جنگ برای مسائل عادی

«جهان‌صنعت»- دولت چهاردهم به ریاست مسعود پزشکیان در داستان نرخ ارز میراث‌دار یک سیاست پر از کاستی و کجی‌مانده از دولت‌های پیش شده است. به این معنی که دولت‌های پس از پیروزی انقلاب جز در سال‌هایی از ریاست‌جمهوری سیدمحمد خاتمی برای تک‌نرخی کردن ارزهای معتبر به ریال با گرفتاری‌های سیاسی روبه‌رو شدند و هرکدام به دلایلی نخواستند یا نتوانستند این امر عادی را برقرار کنند.
در ایران برخلاف همه کشورهای با اقتصاد سالم و نیرومند «ارز» یا همان «دلار» را از جنس کال نمی‌دانند و به آن نوعی برتری نسبت‌به کالاهای دیگر می‌دهند. این دیدگاه به چند دلیل به مرور و از دیر‌باز رخ داده است. یکی از دلایل انحصار عرضه آن از سوی دولت و بانک مرکزی است. دولت‌ها نمی‌خواهند با کالایی شدن دلار این پول در بازار قیمت بخورد و به همین دلیل روی نرخ ثابت و دلبخواه آن پافشاری می‌کنند. حالا اما با توجه به حساسیتی که شهروندان روی این کالا پیدا کرده‌اند قیمت آن چند‌گانه شده است. یک قیمت برای کالاهای اساسی، یک قیمت برای کالاهای عادی و یک قیمت هم برای بازار. به این ترتیب بود که تا همین چند روز پیش دلار 28500‌تومانی و دلار 42تومانی نیما و دلار توافقی برابر با 50‌هزارتومان داشتیم. دولت چهاردهم برای اینکه این قیمت‌ها را به هم برسا‌ند نوعی آزاد‌سازی را در دستور کار قرار داد. حالا اما رسانه‌های حکومتی و نیز نهاد‌ی که در دل مجمع تشخیص مصلحت تاسیس شده است نمی‌خواهند این کار انجام شود. به‌نظر می‌رسد تا روزی که این نهادها نخواهند، کار درست نخواهد شد.
از سوی دیگر دولت‌های ایران به‌ویژه دولت‌های یازدهم و دوازدهم و نیز دولت چهاردهم با استناد به اینکه همه دولت‌های جهان جز چند دولت کمتر از شمار انگشتان یک دست عضویت در اف‌ای‌تی‌اف را قبول نکرده‌اند پس ایران باید عضویت را قبول کند.
این خواست دولت‌ها اما رفته در همان نهادی که اصرار دارد دلار 28500‌تومانی باقی بماند گیر کرده است. دیروز به نقل از عبدالناصر همتی خبری منتشر شد که مقام معظم رهبری به رییس‌جمهور گفته‌اند مجمع تشخیص مصلحت نظام این لایحه قدیمی را دوباره بررسی کند. درحالی‌که خبرگزاری حکومتی با تاکید بر اینکه همتی ادعا کرده است می‌خواهد مساله را به بیراهه بکشاند باید دید سرانجام چه اتفاقی می‌افتد. دولت چهاردهم برخلاف دولت روحانی که به هر حال با ایستادگی روی خواست‌هایش برخی گره‌ها را باز می‌کرد با سردادن شعار وفاق از اجرای امور عادی برای کشورهای دیگر ناتوان است.