دربی بدون گل منچستر

گواردیولا و مورینیو رقیبان جدی فوتبال اسپانیا برای اولین بار در یک شهر و در نزدیکی یکدیگر مشغول به کار شدند. تا چندی پیش فاصله محل سکونت مورینیو و گواردیولا تنها چند صد متر بود اما همسایگان مرکز منچستر هیچ‌وقت دیداری با یکدیگر نداشتند.
در حالی که این دو مربی در فوتبال اسپانیا حتی از دست دادن با هم طفره می‌رفتند و تمامی نگاها به تقابل این دو مربی معطوف می‌شد اما به نظر می‌رسد در فوتبال انگلیس این شرایط تا حدودی تغییر کرده است. پیش از دربی، اول تمامی نگاه‌ها به برخورد دو مربی سابق بارسلونا و رئال‌مادرید بود اما در سومین دیدار این دو مربی دربی شهر منچستر در اولویت قرار گرفته است. دو تیم در مرحله تغییر هستند و مربیان این تیم‌ها بیش از آنکه به فکر تسویه‌حساب شخصی و اثبات توانایی‌های فنی خود باشند به دنبال تثبیت فلسفه مربیگری شان در این دو باشگاه هستند.
مورینیو به فکر ساختن تیمی جدید است که ناکامی‌های فن خال و مویز را به فراموشی بسپارد در حالی که گواردیولا به دنبال کسب اعتبار برای سیتی در فوتبال اروپا و جهان است. گواردیولا برای اولین بار در دوران مربیگری‌اش نتوانسته جامی به دست آورد اما نه‌تنها از این موضوع نگران نیست بلکه اعتقاد دارد به مراتب نسبت به گذشته مربی باکیفیت‌تر و بهتری شده است. منچسترسیتی در قیاس با تیم‌های بزرگی همچون بارسلونا و بایرن‌مونیخ تاریخ پرافتخاری ندارد و گواردیولا قصد دارد در این باشگاه تاریخ‌ساز شود. گواردیولا در نظر دارد در آینده سیتی را هم‌سطح منچستر‌یونایتد، بارسلونا و رئال‌مادرید کند و همان‌طور که یوهان کرویف فقید فلسفه فوتبال بارسلون را تغییر داد او نیز می‌خواهد همین نقش را برای سیتی ایفا کند.
با هر نتیجه‌ای در فصل جاری این دو مربی سال آینده همچنان در تیم‌های خود باقی می‌مانند. هواداران سیتی با وجود اینکه گواردیولا هیچ جامی کسب نکرده از تفکرات تهاجمی او تا حدودی راضی به نظر می‌رسند و کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا نوعی موفقیت برای آنان محسوب می‌شود. هواداران یونایتد هم گذشته از تفکرات دفاعی مورینیو که تا حدودی با فلسفه تهاجمی یونایتد در تضاد است به توانایی‌های فنی او باور داشته و منتظر شکوفایی دوباره این تیم هستند. در فوتبال امروز نتیجه بر نوع و کیفیت بازی چیره شده و هواداران یونایتد به‌خوبی این موضوع را درک می‌کنند. مطمئنا قهرمانی در لیگ حذفی فوتبال انگلیس و قهرمانی احتمالی در لیگ اروپا در اولین فصل، اعتبار مورینیو را نزد تماشاگران این تیم دوچندان می‌کند.
مهم‌ترین نگرانی مورینیو در دربی منچستر مصدومیت بازیکنان کلیدی این تیم بود. در غیاب زلاتان ابراهیموویچ، روخو و پل پوگبا منچستریونایتد بدون دندان‌های زهری خود به دنبال کسب حداقل امتیاز بود. در تفکرات مورینیو تساوی حکم پیروزی را داشت و به همین دلیل با سیستمی کاملا بسته و استفاده از بازیکنانی که تنها تفکرات تاکتیکی او را در زمین پیاده می‌کنند آرایش تیمی خود را انتخاب کرد.
در سیستم ٣-٣-۴ یونایتد که در بیشتر زمان‌های بازی به ١-۴-١-۴ تغییر می‌کرد، رشفورد تک‌مهاجم بود. مخیتاریان در راست و مارسیال در چپ بیشتر از آنکه در فاز تهاجمی نقش داشته باشند با عقب‌نشینی و قرار گرفتن در کناره‌ها وظیفه دفاعی داشتند. در میانه میدان نیز هررا و فلینی با درگیرهای فیزیکی و پوشش فضای جلو خط دفاعی به مایکل کریک اجازه می‌دادند با خیالی آسوده فضاهای به‌وجود آمده بین دو خط دفاعی و میانی را به‌خوبی پوشش دهد.
