حیف پارازیت!

یک- حضور تیم ملی کشتی در آمریکا همه را به یاد روزهایی انداخت که تیم ملی فوتبال ایران اواخر دهه ۷۰ برای حضور در یک تورنمنت به آمریکا رفته بود. بازی‌ها در لس‌آنجلس برگزار می‌شد و اتفاقا همان روزها هم اپوزیسیون درست مثل این روزها، تبلیغات زیادی را علیه ایران و بازی به راه ‌انداخت. صفایی فراهانی، رییس وقت فدراسیون فوتبال در مقابل آمریکایی‌ها هرگز کم نیاورد. در همان ورود تیم ملی به فرودگاه لس‌آنجلس، زمانی که می‌خواستند از اعضای کاروان ایران انگشت‌نگاری کنند، رییس سابق فدراسیون فوتبال تهدید به بازگشت به ایران کرد و حتی به آمریکایی‌ها گفت آنقدر توانایی دارد که بلیت برگشت به ایران را در عرض چند ثانیه اوکی کند! اپوزیسیون اعلام کرده بود که همراهان تیم ملی که به آمریکا می‌آیند تروریست هستند! صفایی فراهانی زمانی که در فرودگاه با مقامات آمریکایی روبه‌رو شده و دلایل آنها را شنیده بود، جملات جالبی بر زبان آورده بود: «شما( آمریکایی‌ها) مثل اینکه بیشتر از اپوزیسیونی که خودتان به آنها پناه داده‌اید، می‌ترسید تا ما ایرانی‌هایی که می‌خواهیم وارد کشورتان شویم و مقابل تیم ملی آمریکا فوتبال بازی کنیم. شما خودتان ما را دعوت کرده‌اید و خودتان هم ما را دیپورت می‌کنید؟ آیا این اخلاق ورزشی است؟» صفایی به آمریکایی‌ها گفته بود اگر اپوزیسیون همه سکوهای ورزشگاه را پر کند، بازهم اتفاقی نمی‌افتد و اگر پلیس آمریکا بخواهد می‌تواند همه چیز را کنترل کند. بازی برگزار شد و اپوزیسیون هم آمد و یک بر یک هم به پایان رسید. آب هم از آب تکان نخورد!
دو- شاید مقایسه زمان حضور تیم ملی کشتی ایران در آمریکا با زمان حضور تیم ملی فوتبال در لس‌آنجلس درست نباشد اما فقدان مدیری که بتواند شرایط را بسنجد، چانه‌زنی کند و بهترین تصمیم را بگیرد در فدراسیون کشتی دیده می‌شود. خطیب، سرپرست فدراسیون کشتی یا رنگرز، مدیر تیم‌های ملی فدراسیون مطمئنا با آمریکایی‌ها هم‌کلام شده‌اند و مذاکراتی انجام شده است. این خنده‌دار نیست که آمریکایی‌ها تیم ملی کشتی ایران را دعوت کنند، بعد دیپورت کنند؟ فدراسیون کشتی ایران می‌توانست از فدراسیون آمریکا بخواهد محل برگزاری مسابقه را عوض کند مثل نیویورک که ایرانی‌های کمتری دارد یا اپوزیسیون در آن حضور ندارد. خنده‌دارتر این است که اپوزیسیون آنقدر ضعیف است که نتوانسته چنین برنامه‌ریزی را در نیویورک ارنج کند، یعنی آنها حتی حاضر نشده‌اند برای پیشبرد برنامه‌های بی‌فایده‌شان از لس‌آنجلس به نیویورک پرواز کنند. آن وقت پلیس آمریکا از چنین اپوزیسیونی می‌ترسد. این دیگر خودش خنده‌دارترین است!
سه- می‌توانیم این حدس را هم بزنیم که آمریکایی‌ها از یک شکست شش بر یک دیگر ترسیده‌اند و دنبال بهانه بودند تا بازی را لغو کنند که متاسفانه اپوزیسیون ایرانی این بهانه را به خوبی به آمریکایی‌ها داده است. بعضی وقت‌ها ورای اختلافات سیاسی، وقتی مساله هموطن بودن فراموش می‌شود، آدم فقط می‌تواند از ناراحتی به یک نخ سیگار پناه ببرد و از این وضعیت تنها پک‌های عمیق بزند! بعضی وقت‌ها آدم از دست غضنفرهایی که باید به خاطرشان مارادونا را ول کند و آنها را بچسبد، سرش را باید به دیوار بکوبد! باید خوشحال بود که این هموطنان اپوزیسیون در اتاق‌های تلویزیونی‌شان در آمریکا نشسته‌اند و از ایران خیلی دورند و ناراحت برای اینکه ورزش را محل تسویه‌حساب‌هایشان قرار داده‌اند. یک لحظه فکرش را بکنید، اگردر لس‌آنجلس ایران شش بر یک آمریکا را برای یک بار دیگر شکست می‌داد چه حسی به شما دست می‌داد؟چهار- اپوزیسیون برود دلش خوش باشد که پلیس آمریکا و فدراسیون کشتی آمریکا از آنها می‌ترسد اما می‌تواند از این ماجرا خیلی ناراحت باشد که تیم‌های ملی فوتبال و کشتی ایران در خاک آمریکا هم از آنها نمی‌ترسند! حالا بیشتر درک می‌کنیم که چرا شبکه‌های ماهواره‌ای این هموطنان دور از وطن پارازیت هم ندارد!