دوره شنیدن حرف‌های شیرین

با احراز صلاحیت هشت نفر از نامزدهای ریاست‌جمهوری، نامزدها‌ از طریق سایت‌های خبری، جراید، رادیو و تلویزیون با ارایه برنامه‌های خود سعی در ربودن دل مردم می‌کنند. کلید واژگان اکثر قریب به اتفاق آنها تقریبا یکی خواهد بود یا حداقل به اهداف مشترکی ختم خواهد شد؛ مهار تورم، از بین بردن بیکاری، ریشه‌کنی اعتیاد، از بین بردن فقر، زدودن فساد اداری، مبارزه با رانت‌خواری، پر کردن شکاف طبقاتی و مواردی از این قبیل که چه زیبا و دلنشین‌ هستند. آنچه کاندیداهای ریاست‌جمهوری تحت عنوان برنامه‌های خود بیان می‌کنند، همان‌‌هایی هستند که مردم تشنه آن می‌باشند و در آرزوی داشتن آنها به پای صندوق‌های رای خواهند رفت غافل از آنکه حرف‌هایی از این دست و حتی بهتر از آن و شیرین‌تر و رویایی‌تر از آنها را قبلا بارها و بارها شنیده‌اند اما نتیجه چه شده و ماحصل آن برنامه‌ها و وعده‌ها به کجا ختم شده؟ این است که می‌بینیم. آنچه در دوره تبلیغات نامزدها از آنها شنیده می‌شود، بدیهی است که فقط حرف است و در این مرحله از فرآیند ریاست‌جمهوری از فرد منتخب غیر از این هم نمی‌توان دید و شنید. اما نگرانی از این است که صندلی گرم و نرم ریاست‌جمهوری عارضه‌ای را بر رییس‌جمهور منتخب مستولی نماید و در مدت‌کوتاهی دچار ضعف حافظه شود و با گذشت دورانی نه چندان دور فراموش کند در این دوره تبلیغات آزاد چه گفته است و چه برنامه‌های زیبا و امیدوارکننده‌ای را برای مردم ترسیم و تشریح کرده است. رییس‌جمهور منتخب ممکن است دچار چنان روزمرگی و کشمکش با رقبای سیاسی و بازپرداخت دیون حامیان خود شود که نه تنها وعده‌های خود را فراموش کند بلکه به کل خود مردم را فراموش کند‌ و از مردم فقط واژه‌ای باقی بماند برای خرج کردن در مناظرات سیاسی و سخنرانی‌های برون مرزی و درون‌مرزی و استفاده از آن واژه به مثابه سپری برای حرف‌ها و اقداماتی که مردم اصلا و ابدا آنها را نمی‌خواهند. برای از بین بردن این بیم‌‌ها و نگرانی‌ها، بهترین، مناسب‌ترین، اخلاقی‌ترین و عاقلانه‌ترین کار این است که این هشت نامزد ریاست‌جمهوری حرف‌هایی را بزنند و وعده‌هایی را بدهند که در وفا کردن به آنها هیچ محدودیت نداشته باشند و از این قرار یکی از خصایص برجسته رییس‌جمهور آینده باید شهامت باشد و جسارت. این فرد باید علاوه بر داشتن تمام شرایط از چنان شجاعت و اعتماد به‌نفسی برخوردار باشد که در اجرای سوگندی که یاد کرده و پیمانی که با مردم بسته است تردید و ترسی به خود راه ندهد.این مردم مردی می‌خواهند که علاوه بر تقوا، دانش، بینش، تدبیر و هزاران حسن دیگر، توان نظارت قاطع و مستمر و شجاعت خدشه‌ناپذیر داشته باشد. رییس‌جمهور یازدهم باید با ایجاد اشتغال پایا و پویا مجال استعمال مواد‌مخدر را به جوانان ندهد و مصلحت‌اندیشی، دوستی‌های دیرینه، ارتباطات فامیلی، مناسبات مالی و اقتصادی، نگه داشتن چراغ از بهر تاریکی‌های احتمالی آتی برای خود و خانواده، انتخاب اعضای کابینه، مشاوران و اصطلاحا دوروبری‌ها براساس سفارشات و توصیه‌های رابطه‌ای، عدم توجه به شایسته‌سالاری واقعی و هرگونه اندیشه و اقدامی که منافع مشروع و بحق مردم را به مخاطره انداخته و وجه‌المصالحه قرار دهد، رییس‌جمهور جدید را از مردم بیشتر جدا خواهد کرد و او ممکن است بتواند برای یک دوره چهار‌ساله بر جسم مردم حکومت کند اما قطعا نخواهد توانست بر دل مردم راه یابد و حکم براند.
خلاصه کلام اینکه، آنکه قرار است شب بیاید و در یکی از شبکه‌های سیما با ظاهری موقر و آراسته خود و برنامه‌ خود را به مردم بشناساند، خوب است چند ساعت قبل از آن با دوستان سالم، دلسوز و مشاوران آگاه و صادق خود (ونه بله قربان‌گویان آتی) مشورت کند و آنچه را بگوید و وعده کند که نسبت به اجرای آن یقین کامل دارد حتی برای اطمینان بیشتر از اجرایی شدن برنامه‌هایش، حاشیه امن هم لحاظ کند.
و آنکه قرار است این کشتی توفان زده و به گل نشسته را سکانداری کند باید از خود، منافع خود، دلبستگی‌های خود، علایق شخصی خود و تعلقات‌خاطر پست و مقامی خود بریده و آنها را بین ۵/۹ دهک جامعه تقسیم کند. اگرچه او یعقوب لیث، ابومسلم خراسانی، نادر افشار، میرزاتقی‌خان امیرکبیر و محمد مصدق را به چشم ندیده اما محمد ابراهیم، همت، جهان آرا، عباس دوران، کشوری، شیرودی و چمران را که دیده است. مگر نه اینکه ماندگاری نام و یاد آنها مدیون و مرهوم وقف خود برای هدف پاک آنهاست؟