خطوط زرد بی‌مصرف‌

شیدا ملکی- موزاییک‌های زرد کف خیابان، خطوط زرد مترو، برآمدگی‌های دایره‌ای و گاه خطوط موازی، همه رنگ‌های زردی که چشم هیچ نابینایی به آنها روشن نمی‌شود اما باید دل‌شان گرم باشد به راهی که همین خطوط زرد نشان‌شان می‌دهد‌. این خطوط شهر قرار است زندگی را برای نابینایان امن‌تر کند‌.
زرد‌های درخشانی که بودن‌شان قرار است امید و زندگی را به چشم دل آنهایی برساند که پیدا کردن راه برایشان دشوار است اما دل‌شان خوش است به تصمیم‌های دست و پا شکسته‌ای که مدیران شهری برای بهبود زندگی‌شان اتخاذ کرده‌اند‌. مدیرانی که بودجه‌ای را در نظر می‌گیرند، پرداخت می‌کنند و دیگر هیچ خبری از شیوه اجرایی کردن آن ندارند‌.
اینها همان انسان دوپایی هستند که یا بی‌خبرند از رنجی که دیگران می‌برند در شهرشان یا خبر دارند و صلاح نمی‌دانند واکنشی نشان دهند‌ اما مگر ممکن است آقای شهردار یک منطقه نداند مسیر خط زرد پیاده‌رو به سطل زباله بزرگ ابتدای کوچه ختم می‌شود؟ این بی‌اطلاعی شاید آبشخوری در زندگی آنها دور از هر زخم و دردی داشته باشد.
ایجاد فضای امن شهری برای افرادی که با هرگونه معلولیت جسمی از نابینایی تا ناتوانی‌های حرکتی مواجه هستند حقی طبیعی است که از شهروندان این شهر دریغ شده است‌. هیچ اتوبوسی امکانات ویژه معلولان را ندارد، کم است چراغ عابری که به خواست عابران ناتوان جسمی- حرکتی خاموش و روشن شود، هیچ پیاده‌رویی نابینایان را به مقصد نمی‌رساند مگر آنکه در میانه راه ختم به سکوهای وسط پیاده‌رو یا سطل‌های زباله غول‌پیکر شوند‌.
ناتوانان جسمی- حرکتی بخشی از این جامعه هستند که زندگی‌شان به‌طور جدی نادیده گرفته می‌شود و قرار نیست بهایی به آینده زندگی آنها داده شود‌. آنها نیروی بالاقوه این شهر هستند که یکسره به فراموشی سپرده شده‌اند‌. هر آنچه برای بهبود شرایط آنها در نظر گرفته می‌شود نیز بیشتر شبیه به خطوط بی‌مقصد و بی‌هدفی است که قرار نیست سوالی را پاسخ گوید، این خطوط فقط زندگی را پیچیده‌تر می‌کند.
sheidamaleki.journalist@gmail.com