حدیث دشت عشق

فریدون عسکری
29فروردین توسط بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام‌‌خمینی(ره) «‌روز ارتش‌« نامگذاری شده است. ارتش جمهوری اسلامی ایران همواره از آسمان‌، دریا و خاک ایران اسلامی مقتدرانه دفاع کرده و در هشت‌سال دفاع مقدس نیز رشادت‌ها و دلاوری‌های بی‌نظیری از خود نشان داد و شهدا و جانبازان و آزادگان بسیاری را تقدیم اسلام و ایران کرد‌. طبق آمار رسمی، ارتش جمهوری اسلامی ایران در طول هشت‌سال جنگ تحمیلی 48000 شهید را تقدیم دین و میهن کرده است (‌از این تعداد‌، 46000شهید متعلق به نیروی زمینی و 2000 شهید متعلق به نیروی دریایی و نیروی هوایی است‌)‌. در این یادداشت به مناسبت روز ارتش جمهوری اسلامی و بزرگداشت حماسه‌آفرینی‌های این حافظان بی‌ادعای مرز و بوم و کيان مقدس ایران اسلامی داستانک‌هایی واقعی از تنی چند از شهیدان والامقام این نیروهای مدافع میهن اسلامی آورده شده است:
«نبرد درخشان هوایی ‌دسته دو فروندی جنگنده بمب‌افکن Phantom F _ 4) ) به لیدری سرلشکر خلبان شهید‌عباس دوران برای مقابله با تجاوز هوایی 9 فروند هواپیمای دشمن از زمین بلند شدند. دقایقی بعد در حالی که کنترل زمینی
(Take off) به آنها هشدار می‌داد که مراقب باشند تا مورد اصابت قرار نگیرند در آسمان خوزستان به‌سوی جنگنده‌های مهاجم حمله‌ور شد و با سرنگون کردن دو فروند میگ 23 عراقی بقیه را مجبور به فرار کرد. این نبرد درخشان هوایی در جدول آمارها و رکورد درگیری‌های هوا به هوای جهان با نام A _ DOWRAN بسیار پرآوازه و برای هر ایرانی غرورآفرین است.»
«‌رزمنده اعجوبه» تا آخرین گلوله در پادگان ماندند. خیلی‌ها زیر شنی تانک‌ها یا بر اثر گلوله‌های بی‌شمار عراقی‌ها به شهادت رسیدند. تنها کسی که زنده ماند افسر نیروی زمینی‌، ستوان اسماعیل زارعیان بود که در امتداد رودخانه شناکنان خودش را نجات داد. ستوان در فتح المبین هم مجروح شد و دو میله در پاهایش گذاشتند. با این حال بیمارستان را رها کرد و به جبهه رفت. او بر اثر جراحات آنقدر ضعیف شده بود که در حین راه رفتن زمین می‌خورد. در عملیات رمضان (‌در تاریخ23/4/1361 و مصادف با بیست‌و‌یکم ماه مبارک رمضان) گلوله توپ به نزدیکی آنها خورد و دست ستوان زارعیان قطع شد. او دست خود را برداشت و با دست دیگرش دستور پیشروی داد. دقایقی بعد گلوله‌ای دیگر منفجر شد و این‌بار دست دیگر او قطع شد و به شهادت رسید. شهید‌اسماعیل زارعیان رزمنده‌ای غیور و اعجوبه‌ای نظامی بود. رادیو و تلویزیون عراق اسم او را بارها آورد و از او درخواست می‌کرد که تسلیم شود.
«مصاحبه و نماز» شهید شیرودی در کنار بالگرد شکاری کبرا (Cobra) ایستاده بود و خبرنگاران هرکدام به نوبت از او سوال می‌کردند. خبرنگار ژاپنی پرسید: شما تا چه هنگام حاضرید بجنگید‌؟ شهید شیرودی خندید. سرش را بالا گرفت و گفت‌: ما برای خاک نمی‌جنگیم. ما برای اسلام می‌جنگیم، تا هرزمان که اسلام در خطر باشد. این را گفت و به راه افتاد. خبرنگاران حیران ایستادند. شهید شیرودی آستین‌هایش را بالا زد. چند نفر به زبان‌های مختلف از هم می‌پرسیدند: خلبان شیرودی کجا می‌رود؟ هنوز مصاحبه تمام نشده، شهید شیرودی همانطورکه می‌رفت برگشت. لبخندی زد و بلند گفت‌: نماز‌! صدای اذان می‌آید، وقت نماز است. «‌نگفتن بسم‌الله»: اوایل جنگ بود. در جلسه‌ای بنی‌صدر بدون «بسم‌الله» شروع به سخنرانی کرد. نوبت که به شهیدعلی صیاد‌شیرازی رسید به نشانه اعتراض به بنی‌صدر که آن زمان رییس‌جمهور و فرمانده کل قوا بود، گفت: «من در جلسه‌ای که اولین سخنرانش بی آنکه نامی از خداوند ببرد، حرف بزند، هیچ سخنی نمی‌گویم.» همیشه روزه می‌گرفت. در هر شرایطی، یکبار به او (‌شهید صیاد‌شیرازی‌) گفتند: «‌شما که روزه قضا نداری، همه‌اش مستحبی است، پس شرعا اگر غذا تعارف کنند، باید بخورید‌. »اما گفت‌: «اشتباه می‌کنید من هر روزه را چند بار قضا می‌کنم. مستحبی نیست. تا به حال سه بار کل روزه‌ها و نمازهای عمرم را اعاده کردم‌.» در قرارگاه اگر روزه نبود، برای شام به قول خودش پرچم می‌خورد. خسته و کوفته می‌آمد، می‌گفت‌: بی‌زحمت پرچم ما را بدهید. ‌منظورش نان و پنیر و خیار و گوجه بود. یکی از بارزترین خصوصیات شهید علی صیاد شیرازی نماز اول وقت او بود. حتی در آمریکا هم او را به نماز و نام مرد مذهبی می‌شناختند. «‌پرهیز از اسراف»: صبحانه‌ای که به خلبان‌ها (هوانیروز) می‌دادم‌؛ کره، مربا و پنیر بود. یک روز خلبان شهید احمد کشوری مرا صدا زد و گفت: برادر عزیز! شما در یک منطقه جنگی در مهمانسرا کار می‌کنید. پس باید بدانید مملکت ما در حال جنگ است و در تحریم اقتصادی به سر می‌برد. شما نباید کره، مربا و پنیر را باهم به ما بدهید، درست است که ما باید با توپ و تانک‌های دشمن بجنگیم ولی این دلیل نمی‌شود ما این‌گونه غذا بخوریم. شما باید یک روز به ما کره، روز دیگر پنیر و روز سوم به ما مربا بدهید. در سه روز باید از اینها استفاده کنیم وگرنه این اسراف است. من از شما خواهش می‌کنم که این کار را نکنید. من گفتم‌: چشم!