خشم و هیاهو

ویلیام کاتبرت فاکنر بیست‌وپنجم سپتامبر ‌۱۸۹۷ در «می‌سی‌سی‌پی» آمریکا به دنیا آمد. او همراه ‌مارک تواین‌ و ‌تنسی ویلیامز‌ از بزرگ‌ترین نویسندگان جنوبی به شمار می‌آید که البته تا پیش از دریافت جایزه نوبل ادبیات در سال ‌۱۹۴۹ چندان شهرتی نداشت. «اجرت سربازان» نخستین رمان او به سال ‌۱۹۲۵ منتشر شد. همچنین مجموعه داستان کوتاهش به سال ‌۱۹۳۲ با نام «این سیزده نفر» منتشر شد. فاکنر در سال‌های ‌۱۹۵۵ و ۱۹۶۳ برگزیده جایزه پولیتزر شد. این نویسنده ششم ژوئیه ‌۱۹۶۲ بر اثر ایست قلبی در ‌۶۴ سالگی درگذشت. از جمله خصوصیات بارز ویلیام فاکنر به‌کار‌کیری صحیح و با دقت زبان و پایبندی به گویش منطقه‌ای است. او همچنین به روشن ساختن مسائل اجتماعی پرداخته است که سایر نویسندگان آمریکایی در تاریکی رها ساخته‌اند‌ از جمله برده‌داری و اشرافیت در جنوب آمریکا. او سعی می‌کند این باور را به تصویر بکشد که خشونت‌‌های تاریخی همچنان آثار ویرانگر در دنیا دارند. فراز و نشیب‌های زندگی فاکنر در دوران نویسندگی بر آثارش تاثیرات هویدایی دارد. او تحت تاثیر مدرنیسم اروپایی بوده است. از شیوه جریان سیال ذهن بهره گرفته، داستان‌هایش اغلب عاطفی بوده ولی در بسیاری از مواقع آثار بدبینی شدید او در داستان مشهود است.

پاروها آفتاب را در برق‌های فاصله‌دار می‌گرفتند، بوی تاریک و روشن یاس دیواری، تاریکی نجواگر تابستان و ماه آگوست درخت‌ها روی دیوار خم شده بودند… به نظر می‌رسید که در این هوا حتی صدا هم درمی‌ماند، انگار که هوا آنقدر صدا حمل کرده بود که خسته شده بود. ما در برگ‌های خشک که با دم زدن آهسته انتظار ما نجوا می‌کردند و تنفس آهسته خاک و ماه اکتبر بدون باد، می‌نشستیم. رشته‌های ظریف، چون حرکت خواب آهسته می‌جنبند…