حمله ناوگان عثمانی به جزیره هرمز

دولت عثمانی (ترکیه) که از زمان جنگ چالدران (آگوست سال ۱۵۱۴) به دلیل داشتن اسلحه آتشین (توپ و تفنگ) و از این لحاظ برتری نظامی، به حملات زمینی خود به قلمرو ایران ادامه می‌داد، در سال ۱۵۵۲ (زمان سلطنت شاه طهماسب صفوی) تصمیم به حمله به جزایر ایرانی خلیج‌فارس گرفت. بهانه این حمله دریایی، اخراج پرتغالی‌های مسیحی از جزیره ایرانی «هرمز» بود!. عثمانی در سال ۱۵۴۶ میلادی یمن را تصرف کرده بود و بر دریای سرخ و تنگه کلیدی آن «باب‌المندب» مسلط شده بود و برای توسعه این متصرفات، قدرت دریایی پرتغال را در برابر خود می‌دید.
دریاسالار پرتغالی آلفونس آلبوکرک (آلبوکرکی) در سال ۱۵۰۶ جزیره «سکوتره» در جنوب شبه‌جزیره عربستان و در سال ۱۵۰۷ جزیره هرمز در مدخل خلیج‌فارس را متصرف شده بود. پرتغالی‌ها علاوه بر منطقه گوا در هند، در سال ۱۵۱۱ در «مالاکا» مستقر شده بودند و در هرجا که مستقر می‌شدند میسیون‌های مسیحی هم به تبلیغ و ترویج این دین می‌پرداختند.
حمله دریایی عثمانی به جزیره هرمز هشتم ژوئیه (۱۷ تیرماه) ۱۵۵۲ و با کمک پاشای مصر (کارگزار عثمانی) آغاز‌، ولی با شکست رو‌به‌رو شد و پیشروی عثمانی در جزیره العرب، به حجاز و یمن محدود ماند. باید دانست که پیش از حمله عثمانی به هرمز، سلیمان پاشا حکمران عثمانی مصر در سال ۱۵۳۸ میلادی برای بیرون راندن پرتغالی‌ها از منطقه «دیو» در گجرات هند، از طریق دریا به این منطقه نیرو فرستاده بود که این نظامیان کاری از پیش نبرده بودند.
جزیره هرمز و سایر مناطق ایرانی متصرفی پرتغالی‌ها در خلیج‌فارس در سال ۱۶۲۱ میلادی- دوران پادشاهی شاه‌عباس- آزاد و به قلمرو ایران بازگشت داده شدند.