دولت مقصر است

پائولو کوئیلو نویسنده معروف برزیلی در واکنش به آتش‌سوزی ویرانگر در موزه ملی برزیل، کوتاهی دولت این کشور را مقصر اصلی بروز این حادثه می‌داند.به گزارش گاردین، پائولو کوئیلو نویسنده مطرح برزیلی در واکنش به تراژدی سوختن موزه ملی برزیل در مطلبی نوشت: «موزه ملی برزیل تنها محل نگهداری تاریخ این کشور نبود بلکه خود ساختمان موزه نیز بخشی از این تاریخ بود. زمانی که جان ششم پرتغال پس از حمله ناپلئون به پرتغال به آمریکای‌جنوبی فرار کرد شهر ریودوژانیرو را به عنوان پایتخت حکومت پادشاهی متحد پرتغال، برزیل و الگاروه انتخاب کرد و کاخ رسمی پادشاه نیز کاخ «سنت کریستفور» بود که بعدها این ساختمان به موزه ملی برزیل تبدیل شد.اما حالا به جای آن که جشن ۲۰۰ سالگی موزه ملی را برپا کنیم، برزیل در ترس فرو رفته چرا که این موزه در آتش سوخته است. اگر این ساختمان نمادی از آغاز ملت برزیل بود، این آتش نمادی از کشوری است که نبود فرهنگ و آموزش مشکل بزرگ آن است.میلیون‌ها برزیلی با سفر به کشورهای جهان از موزه‌های فوق‌العاده‌ای چون تیت مادرن لندن و متروپولیتن نیویورک و موزه لوور پاریس دیدن می‌کنند که سال گذشته هشت میلیون بازدیدکننده داشته است. در عین حال بدون اغراق می‌توان گفت ریودوژانیرو که مشرف بر منظره کوه و دریا و جنگل است زیباترین شهر جهان است اما چرا موزه ملی برزیل که برترین و بزرگترین موزه در آمریکای جنوبی با ۲۰ میلیون اثر تاریخی از مجموعه‌های مصر باستان تا فسیل‌های کهن است باید سالانه تنها پذیرای ۱۵۴ هزار بازدیدکننده باشد؟!
ما دولت را به سبب نادیده گرفتن تاریخ‌مان مقصر می‌دانیم، اما ما مردم برزیل نیز تاریخ‌مان را نادیده گرفتیم. برزیل کشوری فوق‌العاده و زیباست اما به نبود آموزش مبتلاست. مردم فقیر در برزیل به مدرسه نمی‌روند چه برسد به موزه. ثروتمندان برزیل از موزه‌ها دیدن می‌کنند اما در لندن، نیویورک و پاریس و نه در ریودوژانیرو یا سائوپائولو.
موزه پائولیستا در شهر سائوپائولو همزمان با اعلام استقلال برزیل در سال ۱۸۲۲ ساخته شد اما از پنج سال پیش تاکنون تعطیل است و حالا که موزه ملی طعمه شعله‌های آتش شده نمی‌دانیم چه بر سر موزه پوئولیستا خواهد آمد و چه چیز می‌تواند بر سر روح و جان ما آید.»
پائولو کوئیلو نویسنده مطرح برزیلی است که رمان‌های او در کشورهای مختلف دنیا طرفداران زیادی دارد. او از سال ۲۰۰۷، سفیر صلح سازمان ملل در حوزه فقر و گفت‌وگوی بین‌ فرهنگی است.
از کتاب‌های «کوئیلو» به «ورونیکا تصمیم می‌گیرد بمیرد»، «والکیری‌ها»، «مکتوب»، «کنار رود پیدرا نشستم و گریستم»، «کوه پنجم»، «نامه‌های عاشقانه یک پیامبر»، «اعترافات یک سالک»، «یازده دقیقه»، «شیطان و دوشیزه پریم»،‌ «زهیر» و «پرنده تنهاست» می‌توان اشاره کرد.