حالا کسی از فینال آلمان – برزیل حرف نمی‌زند

حمیدرضا صدر در یادداشتی به بررسی دیدارهای چهار روز نخست جام ۲۰۱۸ پرداخته که در ادامه می‌خوانید‌.
در شرایطی که ۱۰ بازی از جام ۲۰۱۸ سپری شده نخستین مضمون جام بیش از حد آزاردهنده شده: قضاوت‌های مبهم و جدل‌آمیز، خطاهای پرشمار، پیراهن گرفتن‌های تمام‌نشدنی، کارت زردهای درنیامده، ضربه کرنرهای اعلام نشده و VAR که همه را گیج کرده و بیش از همه خود داوران را‌.
اما آنچه در میادین سپری شده خبر از سقوط بزرگان، همان‌هایی که رسانه‌ها آنها را در صف اول قرار داده بودند، می‌دهد‌. کریستیانو رونالدو تنها ستاره‌ای بود که انتظارات را برآورده ساخت و سایرین یک به یک سقوط کردند‌. نیمار به بند کشیده شد و مسی ضربه پنالتیاش را از دست داد‌. می‌دانستیم برخی تیم‌ها آغازی کند و آهسته دارند اما آنچه تاکنون در جام ۲۰۱۸ سپری شده هشدار دهنده هم شده و نشان از حذف یکی دو غول داده‌. مگر اسپانیا چهار سال پیش همه چیز را با شکست پنج بر یک برابر هلند آغاز نکرد؟ مگر ایتالیا پس از پیروزی برابر انگلیس مغلوب اروگوئه و کاستاریکا نشد؟ مگر اسپانیا، ایتالیا و انگلیس حذف نشدند؟ مگر برزیل که به عنوان تیم اول گروه راهی مرحله بعد نشد برای پیروزی برابر شیلی به ضربه‌های پنالتی آویزان نشد و سپس به زحمت از چنگ کلمبیا و خامس رودریگز فرار نکرد و سرانجام هفت بر یک برابر ژرمن‌ها له نشد؟
فرانسه حتی با گریزمان، امپاپه و دمبله هم برابر استرالیا جان کند و با یک ضربه پنالتی تقدیم شده و یک گله به خودی پیروز شد‌. اسپانیا مربی‌اش را اخراج کرد و سپس به رهبری مربی جدید سه گل از پرتغال به رهبری کریستیانو رونالدو خورد‌. آرژانتین هم نتوانست ایسلند کوچک را شکست دهد، آلمان برابر موج مکزیکی تسلیم شد و سرانجام برزیل مقابل سوییس به تساوی ۱-۱ تن داد‌. از چهار تیم مرحله نیمه نهایی جام ۲۰۱۴ هیچ تیمی نتوانست حریفش را شکست دهد‌.
مضمون حاکم بر روز اول جام‌جهانی ۲۰۱۸ چه بوده؟ اینکه نامزدهای فتح جام به رقبا اجازه دادند خوش‌بین شوند، اجازه دادند به صعود فکر کنند‌.
آلمان مدافع جام بدل شد به نخستین اروپایی شکست خورده در جام‌. ژرمن‌ها در همه جبهه‌ها لنگ زدند و شکست تک‌گله‌شان برابر مکزیک جام ۱۹۹۰ که آرژانتین قهرمان با مدافعای سرگیجه‌گرفته‌اش یک بر صفر مغلوب کامرون بیش از حد سریع شد را تداعی کرد، یادآور سقوط فرانسه ۲۰۰۲ مقابل سنگال‌. دو دههای بود ژرمن‌ها را چنین «کند» ندیده بودیم‌. بواتنگ کند بود و کیمیچ وظایفش را به فراموشی سپرد، مسوت اوزیل محو شده بود و هرگز پاس جادویی برای تیمو ورنر ارسال نکرد و خدیرا نشان داد چرا منتقدان پرشمار داشته‌.
حالا بیش از همیشه دریافته‌ایم آمار حفظ توپ نه قابل اطمینان است و نه سرنوشت‌ساز‌. برزیل مغلوب ارسال یک ضربه ایستگاهی شد و میراندا می‌توانست به ژردان شکیری که او را در منگنه قرار داد اشاره کند ولی او حتی برابر آن توپ ارسال شده از زمین جدا هم نشده بود و بیش از حد ساده به زانو درآمده بود‌. همه چیز میلیمتری شکل گرفت و می‌دانیم همین بلند شدن یا نشدن‌های میلیمتری در نبردهای تنگاتنگ حرف آخر را زده‌اند‌.
میان بزرگان ناکام، برزیل ۲۰۱۸ در مقایسه با برزیل ۲۰۱۴ قدمی رو به جلو برداشته و آن تیم پرسر و صدا تو خالی نیست‌. با این پسران پتکوویچ با جلو رفتن بازی نه تنها نزول نکردن که بهتر و با اعتماد به نفس تر شدند‌. برزیل حتی با گل زیبای کوتینیو – یادآور بهترین گل‌های آرین روبن – که شش گل از ۱۱ گل ملی‌اش را با شوتی خارج از محوطه جریمه به ثمر رسانده نتوانست سوییس جنگجو را به زانو درآورد‌. با این وصف برزیل بیش از آنکه به پرسش‌ها پاسخ دهد، سئوال‌های پرشماری برایمان مطرح ساخت؟ آیا نیمار که تصور می‌کند از همه هنرمندتر است به راستی آماده نبردهای بزرگ شده؟ آیا قلب خط دفاع برزیل رسوخ‌ناپذیر شده؟ آیا برزیل می‌تواند به فینال بیندیشد؟‌‌.‌.‌. برزیل در دقایق واپسین تلاش کرد نتیجه را تغییر دهد ولی همان جا به مضمون بعدی جام رسیدیم: انعطاف دفاعی در شرایط قرار گرفتن تحت فشار و دل سپردن به ضدحمله‌ چنان که ایسلند، دانمارک، صربستان و مکزیک برابر آماج حمله‌ها مقاومت کردند و طی ضدحمله دروازه را گشودند‌.
تساوی ۱-۱ برزیل در گروه E با تیمی در رتبه ششم رنکینگ فیفا مصیبت‌بار نبود، حتی دوم شدن در گروه، فقط اگر آلمان هم در گروهش، گروه F، دوم شود‌. در غیر این صورت یا آلمان یا برزیل خیلی زود حذف خواهند شد، همه اینها یعنی حالا فینال آلمان – برزیل در روز آخر دور از دسترس به نظر می‌رسد‌.