بدون تردید در دفاع چهارنفره یونایتد اریک بایی مرد برتر میدان بود. در مرکز خط دفاعی بایی در کنار دالی بلیند زوج موفقی را تشکیل داده بودند اما والنسیا و دارمیان وظیفه‌ای متفاوت نسبت به گذشته داشتند. والنسیا مدافعی تهاجمی است که نقطه قوت او حضور همیشگی در حمله است اما در این دیدار به هیچ عنوان اجازه نداشت در حمله شرکت کند. در چپ نیز دارمیان مانند بازی گذشته مقابل چلسی که تنها در کانال سمت چپ بازی می‌کرد، وظیفه داشت این منطقه را پوشش دهد. دارمیان در این فضا بازیکن مشخصی را نشان نمی‌کرد و در صورت نیاز می‌توانست به کناره‌ها نیز متمایل شود. در پیشانی خط حمله مارکوس رشفورد تک‌مهاجم بود؛ مهاجمی که به تنهایی نمی‌توانست در بین چهار مدافع سیتی کاری کند.
گواردیولا هم مانند همیشه با بازیکنانی متفاوت اما در سیستمی مشابه آرایش تیمی خود را انتخاب کرد. مهم‌ترین نگرانی گواردیولا غیبت دیوید سیلوا بود که کمبود او در فاز تهاجمی سیتی کاملا مشهود بود.
در سیستم ١-٣-٢-۴ سیتی، اوتامندی، وینسنت کمپانی، کولوروف و زابالتا چهار مدافع اصلی بودند. نقش کولوروف و زابالتا تفاوت‌های زیادی با یکدیکر داشت.
کولوروف وظیفه تهاجمی کمتری داشت و در صورت نیاز تنها باید از کناره‌ها در حمله شرکت می‌کرد اما زابالتا تحت هیچ شرایطی در کناره‌ها قرار نمی‌گرفت. در راست رحیم استرلینگ کاملا لب خط بازی می‌کرد و زابالتا با حمله به فضای بین دارمیان و بلیند قصد داشت یونایتد را از این منطقه تحت فشار قرار دهد. در چپ سانه بیشتر لب خط بازی می‌کرد اما فضای بین والنسیا و بایی در اختیار کوین دبروینه بود. نظم و انضباط دیدنی یونایتد در یک‌سوم دفاعی موجب شده بود هیچ فضایی در اختیار بازیکنان سیتی قرار نگیرد و بازیکنان تکنیکی سیتی نمی‌توانستند راهی به دروازه یونایتد پیدا کنند.
یحیی توره و فرناندینیو دو‌هافبک دفاعی سیتی با عقب‌نشینی دائمی یونایتد بیشتر در بازی‌سازی شرکت داشتند. آگوئرو نیز در سیستم بسته یونایتد کمتر صاحب توپ می‌شد و به همین دلیل با حرکت به مرکز زمین سعی داشت بیشتر صاحب توپ شود و به همین دلیل از دروازه یونایتد دور می‌شد؛ موضوعی که مورینیو دقیقا به دنبال آن بود تا آگوئرو را از دروازه دی خیا دور نگه دارد.
با نگاهی به تعداد پاس‌های سیتی در مقابل یونایتد تفاوت آشکار استراتژی دو مربی مشخص می‌شود. درصد مالکیت ۶۹ درصد و تعداد پاس‌های ۶۴۵ سیتی در مقابل درصد مالکیت ۳۱ درصد و تعداد پاس‌های ٢٨٨ یونایتد نمونه‌ای از این تفاوت است.
سیتی تنها یک امتیاز به یونایتد برتری دارد اما با نگاهی به حریفان آینده دو تیم و بازی‌های نسبتا آسان‌تر سیتی نسبت به یونایتد و همین‌طور حضور یونایتد در لیگ اروپا شاگردان گواردیولا برای رسیدن به رتبه چهارم جدول و کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا نسبت به شاگردان مورینیو شانس بیشتری دارند.