جمعه‌بازار بین‌المللی!

سی‌وسومین نمایشگاه ملی صنایع‌دستی با سیزدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری و سومین نمایشگاه خدمات و تجهیزات هتلداری از ۲۳ بهمن آغاز به کار کرد و تا آخر وقت دیروز ۲۶ بهمن نیز از ساعت ۹ صبح تا ۱۸ ادامه داشت.
این نمایشگاه قرار بود به دلیل ترکیب صنایع‌دستی با گردشگری در ۵ روز برگزار شود، اما چنین نشد و برخلاف وعده‌های علی‌اصغر مونسان وزیر میراث فرهنگی که می‌گفت باید شادمانی در میان مردم با برگزاری جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها بیشتر شود، این اتفاق نیفتاد و نمایشگاه صنایع‌دستی عیدانه که هر سال در اسفند ماه برگزار می‌شد، حذف و با گردشگری ترکیب شد. ترکیبی که هنوز هم معلوم نیست دلیلش چیست. البته که این ترکیب موجب شد تا سایه بلند گردشگری روی صنایع‌دستی بیفتد و بخش مربوط به صنایع‌دستی نیز به حاشیه برود.
چون در این نمایشگاه آنقدر که به برگزاری نشست‌های حاشیه‌ای و رونمایی از اقلام تبلیغاتی و کارگاه‌ها پرداخته شد، چنین برنامه‌هایی برای صنایع‌دستی در نظر گرفته نشد و در بخش مربوط به صنایع‌دستی تنها به حوزه فروش پرداختند. فروش محصولاتی که امسال تنوع بیشتری داشتند و مانند سال‌های دیگر زیورآلات بیشتر فروخته می‌شد ولی دیگر از برگزاری کارگاه‌های زنده صنایع‌دستی جز در چند مورد نمایشی خبری نبود ضمن اینکه امسال گرانی و جهش قیمت موجب شد تا محصولات کمتری خریداری شود به خصوص برای کسانی که سال پیش هم به این نمایشگاه آمده و شاهد این جهش قیمت در مواد اولیه و محصولات بودند.
رنگ و لعاب صنایع‌دستی و لباس‌های سنتی در نمایشگاه زیاد است اما شلختگی در چیدن غرفه‌ها و قرار دادن آنها کنار هم این نمایشگاه را به بازارچه تبدیل کرده است. بازارچه‌ای شبیه به بازارچه‌های بهاره در ایام نزدیک به عید.
شتر وسط نمایشگاه!
شاید اگر این نمایشگاه، «نمایشگاه بهاره گردشگری» نامیده می‌شد، قابل درک‌تر بود تا نمایشگاه بین‌المللی و تخصصی. در آن صورت توقع از چنین نمایشگاهی در همین حدی بود که الان برگزار می‌شود. یعنی افراد در غرفه‌ها به نحوی حضور پیدا کنند که لازم به نظارت سختگیرانه در چیدمان و غرفه‌سازی آنها وجود نداشته باشد. بیرون محوطه آش دوغ و نان و سوغات و حتی کفش پلاستیکی فروخته شود.
ورود دستفروشان به سالن‌ها
صدای موسیقی کلام مذاکره‌کنندگان در سالن هتل‌ها و آژانس‌ها را قطع می‌کند و حتی صدای ساز و دهلشان به نشست هم‌اندیشی وزیر میراث فرهنگی با آژانس‌داران هم برسد و کسی اعتراض نکند. مردم در حال شادی باشند و خوراکی به دست از قیمت گران صنایع‌دستی حرف بزنند و بی‌آنکه خریدی داشته باشند.
تبلیغ تور برای مقاصد گردشگری خارجی
اما وقتی محمدابراهیم لاریجانی مدیرکل تبلیغات و بازاریابی گردشگری سال گذشته همزمان با دوازدهمین نمایشگاه گردشگری مدعی شد که «قصد داریم در چهلمین دوره از نمایشگاه گردشگری تهران، مانند نمایشگاه گردشگری برلین بدرخشیم.» آن وقت است که دیگر توقعات از دوره سیزدهم بالا می‌رود.
در آن صورت دیگر فعالان گردشگری توقع ندارند نشست‌های تخصصی جای خود را به رونمایی از اپلیکیشن‌هایی که هر روز در حال متولد شدن هستند، بدهند و یا نشست‌هایی برگزار شود که مخاطبش چند نفری بیشتر نیستند و سخنرانان هم باید فریادزنان چند ساعتی سخنرانی کنند.
هر کسی در هر جایی از نمایشگاه بساطی را برای فروش پهن کرده است
توقع این بود که در دوره سیزدهم اشکالات چند سال پیش رفع می‌شد اما همچنان این مشکلات بر پایه خود استوار مانده است. هر چند که برای مردم عادی این نمایشگاه اتفاقا نمایشگاه خوبی است چون در آن هم رقص و آواز و خوراکی وجود دارد و هم می‌توانند تور خارجی قیمت کنند و هم از هتل‌ها تخفیف بگیرند و در نهایت بروشورهای گردشگری استان‌ها را دریافت کنند البته اگر تا دقیقه آخر بروشورها و اقلام تبلیغاتی شرکت‌کنندگان آماده شده باشد نه مانند استان هرمزگان که با کمترین اقلام آمده بود و یا سازمان منطقه آزاد اروند که پیمانکار نتوانسته بود اقلام را به نمایشگاه برساند.
بسیاری از غرفه‌ها نام ندارند
حال باید پرسید وزیر میراث فرهنگی که در نشست با آژانس‌داران جایگاه گردشگری کشور را نسبت به دو سال پیش ده برابر بالاتر عنوان می‌کند، آیا از خیابان سئول به محل دائمی نمایشگاه آمده و یا از ورودی چمران. از هر طرف که آمده باشد تبلیغات محیطی را ندیده است جز در خیابان نمایشگاه از سمت سئول که چندین و چند تبلیغ برای فروش تورهای خارجی وجود دارد!
ضمن اینکه باید پرسید آیا ورودی دو هزار تومانی آن را هم پرداخت کرده است یا نه و آیا تمام اطلاعات شخصی خود را نیز هنگام ورود در اختیار برگزار‌کنندگان قرار داده یا خیر. چون تنها در هنگام ورود به نمایشگاه از درب بزرگراه چمران باید اطلاعاتی مانند شماره تلفن، تحصیلات، سال تولد و… در سامانه بازدیدکنندگان ثبت شود.