف‌هایی پر است‌!
حبابی به نام نیمار
تیم ملی برزیل هم در اولین بازی خود کاملا نا‌امید‌کننده ظاهر شد‌. سلسائو پر‌امید‌ترین تیم جام و یکی از آماده‌ترین‌ها پیش از آغاز این تورنمنت به شمار می‌رفت‌. اگر در یک کلام بازی یکشنبه‌شب گذشته را تحلیل کنیم، باید تنها از بی‌برنامگی صحبت کنیم‌. تیم تیته که بسیار منسجم به این جام صعود کرد، برابر سوییس از اجرای ساده‌ترین تاکتیک‌های خود نیز عاجز بود و دلخوش به درخشش ستارگانی چون نیمار، مارسلو، کوتینیو و خسوس بود اما جام‌جهانی فرصتی برای رویاپردازی احساسی به شما نخواهد داد، پس باید بابرنامه باشید‌. تیته نه‌تنها تیمش را بد به میدان فرستاد بلکه با تعویض‌های عجیب‌و‌غریب خود گره بازی را کورتر کرد‌. حضور فرناندینیو به‌عنوان یک‌ هافبک وسط به‌جای کاسیمیرو که قدرت شوت‌زنی و درگیری بالایی دارد یا استفاده از رناتو آگوستو -‌در‌حالی‌که مهره‌های قابل‌اتکایی مانند داگلاس کاستا یا تایسون روی نیمکت هستند که با استفاده از قدرت دریبل‌زنی بازی خود می‌توانند قفل دیدار را باز کنند- از تصمیمات اشتباه تیته در این بازی بود‌.
از ‌سوی ‌دیگر باید با دیدن این بازی از نیمار پرسید «آیا تو واقعا بهترین بازیکن روی زمین هستی؟‌!» ادعایی که او دو روز پیش مطرح کرده بود و با این بازی نشان داد تنها می‌تواند پر‌حاشیه‌ترین بازیکن دنیای فوتبال باشد نه بهترین آنها‌! بازیکنی که عملا در بازی برزیل محو بود و نه‌تنها نمی‌تواند رهبری برای قهرمانی سلسائو باشد بلکه با نوع بازی خود برزیل را از فرم تیمی اخیر خود دور کرده است‌. نیمار باید بداند رخداد جام‌جهانی نیاز به مردانی بزرگ مانند زیدان، کاناوارو، رونالدو، مارادونا و از این قبیل بازیکنان دارد نه پسربچه‌هایی که دغدغه آنها پیش از این بازی حساس رنگ ‌کردن مو باشد‌.
و آلیسون بکر، سنگربانی که تنها با یک فصل خوب برچسب قیمت ۱۰۰ میلیون یورویی را به دست آورد و پیشنهادات رنگارنگ تیم‌های بزرگ، کیفیت فنی او را به‌شدت تضعیف کرده است‌. آلیسون در این دیدار تنها یک مهار موفق داشت و نمره پایین ۵/۵ را به دست آورد‌. روی گل خورده تیمش کاملا مقصر بود و حالا با حضور ادرسون شانس فیکس ماندن در دیدار‌های بعدی را در خطر می‌بیند‌. برزیل برای قهرمانی تمام ابزار لازم را در اختیار دارد و این جام شاید بهترین فرصت برای تیم پرستاره آمریکای جنوبی باشد اما اینجا جام‌جهانی است و فرصت برای پسران احساسی تیته بسیار اندک‌.