«حضور»

محبوبه نورعلیشاهی
آنگاه که دچار خویشتن بودم
ظرف وحشت در نهانم ریزش کرد
ساقه‌های خیالم خشکید
و
فلز تنم زنگ زد
اما
باغبان ادراک فهمم را هرس کرد
و
با لیوانی از شعور لبریز
باورم را شست وشو داد
و
شاپرک‌های افکارم را
تا خدا پرواز داد.
وقتی ساقه‌های جوانی زیر پوست یخ زده‌ی زمستان می‌تراوید،
من،
حضورت را در هیچ لمس کردم.