حسادت‌ها مانع پیشرفت مذاکرات

نادر کریمی‌جونی
در نخستین گام تهران و اتحادیه اروپا برای ارتقای سطح مذاکرات به وزیران خارجه توافق کردند. این به آن معنی است که برای اولین بار از زمان پیروزی انقلاب اسلامی وزیران خارجه ایران و ایالات متحده آمریکا دیدار و گفت‌وگو خواهند کرد. چنین حرکتی البته از سوی ناظران بسیار بااهمیت و دلگرم‌کننده تلقی شده است چراکه مقام مذاکره‌کننده عملا مقامی صاحب صلاحیت و اختیارات برای تصمیم‌گیری خواهد بود. اما در این میان آنچه نگران‌ها را برانگیخته است سهم‌خواهی برخی مقامات از این روند امیدبخش است. نه فقط پس از بیان عبارت نرمش قهرمانانه برخی چهره‌های نظامی و غیرنظامی برای ارایه تفسیر‌های دور از ذهن و عجیب گوی سبقت را از هم ربودند بلکه همین حالا عده‌ای تلاش می‌کنند د ر مجموعه تیم مذاکره‌کننده سهمی پیدا کنند تا اگر فعالیت این گروه به نتایجی شیرین منتهی شد، آنان نیز از این نمد کلاهی بر سر داشته باشند.
اگر به کتاب خاطرات محمد البرادعی، مدیرکل پیشین آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای مراجعه شود، می‌بینیم که حداقل یک بار این حسادت‌ها مانع از به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته‌ای شد؛ ماجرایی که در جریان رقابت‌های انتخاباتی بخشی از آن رسانه‌ای شد. به همین دلیل است که اکنون نگرانی زیادی درباره تاثیرگذاری همان حسادت‌ها وجود دارد. نگرانی‌هایی که اتفاقا ما‌به‌ازای واقعی نیز دارد.