دایره بسته شعارهای پوپولیستی

سجاد وجدانیان- در کشور ما مبدأ تحولات، انتخابات ریاست جمهوری است به این صورت که ابتدا یک نفر با شعارهای مردم‌پسند و اخذ اکثریت آرا پس از یک یا دو مرحله رییس‌جمهور می‌شود. ابتدا همه چیز خوب است، همه امور با یک مدیریت جدید اداره می‌شود و محبوبیت رییس دولت هم افزایش می‌یابد. پس از دو سال که از شروع دولت جدید می‌گذرد، نوبت به انتخابات مجلس می‌رسد و آن هم تحت تاثیر ائتلاف نزدیک به دولت قرار می‌گیرد و اکثریت کرسی‌ها به گروه حامی دولت می‌رسد. پس از این دولت با قوت بیشتری کار خود را ادامه و برخی اصلاحات ساختاری را در دستور کار خود قرار می‌دهد. در این زمان دولت متوجه می‌شود که مراکزی موازی با دولت هستند که مانع تحقق اصلاحات مورد نظر می‌شوند. به دلیل نزدیک شدن به انتخابات، دولت فرصت تعامل یا برخورد با این نهادها را ندارد و صرفا به تدوین برخی برنامه‌ها برای خنثی کردن نهادهای موازی می‌پردازد و هر از گاهی، انتقادی هم از حضور این نهادها می‌کند. هر اندازه دولت به پایان دوره اول خود نزدیک می‌شود، انتقادها توسط رقبای انتخاباتی دوره بعد افزایش می‌یابد و نهایتا در کارزار انتخابات برخی از دستاوردها عملا انکار می‌شود. با این حال هنوز دولت دوره اول محبوبیت نسبی خود را دارد و همین سبب می‌شود که بتواند اداره امور کشور را برای دوره دوم نیز به دست گیرد. با شروع دولت دوم دو موضوع پیش روی دولت است؛ یکی ناکارایی‌هایی که از عملکرد دولت در دور اول باقی مانده است و دیگری وجود نهادهای موازی. ماهیت و طبیعت دولت‌هایی که رفتند و هستند به این صورت است که ناکارایی‌های دور اول را نمی‌پذیرند وآن را به شکست خورده‌های انتخابات نسبت می‌دهند. ولی در عوض تلاش می‌کنند تا آن اصلاحات وعده داده شده را که در راس آن اصلاح قانون اساسی است، به نتیجه برسانند. دولت در این مورد هم توفیقی پیدا نمی‌کند. تحت تاثیر این ناکامی‌ها، دولت مجلس بعدی را از دست می‌دهد و اکثریت مجلس بعدی به ائتلافی می‌رسد که منتقد سرسخت دولت فعلی هستند. در همین زمان نارضایتی از عملکرد دولت روند صعودی به خود می‌گیرد. در نهایت دولت دوره دوم با سطح وسیعی از نارضایتی به کار خود پایان می‌دهد. در این مرحله فرد دیگری با دست گذاشتن روی نقاط ضعف دو دولت قبلی و طرح شعارهای پوپولیستی جدید، رییس‌جمهور می‌شود و این دور برای او هم تکرار می‌شود. تا این تلخی‌ها تکرار می‌شود، به هیچ اصلاحاتی نمی‌توان امیدوار بود.
s.vojdanian@chmail.ir