دستورالعمل‌های بی سرانجام

محمدرضا بهرامن *- امروز در کنار فرصت‌هایی که جهت تولید زغال‌سنگ برای صاحبان معادن فراهم شده باید جان معدنکاران نیز در اولویت هر اقدام دیگری حفظ شود.
نباید این دستورها تنها در زمان تشدید بروز حوادث صادر شود و در نهایت به نتیجه‌ای نرسد‌. از سال گذشته تا‌کنون به دلیل افزایش تعداد معادن زغال‌سنگ و روند صعودی تولید در این معادن فعالیت معدنکاران بیشتر شده است، بیش از ۸۰ معدن زغال‌سنگ در حال فعالیت است که تنها حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد این‌ها در شرایط ایمنی قرار دارند و باقی مانده از این میزان در شرایط نامناسب و نا‌ایمن در حال فعالیت است.
فرسودگی تجهیزات و لوازم ایمنی مورد نیاز در معادن یکی از علل اصلی بروز حادثه‌های پی‌در‌پی در معادن است از این رو اگر معادنی که دچار این مشکل هستند به فعالیت‌های تولیدی خود ادامه دهند قطعا این نوع حادثه‌ها از این آمار بالاتر خواهد رفت.
آخرین نوسازی در بخش معدن مربوط به سال ۸۰ بود و عمده تجهیزات بخش معدن فرسوده است. در معادن زیرزمینی به خصوص زغال‌سنگ در نوسازی تجهیزات هشدار‌دهنده نیازمند یک نوسازی جدید هستند تا بتوانند بخش ایمنی را به حد استانداردهای آن برسانند که چنین چیزی فعلا اتفاق نیفتاده است.
کشور نیازمند دو میلیون تن زغال‌سنگ است، اگر این معادن را تعطیل کنیم باید این میزان از واردات تامین شود لذا باید معادن را تجهیز کنیم و این کار نیازمند حمایت دولت است.
دولت به تنهایی نمی‌تواند در کاهش آمار بروز حوادث معدنی اقدامات لازم را انجام دهد. زمانی که فعالان معدنی در بخشی از کار خود متوجه ضعف در ایمنی شدند باید هرچه سریع‌تر فعالیت آن بخش را تعطیل کنند.
هرچند برای این فعالان تعطیلی حتی بخشی از فعالیت معدنی به منزله ورشکستگی است، اما در این زمان تمام دستگاه‌ها ازجمله وزارت صمت، وزارت کار باید بخشی از ضرر و زیان را متقبل شوند تا صاحبان معدن بتوانند در بهبود وضعیت ایمنی اقدامات لازم را اجرایی کنند.
* رییس خانه معدن ایران